We weten het niet. We weten het gewoon niet. Het kunnen er tien zijn. Of twee. En misschien wel dertig. En dan met ons erbij, zijn het er nog een beetje meer. Dan komen er ook nog genodigden. Maar ja, ook dat weet je niet zeker. Eigenlijk weet je niets. Behalve het feit dat je je best hebt gedaan. En dat. Is meer dan genoeg.

Morgenochtend organiseren we een perslancering in het EYE, het nieuwe filmmuseum in Amsterdam. Het was al bijzonder dat het gelukt was om daar een ruimte te krijgen op zo’n korte termijn. En nog bijzonderder was, dat het EYE ons de ruimte nog cadeau wilde doen ook. Een week lang liep ik op vleugeltjes. Of eigenlijk, technisch bekeken, vloog ik.

Nu sterf ik van de zenuwen. Want opeens is de realiteit terug. Dat er ook gewoon níemand komen kan. Want dat kan hè. Of dat ik zelf bijvoorbeeld niet meer wil, en de trein naar Parijs neem. Kan allemaal. Ik doe het niet. Natuurlijk niet. Ik sta morgenochtend om 8.30uur keurig in het EYE, en vertel dan aan iedereen dat ik er zo’n zin in heb. Dat we een mooie dag beleven gaan, en dat we – ondanks alles dat er mis kan lopen – gaan genieten zoveel als we kunnen. Dat ga ik doen.

En niet eens omdat dat mijn taak is – want dat is het ook. Maar vooral omdat ik geloof dat het de waarheid is. Dat we kennelijk groot genoeg gedroomd hebben, waardoor er dingen haalbaar werden, waar anderen van zeiden ‘Zo! Is dat gelukt?’ Ja. Dat was gelukt. En we stonden (of vlogen, in mijn geval) er zelf ook van te kijken. Morgen is de volgende stap. Dan gaan we de droom delen met mensen met een camera in hun ene hand. En een opschrijfboekje in hun andere.

‘Als jij gewoon je droom vertelt, zoals je die aan ons vertelde in maart’, zei Caroline ‘dan komt het allemaal goed’. Ja. Lief gezegd. Maar dat was ‘ik’ in maart. En nu is het ‘ik’ in juni. En toen stonden we in een zaaltje in S2M. En nu staan we in het EYE, met camera’s er bovenop. Ik bedoel maar. Het kan mooi verkeren…

Maar als er iets is dat ik geleerd heb de afgelopen maanden, dan is het dat je hoog mag inzetten in het leven. Dromen mogen groot geleefd. Dat verdienen ze! Daar zijn ze voor gemaakt. Het is onze taak als mens om de dromen naar de aarde te halen, en ze hier om te zetten in daden. Dat dat moeilijk is, vreselijk moeilijk soms, is nogal wiedes. Want hoe krijg je dat prachtig energetische concept, dat bestaat uit kleuren en gevoelens. Hoe krijg je dat in hemelsnaam in een tastbare vorm gegoten? En dan ook nog eens zo tastbaar dat anderen die droom ook kunnen aanraken. Het kunnen meebeleven, en hun eigen dromen er een plekje in kunnen geven.

Elke dag een beetje meer, ben ik dankbaar voor de Estlandse droom uit 2008. Ik ben dankbaar voor de Portugese droom uit 2009. En die van de Slovenen uit 2010. Ik ben dankbaar voor de droom van 4.000.000 mensen op deze aarde die al onderdeel waren van een CleanUpDay. Ergens op de planeet. Met een vuilniszak in hun hand, maar met een waar geworden wens in hun hart. Want ze waren onderdeel van iets groots. Iets dat we samen droomden.

Let’sDoIt gaat niet alleen over het opruimen van de aarde. Het gaat over zoveel meer. Binnen de internationale mails en facebook groepen worden de wensen en uitdagingen gedeeld. Soms lijkt de taalbarriere een muurtje op te werpen tussen visies, maar nooit voor lang. Rusland ruimt op 15 september een breedte as van 12.000 km op. Ze vergaderen via skype, en creëren een voor Rusland immens magisch draagvlak. Bosnië overweegt of ze de mijnenvelden ook schoon moeten maken… En gisteren kreeg ik een enthousiast berichtje uit Libanon met de woorden ‘I thougth about a sustainable funding system. Wanna hear?’ 

Zes maanden geleden kende ik die mensen nog niet. En nu zijn ze niet meer weg te denken uit mijn leven. De mensen die maakten dat ik de kans kreeg een droom om te zetten in een daad. En morgen. Morgen mag ik die droom opnieuw gaan delen met iedereen die hem nog niet kent. Met nog meer mensen in Nederland. Hoeveel mensen er komen morgen weet ik niet. En het maakt ook niet uit. Want we weten dat Één iemand al genoeg kan zijn om in 4 jaar tijd uit te groeien naar een groep van 4.000.000.

En voor morgen weet ik. Dat ik daar achter die microfoon, het hele internationale WorldCleanUp team met me meeneem als ik vertel over dromen die de aarde raken. Gewoon. Omdat we er met z’n allen in geloofden.