Ik kan geen krant openslaan, of het slechte nieuws over ons onderwijs komt me tegemoet. Ook op social media wordt er geklaagd over dat-wat-er-allemaal-verkeerd gaat in onze scholen. En, Ja. Er gaat ook van alles mis. Op sommige scholen zitten leerlingen uren lang achter hun tafel via één richtingsverkeer te luisteren naar een docent die al jaren lang hetzelfde riedeltje afsteekt. Op andere scholen wordt de sociale ontwikkeling van kinderen in de doofpot gestopt, omdat dan ook de volwassenen er aan moeten geloven (ontwikkelen is namelijk een werkwoord dat verschillende kanten op buigt). Natuurlijk gaat er heel veel mis. Er is geen sector in ons land dat zo onderhevig is aan verandering dan ons onderwijs.

Maar er gaat ook heel veel goed. En dat horen we te weinig. 

Er worden praatgroepen opgericht om het onderwijs te veranderen (ik weet niet of ze meer doen dan enkel praten). Er worden co-creatiegroepen gemaakt die projecten opstarten en dan in de vergetelheid belanden omdat geen enkele school financien heeft om het doe-gedeelte te bekostigen. Het onderwijs is één van de meest kwetsbare sectoren van ons land. En we zorgen niet goed genoeg voor haar. We zorgen niet voor de sociale ontwikkeling van aankomende leerkrachten en koesteren de huidige leerkrachten niet. We denken dat alles aan het systeem ligt. Aan iedereen behalve aan onze betweterige cultuur.

Er zijn 6541 basisscholen en 645 middelbare scholen in Nederland [cijfers: Stamos]. Twintig daarvan zag ik in de functie van docent van de binnenkant, variërend van een dag tot drie jaar. Dat is nog geen procent van het totaal. Daarnaast dronk ik op 17 scholen kopjes koffie. Op elf middelbare scholen liep ik rond als docent of begeleider. De afgelopen vijftien jaar gaf ik les aan ongeveer 1500 kinderen in de leeftijd van 4 – 18 jaar.

Wie ben ik om er een mening over te hebben? Ook zomaar iemand. Maar, ik vind dat ik er ondertussen wel iets over zeggen kan. En ik wil niet wachten tot ik zestig ben. Tot ik met grijze haren en ronde wangen voor een zaal mag staan en vertellen over ‘vroeger’. Ik wil het nu. Ik wil iets doen. En ik wil het samen. Zo ingewikkeld is het namelijk niet. Er zijn tientallen, waarschijnlijk honderden scholen in Nederland die innovatiever zijn dan dat we bij DWDD zien. Die projecten vanuit leerlingen opstarten en samenwerkingen met ouders en schoolomgeving aan gaan, waar we nooit iets van horen. Die onderwijs maken zoals het bedoeld is. En: Zoals we het ons allemaal wensen!

Komende maanden wil ik op zoek gaan naar die scholen. Die doen, wat heel veel mensen willen en dromen. Ik hoop dat leerkrachten elkaar op deze manier weer zien, inspireren, en ondersteunen. Dat het een cadeau is om in het onderwijs van Nederland te werken. Omdat het wèl leuk is. Je mag er nieuwsgierig zijn en observerend. Je mag spelen en werken tegelijk. Je mag lachen en luisteren naar bijzondere verhalen. En dat allemaal om kinderen te helpen de allerleukste volwassene te worden die ze zich indenken kunnen.

Wat gaan we doen?

1. We verzamelen de allerleukste scholen van Nederland.
2. We bezoeken de scholen om te kijken of het ook echt zo is.
3. We verzinnen een vorm om de verzameling te verbinden aan niet-onderwijzend-Nederland (daar komen namelijk alle klachten vandaan). Dit plan bedenken doen we samen adhv de Dragon Dreaming methodiek (die werkt zonder hierarchie en lange vergaderingen).
4. We voeren onze gekozen vorm uit.
5. We vieren een feest.
6. En we hebben gedaan wat we konden doen! #oogst
7. En meestal start er dan weer een nieuw project.

Help je mee?