Eerste stapjes in Lemmer. Naast de Noordoost Polder. En onder Gaasterland. Achttien jaar lang. Uit mijn slaapkamerraam zag ik jaarlijks honderden tulpen in bloei staan, tot ze er een geluidswal tussen bouwden. Tussen het huis, de tulpen en de snelweg. Aan de andere kant wachtte het IJsselmeer. En de Brekken, het Slotermeer, en de rest van de Friese meren. Maar die laatsten zag ik niet. Ik zag de tulpen.

Er was veel van alles. En veel van niets. Grassprieten en een kastanjeboom waar mijn broertje een kabelbaan in bouwde. Eigen bieslook en tomaten. Een strookje eigen tuin. Waar ik trots naar staarde, maar niet aan deelnam. ‘Alles op de aarde groeit vanzelf’ dacht ik als kind. De wolken geven regen. De zon geeft energie. Ik gaf liefde: Na een jaar was er geen strook tuin meer over. Stiekem vind ik Bieslook vies.

Met tientallen pubers fietste ik elke dag naar school en terug. Twee keer zestien kilometer. Heen. En terug. Met één keer een bochtje om. Bij Bant. De Noordoostpolder is gebouwd in vierkanten. Aardappelen. Andijvie, Wortelen, Sla, en heel veel tulpen. Had ik al gezegd dat ik van tulpen houd.

De wereld is groter dan het tuinpad van mijn vader. Ook dat van mijn moeder trouwens. Wat hetzelfde tuinpad is. Met mijn moeder het theater en muziek, met mijn vader de sportvelden en de ijsbaan. Van verstoppertje spelen naar disco-dansen. Zomers lang terras lopen. Strand-hangen. Toeristen uitzwaaien.

Mijn tweede huis stond in Assen. Mijn derde huis ook. Waar ik me voor schaam; om als student een huis in Assen te hebben, bedoel ik. Dat doe je niet. Het is goed je ergens voor te schamen. Weet je ook hoe dat voelt. Mijn school woonde in Assen. Daarom was ik in Assen. Maar ik hield niet van Assen. Wel van Groningen, waar mijn vierde huis stond. De trein van Groningen naar Assen doet er zestien minuten over. Je komt dan door Haren. Na een minuut of vijf. En langs de Hoornse plas, als je goed kijkt. De Hoornse Plas van Pé & Rinus.  Pé & Rinus moet je kennen. Dat is cult. En cult is cool.

In Groningen was het theater, de muziek en – niet onbelangrijk – politieke Studentenpartij Student & Stad (met een zetel in de raad), waardoor ik elke maandag koffie mocht drinken op het stadhuis.

Ik had ook een vijfde huis. In Amsterdam. En een zesde. En sinds kort een zevende. Ik hou van mijn huis. Op het balkon heb ik druiven. Zonder druiven. Er groeien enkel takken aan. Ik weet niet hoe dat komt. Ik hou van druivenplanten zonder druiven. Je moet mensen nemen zoals ze zijn, vind ik. En dat geldt voor planten net zo. Dan heb ik nog drie éénjarige planten waar ik tweejarige planten van wil maken. Ik doe de liefde. Net als bij de bieslook. Maar ik hou niet van bieslook. En wel van éénjarige planten die tweejarige planten worden. Ik denk dat dat beter is. En ik heb een Bougainville. Omdat ik het een mooi woord vind. En Bløf er een Liedje over geschreven heeft.

Koffie drink ik graag. Heel graag. Als je iets van me wilt weten, en je geeft me daarvoor koffie ben ik vaak al erg blij. Al is dat niet altijd erg handig voor de lange termijn. Alles wat ik ontdek deel ik in de columns. Ik wil onthouden wat ik ontdek. En dan is delen aardig. Dus doe er mee wat je wilt. Het is van mij, voor ons.