Lang riep ik in situaties waar ik in zat, maar uit wilde dat je ‘in een brandend huis ook niet staan blijft’. De meeste mensen moesten dan lachen, maar ik meende het bloedserieus. Ik vond het van de zotte om iets te doen wat je eigenlijk niet wilt, en deed
‘Ik werd gek van al jou tweets uit Achlum’, zei iemand gisteren tegen me. Het is een aardig iemand, dus dan kun je zoiets makkelijk hebben. Maar in alle eerlijkheid moest ik wel ‘Ik ook’ antwoorden. Ik vond het echt 3x niks al dat getik van al die letters gedurende de dag.
‘Het gaat goed met jou, hè?’ zegt iemand die ik al maanden niet gesproken heb. ‘Ehm…Hoe kom je bij dat idee?’ vraag ik terug. ‘Oh, ik volg je op facebook. En ik zag laatst je twitter. Ziet er goed uit, Annetje!’. Als mensen Annetje tegen me gaan zeggen, ben ik altijd
Op het station staat een stille trein met dichte deuren. In de trein zitten mensen. Wij staan op het perron en kunnen er niet in. Zij kunnen er niet uit. We willen allemaal naar Haarlem. Een treinreis van amper tien minuten. Wat nu dus niet gaat. Want de trein rijdt niet
Ergens is het best een beetje gek. Iemand heeft het ooit bedacht. En het slaat eigenlijk nergens op. Maar dat heeft dan weer niemand bedacht. Ik heb het op gezocht. Wie het heeft bedacht. Eerst ontdekte ik dat het een tijdschrift is. In Nederland en België. Over Spiritualiteit. Nou. Dat
Iedereen die wel eens op een podium staat, weet dit al. Iedereen die wel eens een geheim had, weet dit ook. En iedereen die wel eens een geheim van een ander onthulde, is ook op de hoogte. Kortom, waarschijnlijk weten we dit allemaal. En toch vergeten we het weer. Misschien omdat