Het is makkelijk om ergens tegen te zijn. Je loopt gewoon de andere kant op. En hupsakee. Je bent tegen. Als je mazzel hebt volgen anderen hetzelfde voorbeeld. En opeens ben je met z’n allen tegen.

‘Tegen‘ betekent ook dat er een ‘voor’ is. Aan de andere kant van de ’tegen‘. Maar die mensen zijn meestal stiller. Of vrediger. Kalmer. Of onzichtbaar. Ik weet het niet precies. Maar wel weet ik dat je ze bijna niet hoort. De mensen die ergens ‘voor‘ zijn. De lezende tegenhangers onder ons, zullen nu onmiddelijk protesteren. Want zij zijn immers óók ergens voor. Zij zijn voor de andere kant. De andere kant van de medaille. Dus eigenlijk is iedereen voor iets. En is iedereen tegen. Wat maakt dat ik nu ook kan ophouden met schrijven, kan zeggen: ‘Basta. De waarheid bestaat niet. En nou ga ik koffie drinken.’

Maar de waarheid over voor en tegen bestaat wel degelijk.

Ik werkte ooit met een jongen die was opgegroeid in Irak. Zijn vader had jaren in de gevangenis door gebracht. Zijn broers waren vermoord. En het gezin had twee keer een vluchtpoging naar Turkije ondernomen. Een tocht die voor mij alleen in boeken bestond, was voor hem werkelijkheid. Een mooie jongen van vijftien jaar. Met een verminkt hart. Hij zocht zijn weg, die meerdere malen eindigde in de gevangenis. Niet omdat hij iets te vaak gejat had. Maar wel omdat er messteken en vuistslagen uitgedeeld waren.

We ontmoetten elkaar toen hij 19 was. Spraken veel. Vochten veel. En leerden veel. Op een dag vroeg ik hem hoe het toch kon dat hij, ondanks zijn vele verliezen in de oorlog, toch voor geweld koos. Over ‘voor’ en ’tegen’ zijn. ‘Juf’ zei hij. Wat op zich al bijzonder was. ‘Ik begrijp Nederland niet. Irak is juist makkelijk.’ We zwegen even. ‘Dat snap ik niet,’ antwoorde ik. ‘Er is oorlog. Mensen maken elkaar dood. Je bent nergens vrij’. ‘Ja’ zei hij. ‘Maar hier is ook oorlog, alleen zie je het niet. In Irak is alles simpel. Je hebt goede mensen en kwade mensen. Zwart en wit. In Nederland is alles grijs. Je weet nooit wie er goed of kwaad is. En daarom begrijp ik het niet.’

Ik begreep het wel. Deze jongen had in een fractie van tijd de hele wereldproblematiek opgelost. We raken vertroebeld in het grijs. Altijd ergens voor en ook weer tegen. Op hetzelfde moment. En als je dan niet tegen bent, dan ben je wel weer ergens anders voor. Het blijft een schemerig geheel. Een grijze modderpoel van gedoe.

Wat zou er gebeuren als we gewoon alle basale zaken waar we voor zijn, op een lijstje schrijven. En het dan gewoon gaan Doen? Stoppen met praten. Maar simpelweg handelen. Fouten maken mag. Als je valt, sta je gewoon op. En je gaat weer verder. Met dat waar we allemaal voor zijn.

En we praten niet. We vragen niet naar het ‘waarom’. We pakken gewoon het lijstje, en maken waar wat we weten. In ons hart hebben we toch dezelfde mening: We vinden oorlog stom. We vinden bloemen mooi. En babies lief. We houden van de zon. Mits het niet te warm is. We willen compassie. En erkenning. Kinderen moeten kunnen spelen. En ouderen verdienen goede verzorging. Het plastic hoort niet in de zee. En giftige stoffen niet in ons eten. Dat snappen we heus wel. Daar hoeven we echt niet meer over te vergaderen. En ook weten we dat door rood rijden alleen handig is als het kruispunt leeg is. En dat is dan vooral ’s nachts. Appeltaart is gewoon een keuze, net zoals kwartaart, turks fruit, baklava, pannetonne en zelfs vlaai een goede keuze kan zijn. Heus wel.  Elke kleuter die je vraagt hoe het leven werkt,  zal je vertellen wat je al weet.

De waarheid bestaat niet. Maar ergens voor zijn of tegen bestaat wel degelijk. 

En is echt heel makkelijk.  Waarbij tegen meestal wint. En ik wens. Ik wens dat we dit tij keren. Dat we grijs de deur uit doen, en het wit omarmen. In plaats van maanden in een tentje te bivakkeren op het Beursplein, en te vertellen waar je tegen bent. Kun je ook bloemen uitdelen aan bankiers en ze bedanken voor hun harde werk. In plaats van op je vrije zaterdag schreeuwend op het Malieveld tegen iets te gaan zijn, kun je ook  besluiten om met z’n allen iets moois te doen waar je blij van wordt. Zelfs als dat tegen eigenlijk ergens voor iets moois is.

En Ja. De Arabische Lente was een opstand die vrede bracht. Met tevens veel verlies. Revoluties zijn soms enkel haalbaar als je zwoegt door de modderpoel en offers levert. Ja. Dat is allemaal waar. Want als er evolutie nodig is, dan is zwart en wit overduidelijk. Zoals mijn oude vriend uit Irak al zei. Maar wij zijn grijs. Vertroebeld door al ons vergader en gepraat. Laten we voor zijn, waar we eerst tegen waren. It takes some magic to change shit in to flowers.  Let the magic happen.