Ik waarschuw alvast: Dit wordt een overpeinzing. Zonder gezellige, pasklare oplossing. Zonder Heppy End.

Een paar weken loop ik nu rond in een wereld die ik zelf gecreëerd heb. De wereld waarin er niet gewerkt wordt, maar gereisd. Ik leef met de dag en droom over morgen. Ik geef en ontvang, ik deel en hou vast.  Het is een beetje zweverig om te melden, maar ik merk dat mijn persoonlijkheid zich steeds meer ontvouwt zoals ze is als ze zich niet hoeft te confirmeren.

Na elf jaar loondienstbetrekkingen te hebben gehad waarin het je functie is om voortdurend menselijke problemen op te lossen, is dit een verademing kan ik zeggen. Inclusief bakken beroepsdeformatie die ik tegen kom – maar dat is bijzaak. Mijn pragmatisme, de onafhankelijkheid, het simpele genieten, en de logica van leven – het komt allemaal weer terug. Zeker 3x daags overvalt me de gedachte ‘Dat is toch logisch’. En het is een feest.

Ik hou het stug vol, en de kans is zeer klein dat ik tussen nu en binnenkort dit evenement in de wilgen hang. Want helaas, zo zit ik niet in elkaar. Ik ben gezegend met een ontelbare hoeveelheid Geloof, Hoop en Liefde. Om er gek van te worden. Zo nu en dan stort de aarde in, moet ik herpakken en herdefiniëren, en begin ik – zoals het een ware idioot betaamd- weer opnieuw. Je zou denken dat ik het ooit zou leren, maar helaas.

Helaas schuilt er ook een negatief aspect aan mijn ware ik. Het is een verschrikking. Zodra er een vleugje enthousiasme door mijn aderen stroomt, verruimen de grenzen zich, en geloof ik oprecht dat alle dromen haalbaar zijn. Word ik the Terminator- onoverwinnelijk en heb de illusie dat aarde en hemel te bewegen zijn om het nieuwe avontuur tot een succes te maken, waarin we natuurlijk allemaal op het eind nog lang en gelukkig zullen leven. Ik zie de muren, bergen en ravijnen wel – zelfs helderder dan daarvoor – maar net zoals McGyver heb ik het idee dat ik die eenvoudig – met drie wasknijpers, wat visdraad, smeerolie-  te lijf kan gaan.

Dit overlevingsmechanisme heeft me al veel berggebieden doen doorkruizen. Heeft me geholpen de moeilijkste momenten door te komen. Ik kom erdoor op de mooiste plekken, in de bijzonderste situaties en maak dingen mee die niet gebeurd zouden zijn als ik ‘realistisch en behoudend’ was gebleven. En nu zat ik zo te denken hè – Is dat een probleem? Dat Grote Geloven van mij? Het lijkt me onontbeerlijk als je besluit je leven om te gooien naar het zijn van een bedrijf en zo reizend mogelijk je dagen door te komen. Maar ik kan ernaast zitten uiteraard. Hoewel ik natuurlijk door een buitenstaander op dit idee ben gebracht…

Na wat typisch vrouwelijke, zelf-evaluerende gedachten over het hoe en wat rondom dit gedrag, herinnerde ik me opeens het Verhaal van de Voeldoos!

De Voeldoos die we – mijn klasgenoten en ik – bij de les beeldende vorming op de PABO moesten maken. Een Voeldoos beste mensen, is een afgesloten Doos (of kist als dat beter is voor je associatieve vermogen) waarin kleuters met hun handen verschillende materialen kunnen ervaren, zonder ze te zien.  Dit is goed voor de senso-motorische ontwikkeling. En vast voor nog wel meer. En wij zouden er één maken. Allen individueel.

We kregen er vijf lessen de tijd voor, en uiteraard zag ik het helemaal voor me – Ik koos een enorme, lege computerdoos en visualiseerde overal gaten in waar kleuterhandjes door gestoken konden worden. Aan de binnenkant van de doos zou een feest komen aan watjes, schuurpapier, aluminiumfolie, plastic zakjes en alles wat me maar van toegevoegde waarde leek. De buitenkant vol kleuren, kralen en glitters, en er zou geen kleuter het in zijn hoofd halen om om deze Voeldoos heen te wandelen, maar zich acuut onderwerpen aan een ervaring waar je U tegen zegt. Dus. Zo gezegd, zo gedaan. En ik ging fluitend aan de slag!

Detail in dit verhaal was dat mijn klasgenoten allemaal een schoenendoos kozen en mij vanaf een afstandje verwonderd gadesloegen. Er werden wat tijdgebonden en economisch gerelateerde vragen gesteld, maar ik pareerde ze allen met een grote glimlach en knutselde gezellig verder.

Vijf weken later was iedereen klaar met Doos. Behalve ik… Ik keek – ietwat teleurgesteld dat moet ik toegeven – naar mijn half afgemaakte creatie, waar heus nog wel potentie in te ontdekken viel, maar duidelijk een mislukt object was. Een uur voor de les begon, en de Voeldozen beoordeeld zouden worden heb ik samen met een vriendin ergens uit een hoek een.. Schoenendoos gevist en die in razend tempo beplakt met materiaal zodat ik in ieder geval iets kon aantonen dat AF was. Veel liefdevol gegiechel, en de half beplakte computerdoos die bedoeld was om een gigantisch grandioze Voeldoos te worden deed de rest van het jaar in ons klaslokaal dienst als Prullenmand.

Ik heb me maanden lang afgevraagd of dat nou een goede of slechte zaak was: Een Voeldoos die Prullenmand wordt.  Maar een vrolijke prullenmand was het wel. Er was aandacht aan gegeven, en energie ingestopt. En al wist ik tijdens het proces niet dat ik iets ander maakte dan ik dacht – Ik had best een leuk product afgeleverd. Misschien is het zo dat Impulsen die voortkomen uit Groot Geloven soms niet vertellen wat ze later op zullen leveren. Maar dat dat ook niet hoeft. Als je maar loslaat. En dan wordt iets misschien nóg wel mooier dan je van te voren droomt… Toch een Heppy End?

 

Creativiteit Out of the Box