‘Wat zal ik kopen voor de lunch?’ vroeg ik mijn co-trainer. ‘Something simple with pasta, tomatoes and pesto’ zei hij. In de supermarkt kwam ik pompoen tegen. Dat leek me ook wel wat. En verse spinazie. Ook zag ik dille. En thuis had ik nog oregano. Ik kocht mozarella en
“Als jij en ik vrienden zijn, maar ik jou zusje niet ken – dan hebben jij en ik een ‘strong tie’ en je zusje en ik een ‘weak tie’. Zelfs al hebben we elkaar nog nooit gezien. En zo is iedereen op de wereld aan elkaar verbonden.” Ik tekende op
Oke. Ik zou net een blogje gaan schrijven. Over dat ik vanmiddag een mail gekregen had van groep 3/4/5 uit Kekerdom. Ik wist toen nog niet waar Kekerdom ligt. Nu wel. Het is mooi daar. Volgens Google Earth. In dat blogje zou ik vertellen dat ik ze terug geschreven had.
Ooit werkte ik op een Jenaplanschool. Ik was 24 jaar en zag de wereld van het onderwijs als een roze luchtballon waar iedereen het beste mee voor had. Dat was de ‘schuld’ geweest van de Pabo waarop ik had gezeten. Een school waar ik alles kon. Naïef als ik was
Ooit vertelde iemand me dat ik zijn moest als riet. Riet zwiept in de wind, doorstaat de regen, ontvangt de zon en verliest nooit zichzelf. Ik vond het een slecht idee. Zijn als riet. Ik werd duizelig van het beeld dat ik eindeloos heen-en-weer zou blijven zwiepen als de wind
Iedereen die voor 1990 opgegroeid is, heeft het waarschijnlijk tientallen keren van zijn ouders te horen gekregen. Dat spreekwoord met dat paard. Dat je niet in zijn bek mag kijken. De persoon die dat spreekwoord bedacht heeft, mag wat mij betreft tien keer uitglijden in de hondenpoep. Wat een blamage.
In juli besloot ik om een tijdje op alles ‘Ja’ te zeggen wat me gevraagd werd. Dat tijdje werd drie weken. Natuurlijk zei ik ook wel eens ‘nee’, maar dat was in uitzonderlijke gevallen. Als ik iets echt- echt – echt niet fijn vond. Maar iedere vraag die begon met
In the beginning of June I attended a Dragon Dreaming course. Somewhere in the ‘Middle of Nowhere’ – Somewhere in Slovenia. The hills glanced green soft light by the reflection of the sun, while the leaves and flowers played with the fractions of tiny little starlights. I loved it. I
Jaren geleden had ik een vriendin die altijd vrolijk was. Natuurlijk niet in het echt. Maar wel voor iedereen om haar heen. In het begin vond ik het een feest. Als ik samen met haar was, kleurde de wereld oranje en waren al mijn twijfels en onzekerheden als sneeuw voor
Hij kijkt me argwanend aan. Van achter uit de klas. In een diagonale lijn helemaal naar mij, voor aan bij het bord. Ik wacht een paar seconden voordat ik antwoord geef. ‘Waarom is het nodig dat ik het huiswerk controleer?’ vraag ik. Nu ligt de bal weer bij hem. Hij
Lieve mensen, Er is geen betere start van dit verhaal, dan te beginnen met de uitleg van het spelletje ‘doorfluistertje’. Al denk ik dat iedere Nederlander het spel wel kent. Het spelletje waarbij iemand een woord of zin in het oor van een ander fluistert. Heel zachtjes. Zodat niemand het
Het heeft altijd een stukje magie in zich. En daar moet je niet over nadenken. Het liefste niet. Maar dat het werkt, is een feit. Het werkt als een trein. Mits je op de juiste momenten de deur open zet, of ze sluit. In deuren sluiten ben ik ongelofelijk slecht.
Ik weet niet of het alle Nederlanders gegeven is, maar er is geen Noorderling die we in twijfel hoeven te trekken. Of je nou Grunninger, Drenth of Fries bent. Het zit in je genen, en je hebt het er maar mee te doen. Het ‘wij zullen ons hoofd niet boven
Ik wist dat hij erover zou beginnen. Ik wist het. Al had ik me er niet op voorbereid, want. Je weet het immers nooit. Maar ik wist het. En natuurlijk. Zul je altijd zien. Op een onbevangen moment. Zo eentje waarop ik het niet verwachte kwam de vraag. We zaten
Het toeristische reisgidsje zegt dat de ‘haredim‘ [spreek uit: charediem] sterke waarde hecht aan dikke zwarte kleding. Het boekje zegt ook dat ze weigeren om de Israëlische staat te verdedigen, dus nemen ze geen dienst in het leger. De overheid heeft ze daarom om religieuze redenen hier van vrijgesteld. In
Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus. * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’ We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo
We gaan allemaal wel eens op reis. Gelukkig. Om een beetje uit te rusten. Of onze zinnen te verzetten. Want dat kan zo lekker op reis. Dan hoef je niks, moet je niks, en – mijn persoonlijke favoriet – dan is er niemand die je verleden kent. Ronduit heerlijk. Ultieme
De mooiste. Allermooiste momenten die ik mee maakte met de Liefdesbriefjes, waren dankzij het A4tje op de lantaarnpaal voor mijn huis. Het anonieme A4tje vol liefde. Zonder mijn naam. Zonder verwijzing. Zonder iets. Gewoon met strookjes ‘liefde’ voor wie het wilde. Vanuit mijn raam keek ik naar beneden als de
. . Ik kan het niet denk ik. Ik kan niet afscheid nemen. Zoals je gedag zegt tegen vrienden die je na een tijdje wel weer ziet. Of zoals je lachend een arm omhoog steekt als je reisgenoten uitzwaait. Want dat zijn ze. Reisgenoten. Vrienden. Wereldburgers. Net als ik.
Het stond nog geen twintig minuten online. Mijn nieuwe website: ‘Duurzaam Gedrag’ . Een plannetje dat ik vorm wilde geven onder een nieuwe naam. Met producten en een echte prijslijst. Een beetje alsof ik een nieuwe afwasborstel lanceerde. Hupsakee, de wereld in. Een paar bergpassen vol overtuigingen had ik overwonnen, en
We all desire for it. A Beautiful World. A world in which we can play, love, and where we can be the person who we are in our heart. Without fear and anger, jealousy and hate. I don’t know a single human being that doesn’t wishes this. We all want
Er verschuift van alles. Altijd en eeuwig. Conjunctuur, heet dat in de economie. Golfbewegingen van op en neer, en weer naar op. En ook al begrijp ik het – ik wou stiekem dat het anders was. Soms zou ik willen dat we mooie momenten als blauwdrukken konden vastleggen in de
En dan is het 1 januari 2013. Wonderlijk hoe zo’n kalender je het gevoel kan geven in een nieuwe wereld beland te zijn. Twee keer in een maand vond ik persoonlijk wat veel. Eerst op de 21ste december met z’n allen verwonderd zijn dat we nog leven. Om dan 10
Drie keer knipperen met mijn ogen. En een vierde keer extra. Dat was Anouk. Daar vooraan in de Vluchtkerk. Met twee gitaristen die zittend op een krukje de eerste akkoorden van een nummer inzetten. Ik keek mijn buurman aan. Die knikte. ‘Ja. Dat is Anouk’. Nu waren we die avond al
. . Ik lach naar Kaia en Nara op de stoelen naast me. We zitten op de voorste rij van het kleine zaaltje in het grote conferentie gebouw. Midden in Kathmandu, Nepal. Buiten vult de lucht zich met stof, en rijden er honderden motoren en taxi’s over de onverharde wegen,
Cadeaus krijgen is me daar een partijtje leuk. Dat wisten we natuurlijk al, want we waren allemaal al heel vaak jarig. Maar het gekke is dat je als kind nog durfde te springen, dansen, en te scheuren met het papier om daarna heel erg blij te zijn met de verrassing