Stel je voor, je bent een koe in Nepal. Of eigenlijk ben je dan een Jak. Want zo heten de meeste koeien in Nepal. Ik zou ze zelf trouwens buffels noemen, want ik vind ze op de plaatjes nogal groot en opzichtig. Maar koe kan ook. Allemaal onderdeel van dezelfde
In de Hermitage in Amsterdam hangt een schilderij van Monet. Meerdere. Maar dit ene schilderij trekt mijn aandacht. ‘Pond at Montgeron’ (1876) heet het. Het kost 40 miljoen euro. En is – heel voorzichtig – van st. Petersburg naar Amsterdam verplaatst. Zodat wij er even naar kunnen kijken. In het echt. In
‘Wat zou je eigenlijk willen dan?’, vroeg Caroline. Ik lachte. Tja. Wat ik het liefste zou willen was stiekem best duidelijk. Althans. In mijn hart. Maar de twee weken hiervoor had voorzichtigheid zich vermengt met de droom. De voorzichtigheid die door anderen buiten mij gedeeld was. Ze dachten dat ik
Alles is al gedaan. En alles is al geschreven. Woorden zijn gevormd. En foto’s zijn gemaakt. We leggen vast wat we onthouden willen. We bewaren om te koesteren. We delen woorden en delen de beelden. Met de wereld op het scherm. We delen zodat we krijgen. Iemand die ons ‘liked’.
‘Maar je gaat dus niks meer voor ze doen?’ vroeg een vriendin me laatst. ‘Nee’ zei ik dapper. Helemaal overtuigd was ik daarvan nog niet. Maar soms helpt het om dat stuk maar gewoon te negeren. Om door te gaan met dat waarvan je zeker weet dat het goed is,
Hij ging tegenover me zitten. Met verwachtingsvolle ogen en een brede glimlach. Ik had even daarvoor met zijn vriend gesproken en er waren visitekaartjes uitgewisseld. Nu mocht ik met de compagnon in gesprek. We zaten aan een grote houten tafel. Type: Camping. Onze bankjes gingen wiebelend heen en weer, zoekend
A bit ambitious it is, but after a couple of days in Estonia there is not one of the 150 participants who is still thinking it’s impossible. We do think of blue skies. To clean rivers. And green forests. And the feasibility of the plan. The plan to Clean the World in six months. This
Een tikkeltje ambitieus is het wel, maar na vier dagen in Estland is er geen van de 150 deelnemers meer die daar nog aan denkt. Wel denken we aan blauwe luchten. Aan schone rivieren. En groene bossen. En aan de haalbaarheid van het plan. Het plan om in zes maanden de
Wat doe je als je een hele leuke hobby hebt, en over 48 uur een super leuke afspiegeling van de wereldbevolking tegen gaat komen? Ja. Inderdaad. Dan zorg je dat je die twee om de drommel met elkaar verbindt! Mocht je hobby kantklossen zijn. Of touwtje springen. Koekjes bakken. Of
‘Als ik naar de overkant van de straat kijk, zie ik best vaak plastic zakjes zwerven’, zegt de meneer aan de telefoon. De meneer is van een landelijke krant, en toen hij belde besloot ik – per ongeluk – om mijn persoonlijke mening te vertellen in plaats van een standaard
Wat: Aftrap van een Mondiaal Event waarna meer dan 100 landen collectief de Wereld gaan Opruimen. Waar: Tallin & Jäneda in Estland Wanneer: 12- 15 januari 2012 .
Als dit het is. Als dit het echt is. Dan wil ik meer. En voor altijd. Dan wil ik nooit meer anders. Dan zal ik nooit meer twijfelen. Of overwegingen maken tussen het één en het ander. Dan is het klaar. En jongens. Wat zal ik dan een blij meisje
Jaren geleden was ik juf van een groep 12 jarigen in Amsterdam. De groep bestond uit een mooie mengeling van allerlei culturen en achtergronden. Uit talloze gedachten en gevoelens. ‘Begrip hebben voor elkaars verschillen, en kijken naar de verbinding’ stond dan ook altijd hoog op het prioriteiten-lijstje in de klas.
Niemand ziet het. Dat ik sta te trillen als een rietje. Gelukkig ben ik vermomd als zelfverzekerde Smart & Sexy vrouw, maar daar houdt het verder dan ook mee op. Iedere zenuw in mijn quasi-ontspannen lichaam voelt aan als pudding, en ik kan op de millimeter nauwkeurig mijn buik lokaliseren. Ja. Het gaat
We keken elkaar aan. Dit zou een groot fiasco worden. Geen twijfel over mogelijk. En wij konden niets doen. Ja. Wat one-liners roepen. Maar dan heb je het ook wel gehad. Met gespannen ledematen wachtten we af. Tot de buitensport-instructeurs klaar waren met de uitleg over de werking van een
In Berlijn hing een A4-tje. Met daarop de woorden ‘Liebe – Nimm soviel du brauchst’. Aan de onderkant van het A4-tje hingen losse stukjes papier die je er van af kon scheuren. Op elke stukje stond ‘Liebe’. Met een hartje er achter. Van het plakaat in Berlijn was een foto
Ik verdwaal altijd in de Bijlmer. Niet omdat ik er nog nooit geweest ben. Maar wel omdat de logica van de planologische structuur in de Bijlmer niet bij me lijkt te passen. Het sluit gewoon niet aan. Hoe erg ik mijn best ook doe, op de één of andere manier lijk ik
Terwijl ik buiten de tent zacht stemmen hoorde praten, verwarmde de zon aan de binnenkant mijn wakker wordende lichaam. Langzaam werd het gesprek dominanter, en voor ik het wist zat ik rechtop in bed: Er was een staking in Rome. Het openbaar vervoer in en om heel Rome lag plat. En aangezien de camping
Onder mijn voeten trekt het grijs van de stenen voorbij. Naast me rijden twee auto’s. Een witte met daar achter een rode. De rode auto wil sneller, maar de straat is te smal om in te halen, waardoor ze gedwongen is geduld te oefenen. Ik kijk. Aan de overkant van
‘Als je morgen wakker wordt, en het leven is perfect, wat is er dan vannacht veranderd?’ We staan aan het kleine zwembad met het glasheldere water. Zijn ogen beginnen te glinsteren na mijn vraag, en ze verdwijnen in de diepte. Ver weg van hier. Alsof hij naar het land van