Elke organisatie met een maatschappelijke missie – overheid, politie, onderwijs, zorg en welzijn – (her)kent zijn werkterrein in de publieke ruimte. Een plek die van níemand en van íedereen tegelijk is. Een plek waar niet alleen burgers elkaar ontmoeten, maar ook de wetgeving, ondernemerschap en creativiteit te vinden is. Filosofen staan er op zeepkisten hun wijsheid te delen, terwijl muzikanten de harten van passanten raken. De publieke ruimte is van ons allemaal.

21ste eeuwse kansen voor de publieke organisatie

Vooral organisaties waar mensen werken die zowel burger als professional zijn, kampen sinds de digitalisering met grote uitdagingen. Voor medewerkers in het publiek domein zijn de conflicterende waarden sterker dan ooit – terwijl je in je privé-leven alle apps en digitale werelden mag betreden, moet je in je overheidsbaan de richtlijnen en programma’s van de overheid volgen, die vaak vele malen logger, trager en bureaucratischer van aard zijn. Naast de klinkers op de stoep, kent er in de parallelle (digitale) wereld nog niemand de codes exact, en ligt er dus ruimte voor creativiteit, macht, muiterij en filantropie: Het digitale luchtruim kan de vernieuwde tijd maken of breken.

De natuurlijke neiging leidt naar hernieuwde wetgeving en regulering, maar…

Waar chaos heerst, liggen kansen verscholen. Burgers maken dankzij digitale ‘pleinen’ nu meer kans dan ook om het tij te keren en ‘macht’ een nieuwe definitie te geven. Ondernemers en digitale platforms (lees: Uber en Airbnb) spelen hier gretig op in, door landsgrenzen en wetgeving te omzeilen en een nieuwe werkelijkheid neer te leggen. De neiging vanuit de beslis-bevoegden bij overheid (politie, onderwijs, zorg en welzijn) is om nieuwe wetgeving te schrijven en processen te reguleren. Aantrekkelijk en bekend vanuit het vorige paradigma. Of het oplevert wat we wensen, met de wijsheid van nu, is nog maar de vraag.

Betrek de medewerker, conciërge, bestuurder en klant.

Organisaties met een maatschappelijke missie behoren tot de dapperen van deze tijd. Het is wellicht veel makkelijker om zelfstandig ondernemer te worden in het huidige landschap en vanaf de ‘buitenkant’ projecten en interventies op te zetten (zoals ik doe). Ditzelfde binnen bestaande structuren, met organisaties en sectoren waar duizenden mensen werkzaam zijn, vraagt om moed.

Juist om die reden is het belangrijk kleur te bekennen binnen de organisatie. Binnen de sector en op de stoep. Beleid schrijft zichzelf op de straat, waarna het door papiermakers in plannen en projecten wordt omgezet. Neem het voorbeeld van ’talentontwikkeling’. Dit prijkt in elk strategisch visie-rapport dat door Nederland zweeft. Niet omdat elke leidinggevende dit intrinsiek zo belangrijk vindt, maar enerzijds omdat er subsidies voor gegeven worden en anderzijds (en belangrijker) omdat de medewerker het wel. Die wíl erkenning en het woord ’talentontwikkeling’ impliceert dat de organisatie de kwaliteiten van de medewerker erkent.

Zo werken maatschappelijke organisaties nog steeds top-down, daar waar ze bottom-up het beleid van de straat volgen. Als de medewerker, conciërge en bestuurder daarentegen sámen aan de strategie werken, ontstaat er vanaf het eerste moment een nieuw proces. Participeren en op meta-niveau het proces gadeslaan gaan dan hand in hand.

Wat doet Annette Dölle?

Ik begeleid, adviseer en coach organisaties met een maatschappelijke missie. Door maatschappelijke, hogere doelen, in ogenschouw te houden en de conflicterende waardenbeleving van de werknemers te (her)kennen en begrijpen, spiegel ik adequaat mogelijke interventies. Ik verbind de digitale wereld, publieke ruimte èn de uitgangspunten van wetgeving en organisatie.

Daarnaast help ik bij het opschalen van ingezette strategieën. Overheidsinstanties die landelijk werken hebben te maken met meerdere ‘stoepranden’ en ‘pleinen’. Al zijn we een klein land, er is geen stoeprand gelijk. Hier succesvol in handelen is enerzijds een heldere lijn hebben, die zóveel ruimte biedt dat er contextueel en systemisch ruimte is voor iedere regio om het eigen te maken. Dat laatste leidt naar collectief succes.

Wat is de werkwijze? Hoe gaat dit in zijn werk? 

Als elke stoeprand anders is, is ook elke organisatie anders. Eerst vindt er wederzijds verkenning plaats. Daarna wordt er een kort pad uitgezet, dat bij elke organisatie anders loopt. Dit kan een periode van participerende observatie betekenen, een interventietraining, het deelbaar maken van een methodische werkwijze of coaching en advies aan betrokken teams.

Het doel gaat altijd voor de vorm. Ik werk niet in uren of minuten, maar in processen. Dit betekent dat ik kijk naar progressie en ontwikkeling, ipv uren die ik ergens aan besteed. Een voorbeeld: Een specialistisch team van een lokale politie-eenheid vraagt mij mee te kijken met een aantal processen, en daar na een tijdje samen op te reflecteren, om er tevens productieve interventies aan te koppelen (en contra-indicaties te signaleren). Dit breng ik pas in rekening als we in kaart hebben wat we samen willen bereiken. Daar volgt een project-en-procestarief uit, dat de waarde van de ontwikkeling meer dan waar moet maken.

Koffie? contact@annettedolle.nl