De man en ik zaten weer in het grandcafe. Hetzelfde café als de vorige keer. Alleen hadden we nu een ander tafeltje gekozen. Dat kwam omdat ik er iets eerder was dan hij. Ik koos een houten tafeltje aan de zijkant van de zaal. Vlak naast de keuken, maar met een
Hoe langer ik er over nadacht, des te simpeler dat het werd. Hoe moeilijk kon het zijn? Op een afgesproken tijdstip loop je de deur uit. Met een plastic zak in de hand, en als je wilt een paar handschoenen om je vingers. Vervolgens speur je de straat of het
‘Maar je gaat dus niks meer voor ze doen?’ vroeg een vriendin me laatst. ‘Nee’ zei ik dapper. Helemaal overtuigd was ik daarvan nog niet. Maar soms helpt het om dat stuk maar gewoon te negeren. Om door te gaan met dat waarvan je zeker weet dat het goed is,
Hij ging tegenover me zitten. Met verwachtingsvolle ogen en een brede glimlach. Ik had even daarvoor met zijn vriend gesproken en er waren visitekaartjes uitgewisseld. Nu mocht ik met de compagnon in gesprek. We zaten aan een grote houten tafel. Type: Camping. Onze bankjes gingen wiebelend heen en weer, zoekend
A bit ambitious it is, but after a couple of days in Estonia there is not one of the 150 participants who is still thinking it’s impossible. We do think of blue skies. To clean rivers. And green forests. And the feasibility of the plan. The plan to Clean the World in six months. This
Een tikkeltje ambitieus is het wel, maar na vier dagen in Estland is er geen van de 150 deelnemers meer die daar nog aan denkt. Wel denken we aan blauwe luchten. Aan schone rivieren. En groene bossen. En aan de haalbaarheid van het plan. Het plan om in zes maanden de
Wat doe je als je een hele leuke hobby hebt, en over 48 uur een super leuke afspiegeling van de wereldbevolking tegen gaat komen? Ja. Inderdaad. Dan zorg je dat je die twee om de drommel met elkaar verbindt! Mocht je hobby kantklossen zijn. Of touwtje springen. Koekjes bakken. Of
‘Als ik naar de overkant van de straat kijk, zie ik best vaak plastic zakjes zwerven’, zegt de meneer aan de telefoon. De meneer is van een landelijke krant, en toen hij belde besloot ik – per ongeluk – om mijn persoonlijke mening te vertellen in plaats van een standaard
Wat: Aftrap van een Mondiaal Event waarna meer dan 100 landen collectief de Wereld gaan Opruimen. Waar: Tallin & Jäneda in Estland Wanneer: 12- 15 januari 2012 .
2012. Er komt een Nieuwe Tijd aan. En je moet wel heel diep met je kop in de aarde hebben gezeten, mocht dit heugelijke nieuws je ontgaan zijn. Hoewel ik sterk de overtuiging volg dat de toekomst niet te voorspellen is, en er enkel potentiële mogelijkheden in het luchtruim verscholen liggen, kon
Als dit het is. Als dit het echt is. Dan wil ik meer. En voor altijd. Dan wil ik nooit meer anders. Dan zal ik nooit meer twijfelen. Of overwegingen maken tussen het één en het ander. Dan is het klaar. En jongens. Wat zal ik dan een blij meisje
Jaren geleden was ik juf van een groep 12 jarigen in Amsterdam. De groep bestond uit een mooie mengeling van allerlei culturen en achtergronden. Uit talloze gedachten en gevoelens. ‘Begrip hebben voor elkaars verschillen, en kijken naar de verbinding’ stond dan ook altijd hoog op het prioriteiten-lijstje in de klas.
Het succes van een congres is het meest eenvoudig te meten in de gangen. Dat moment dat de deuren net open gaan en er dynamische changementen tussen het ene zaaltje en het andere plaats vinden. Je hoeft eigenlijk alleen die deuren maar in de gaten te houden, samen met de
‘Ehm… Ik ben een beetje underdressed’, zei Timo. Ik kon niets anders dan heel hard lachen. Voor ons kleurden 100 metallic ballonnen de mistige wereld. De pakhuizen aan het IJ lagen er grijs en grauw bij. Maar daar tussen in kleurde de wereld als in een sprookje. Er was een
Niemand ziet het. Dat ik sta te trillen als een rietje. Gelukkig ben ik vermomd als zelfverzekerde Smart & Sexy vrouw, maar daar houdt het verder dan ook mee op. Iedere zenuw in mijn quasi-ontspannen lichaam voelt aan als pudding, en ik kan op de millimeter nauwkeurig mijn buik lokaliseren. Ja. Het gaat
‘Mag het denk je?’ vraag ik aan Timo. ‘Mag ik er over schrijven?’. Timo is mijn oud-collega bij het gedragscentrum waar ik werkte met ‘de jongens’ (zestien tot zesentwintig jaar. Licht verstandelijk beperkt en ex-gedetineerd. Of half-gedetineerd. Dat lag aan het moment.) Na het tweede jaar waarin ik samen met
We keken elkaar aan. Dit zou een groot fiasco worden. Geen twijfel over mogelijk. En wij konden niets doen. Ja. Wat one-liners roepen. Maar dan heb je het ook wel gehad. Met gespannen ledematen wachtten we af. Tot de buitensport-instructeurs klaar waren met de uitleg over de werking van een
Ik snapte Open Source niet. Ja. Ik snapte het wel. Maar eigenlijk begreep ik het niet. Nu heb ik er sowieso vaak moeite mee om ander-talige termen op de juiste manier te interpreteren.
Ik heb het niet van de digitale daken afgeschreeuwd [dat moest er vandaag maar eens van komen dacht ik zo], maar mijn lichaam leidt al een ruim een maand of acht haar eigen leven.
Ik verdwaal altijd in de Bijlmer. Niet omdat ik er nog nooit geweest ben. Maar wel omdat de logica van de planologische structuur in de Bijlmer niet bij me lijkt te passen. Het sluit gewoon niet aan. Hoe erg ik mijn best ook doe, op de één of andere manier lijk ik
Terwijl ik buiten de tent zacht stemmen hoorde praten, verwarmde de zon aan de binnenkant mijn wakker wordende lichaam. Langzaam werd het gesprek dominanter, en voor ik het wist zat ik rechtop in bed: Er was een staking in Rome. Het openbaar vervoer in en om heel Rome lag plat. En aangezien de camping
‘Als je morgen wakker wordt, en het leven is perfect, wat is er dan vannacht veranderd?’ We staan aan het kleine zwembad met het glasheldere water. Zijn ogen beginnen te glinsteren na mijn vraag, en ze verdwijnen in de diepte. Ver weg van hier. Alsof hij naar het land van
Lang riep ik in situaties waar ik in zat, maar uit wilde dat je ‘in een brandend huis ook niet staan blijft’. De meeste mensen moesten dan lachen, maar ik meende het bloedserieus. Ik vond het van de zotte om iets te doen wat je eigenlijk niet wilt, en deed
Het is maandagochtend. Een maandag uit de boekjes. Zon en vogels in de achtertuin. Koffie op het balkon en een leven dat je toelacht. Zo wil je dat de tijd stil staat, en blijft. Daar blijft waar ze is. Dat dat niet gaat weet je ook wel. Maar op dit soort dagen
Ik geloof dat we hier zijn om ons eigen Ding te doen. Wat dat dan ook moge zijn. De één om een partijtje adem-te-halen. De ander om een continent te redden. Een derde om zo mooi gitaar te spelen dat niemand het ooit meer vergeet. Wat het dingetje is, weet je alleen