‘Wát wil jij? vroeg ze. ‘Wil je dat echt?’. ‘Ja’ zei ik. En toen hield ik mijn mond, want dat leek me beter. De laatste tijd houd ik steeds vaker mijn mond. Waarom dat is weet ik niet zo goed. Maar het voelt wel prettig. En het zal vast wel weer een keer veranderen. ‘Natuurlijk wil ik dat’, antwoordde ik na een tijdje. ‘Als je schrijft, wil je gelezen worden. Dus ik wil het hipste, leukste, gaafste, blijste en krachtigste uitgeef-proces dat ik maar vinden kan. Dat is toch niet zo gek?’

Nou. Dat vond zij dus wel een beetje gek. Aangezien ik nog nooit een boek geschreven had. Het duurde even voor de logica tot me doordrong. Maar toen viel het kwartje. Dit was Nederland, ik was het even vergeten. Want in Nederland willen we graag dat je eerst heel hard werkt. Zonder dat iemand het door heeft. Dan krijg je bijna een burn-out en gaan alle mensen om je heen zeggen dat je het iets rustiger aan moet doen. Als in – ‘dan maar wat minder naar een feestje, en vroeger naar bed’. Want werken moet je wel. Is het niet? Vervolgens scoor je een per ongeluk succes. Waarbij iedereen opgelucht adem haalt,  want immers God heeft het harde werken beloond met een publiek applaus. Als cadeau voor het offer van arbeid dat je bracht. Jij mag buigen. Maar niet te lang, want er wordt alweer een volgend werkproces verwacht.  Noeste arbeid zal het zijn, sierlijke bescheidenheid en dan daarna dankbaar buigen. Dat was Nederland. Ik was het even vergeten. Dank U Wel meneer Calvijn.

‘Maar daar ben ik dus klaar mee’ zei ik rustig tegen de vriendin. ‘Ik doe daar niet meer aan mee, want ik heb gemerkt dat ik veel beter presteer als ik van te voren en tijdens het ambachtelijk-bezig-zijn af en toe óók even juich. En deel. En lieflijk applaus in ontvangst neem voor mijn durf om dit te doen. Weet je hoeveel werk het is om een boek te schrijven? Mag ik dan ook even een lolletje tussendoor?’ Zo. Dat was eruit. Lage ademhaling. Voetjes stevig op de aarde.

‘Maar wat als het mislukt?’ vroeg ze toen. Kregen we dat weer… Dat onvermoeibare stiekeme schuilen voor een grandioos mislukken. ‘Het mag mislukken’ zei ik. ‘Ik vind het niet erg als het mislukt. Want dan heb ik toch nog steeds een boek geschreven? Jeetje. En dan kan ik toch nog steeds héél graag gelezen willen worden? Weet je wat les 1 was dat Frank Sanders ons ooit vertelde op de theater opleiding? Hij zei:  ‘Al zit er maar één iemand in de zaal die geraakt is door wat jij daar op het podium doet, dan mag je al dankbaar zijn. Dáár doe je het voor. Niet voor dat grote applaus, maar voor die ene persoon die geraakt de zaal verlaat’. En als het zo is, dat ik door het delen van dit schrijf- en productieproces per ongeluk nu één iemand inspireer om ook een droom waar te maken, dan is dat toch leuk? Dan is het mooi. Ik wil al zó lang een boek schrijven.’ Het was even stil. Ik voelde de wens branden, en zag de vriendin stralen tegenover me. ‘En nu’ zei ik. ‘Nu heb ik eìndelijk iets te vertellen dat ik de moeite van het lezen waard vind!’. Amen, zei de vriendin.

http://www.buitendelijntjeskleuren.org   –    https://www.facebook.com/Buitendelijntjeskleuren

Attitude Creativiteit gesprek Inspiratie Veiligheid Verbinding Zelfreflectie