Als dit het is. Als dit het echt is. Dan wil ik meer. En voor altijd. Dan wil ik nooit meer anders. Dan zal ik nooit meer twijfelen. Of overwegingen maken tussen het één en het ander. Dan is het klaar. En jongens. Wat zal ik dan een blij meisje zijn voor de rest van mijn leven. Als dit het is. En ik denk. Ik weet bijna zeker dat het klopt! Dat dít het is.

Twee uur geleden zat ik namelijk in een grandcafe hier om de hoek. Ik zat daar met een man. Een man die mij een vraag had gesteld een paar weken terug. Hij had gevraagd of ik wilde helpen met iets. Het iets ging een maand of drie duren. En het iets had nog niet echt een vorm. Maar de man wist wel dat hij mijn hulp wilde. Dat voelde de man. Zei hij.

Ik vond het een leuke vraag. Maar ook een moeilijke. Omdat er geen vorm was, en de periode uitgerekt over de tijd lag, kon ik het niet zo goed voelen. In tegenstelling tot de man. Toch zei ik ja. Omdat het zo leuk was. Omdat ik heel erg veel houd van datgene dat de man aan mij vroeg.

Toen – nog steeds een paar weken terug – begon de man over geld. Het was een opdracht waar hij budget voor had en het was vanzelfsprekend dat hij me betalen kon. En toen wist ik het niet meer. Ik wist niet wat ik waard was. Ik had geen flauw idee. Ik weet verdomd goed wat ik kan. Daar lag geen twijfel. Maar omdat de vorm nog als een stipje in het luchtruim hing, was het meer dan moeilijk om mijn integriteit in te ruilen tegen een uurprijs. Dat ik dan wel waard zou moeten zijn. Dus zei ik: ‘Hoe denk je over Waarde Bepaling Achteraf?’ Het leek me de beste optie in dit geval.

De man was enthousiast. En ons pad begon. Zonder vorm. We liepen waar we liepen. En het ging zoals het ontstond. Tot we op een moment – ergens vorige week – opeens ontdekten dat er herdefiniëring nodig was. Het stipje in het luchtruim was langzaam op de aarde geland, en het was noodzakelijk om samen te komen.

Dat deden we dus vanmiddag. We bespraken de hulpvraag nog een keer. En onderzochten de beste manier waarop ik de komende tijd van toegevoegde waarde zou kunnen zijn. De man was open. En alles in hem liet nieuwsgierigheid en onderzoek naar nieuwe samenwerkingsvormen zien. Het leek een beetje op zo’n situatie waarbij je voor de eerste keer met iemand op vakantie gaat. Van tevoren ben je beiden enthousiast over het leuke avontuur. Je bereidt je voor en maakt plannen. En dan ga je op weg. En ontdek je pas echt hoe het is om elkaars reisgezelschap te zijn.

Na een tijdje sneden we het vraagstuk over financiering aan. Ik had er over nagedacht hoe ik dit ’ter tafel’ ging brengen. Het zou namelijk heel sneu voor mij zijn als ik drie maanden lang hele leuke hulp verricht en dan met 200,- thuis kom. Sneu is dan misschien zelfs nog een understatement. Triest komt eerder.

Maar hoe dan wel? Want ik weigerde een uurprijs te bedenken. Mijn toegevoegde waarde was namelijk op geen enkele manier in tijd om te rekenen. En dat is wat je doet bij een uurprijs.  Ik had het vraagstuk een paar dagen daarvoor met een paar mensen besproken, en een lieve mevrouw had toen bedacht dat ik de  WaardeBepaling Achteraf wellicht in stukjes van een maand kon hakken. Zo kon ik ‘veiligheid’ inbouwen. En vandaag kon ik aan de man vragen hoe hij mijn waarde van de afgelopen drie weken zag.

Nu werk ik al langer met WBA. Alleen wist ik de meeste momenten van de tijd niet dat je het zo noemen kon. Ik deed gewoon altijd alles een soort van Gratis. En dan kreeg ik vaak achteraf een cadeau in de vorm van iets. Maar dat waren vooral korte klusjes. En dit duurt een maand of drie. En had nog niet eens een duidelijke vorm. Het was immers dat stipje.

‘Als je WBA zou doen aan de hand van de afgelopen drie weken,’ vroeg ik de man. ‘Wat zou je het dan waard vinden?’ De man was stil. Hij dacht na. En ik keek. Soms naar hem. Soms naar mijn kopje op de tafel. Dit was toch een stukje moeilijker dan ik dacht. Al dan niet om lichtelijk ongemakkelijk van te worden. Dan is een lege factuur sturen en achteraf eventueel teleurgesteld zijn, veel eenvoudiger. Het was nog steeds stil aan de andere kant van de tafel. Zwijgend leek het alsof ik een noodlot afwachtte. Heel vreemd.

Toen ik er niet meer tegen kon deed ik wat ik altijd doe als ik me ongemakkelijk voel: Benoemen wat ik denk dat er is. Niet altijd handig. Maar hé. Give me a break. Ik ben ook maar een mens. Je belandt er soms door in de meest onmogelijke situaties. Maar tegelijkertijd levert het je de prachtigste vriendschappen op. Dus ik deed wat ik altijd doe. En voelde me meteen een stuk meer opgelucht. De man lachte.

En toen kreeg ik het mooiste cadeau dat ik krijgen kon. Hij keek me aan. Was bedachtzaam. En vertelde mijn waarde voor hem. De waarde van de afgelopen weken. Over hoe ik tijdens vergaderingen nuances had benoemd en kleine confrontaties niet geschuwd had. Hoe hij zich gesteund voelde tijdens de vergaderingen en in het opzetten van dit nieuwe project dat een lokale non-profitorganisatie moest worden. De man vertelde kalm verder. En alle woorden waren aardig. En gingen over mijn waarde voor hem. Toen was hij stil. En zei ‘Het is voor mij heel erg van waarde dat ik het gevoel heb dat ik het dit keer niet alleen hoef te doen.’ Ik zei niets. Maar voelde warmte door heel mijn lichaam. [Even terzijde: Deze man heeft de zes jaar hiervoor een non-profitorganisatie opgezet waar ruim vijftig vrijwilligers wekelijks aan bijdragen].

Beiden kregen we kleine tranen in onze ogen. Dit was dus mijn waarde. Dit. Hier. Het gebeurde waar ik bij zat. En dan komt daar nog de materiële waarde bij. En ik weet heus dat die ook belangrijk is. Dat snap ik echt. Maar voor mij is het klaar. Ik ben gelukkig. Meer dan gelukkig. Als dit het is. Wil ik het voor Altijd!

.

Attitude Creativiteit Cultuur Dapper ontmoeting Out of the Box Tarieven Tijd verandering Verbinding