Het is maandagochtend 10.05 uur. Ik sta op een regenachtig station RAI te wachten op een bus. Het is drie dagen nadat ik mijn ontslag aanbood. Zonder een nieuwe baan te hebben. Het was een noodoplossing. Niks dappers aan. Afgelopen weekend ging het als een mantra door hoofd ‘Je hebt je baan opgezegd, zonder een nieuwe te hebben’. Dat wat ik altijd als de grootste veiligheid zag had ik losgelaten. Volkomen losgelaten. Jaren had ik anderen beroepsmatig alles gegeven van dat wat ik in huis had. Ik beschouwde dat als loyaliteit, en ook als vanzelfsprekend denk ik achteraf. En nu was het klaar. De wereld zocht het maar uit. Ik ging vanaf nu leven alsof ik op vakantie was.
Vakanties bij mij zien er namelijk altijd uit zoals die verrassingseieren met een cadeautje erin. De voorpret is op zichzelf al een Oscar waard. Het uitpakken en het ruiken van de mierzoete chocola zijn verschrikkelijk en geweldig tegelijk. Je weet al waar je heen reist, maar hebt geen flauw idee waar je uitkomt, of wat je onderweg aantreft. Een stukje van de chocola bewaar je, zodat je eerst het gele ei aan de binnenkant kunt ontdekken. En dan het grote mysterie onthullen. Dat zich altijd anders aan je laat zien dan je denkt, hoopt of droomt. Maar nooit tegenvalt. Oke, die cadeautjes in die gele eitjes zijn redelijk beroerd, en als volwassene een stuk minder betekenisvol dan als kind, maar het principe blijft gelijk.
Nou. En zo zou dus mijn leven worden. Had ik vanuit nood bedacht. Parttime starten was het oorspronkelijke plan, maar mijn lichaam functioneerde steeds meer als een vaatdoek bij het denken aan mijn toenmalige baan, dus dat ging niet werken. Voordat ik langer ziek werd moést ik weg.
En nu stond ik op station RAI op een druilerige maandagochtend me af te vragen hoe dat nieuwe leven er dan uit zou zien. Waar begin je als je besluit om nooit meer te gaan werken? Waar begin als je zonder budget een vakantie verzint. En toen ging mijn telefoon.
Een aardige vrouw bood me een trainingsklus aan met theatrale elementen erin verwerkt. Of ik even langs kon komen, mee kon denken enzovoort. ‘Eh..Ja’. Dat kon natuurlijk wel. Ik bleef kalm en gewoon, maar inwendig stond ik te juichen, te springen en te roepen: ‘Zie je wel dat alles altijd goed komt!’ We spraken de opzet telefonisch door. Geen probleem. Herkenbare opdracht, was ik ervaren mee, en vond ik heerlijk om te doen.
Waar ik niet ervaren mee was, was dat het vanaf nu wel de bedoeling zou gaan zijn dat ik mezelf als ‘serieus‘ iemand verkopen ging. Waar ik de afgelopen tien jaar de hele wereld Vrolijk en Vrij met alles hielp, steunde, adviseerde, lesjes gaf, traininkjes verzorgde en weet ik veel wat niet meer, en die bedragen altijd als ‘extraatje‘ zag (Energie krijgen is namelijk ook een cadeau), moest ik nu opeens anders naar mijn ‘Oh, dat doe ik wel even voor je’- Attitude gaan kijken.
‘Is er ook budget voor?’ vroeg ik de aardige vrouw. Ze moest lachen. ‘Wat vraag je?’. ’60 euro per uur’ antwoorde ik zo neutraal als ik kon. Ik had mijn prijs in de minuten daarvoor al aangepast aan de vragende non-profit organisatie. Weer een stille glimlach aan de andere kant van de lijn. ‘Wat kun je me bieden?’ vroeg ik er achteraan om de stilte te breken, en om aan te tonen dat ik heus nog wel miss flexibel herself was. De vrouw bleef stil en zei toen ‘Bij welk bedrag voel jij je veilig?’ Bij welk bedrag voel ik me veilig? Nou, dat heb ik net toch verteld? Wat een vreemde vraag. Had ze misschien niet door dat ze met een therapeutisch behandelaar te maken had in plaats van met een bloemist? Wat een vreemde manier om te onderhandelen. ‘Nou, eh..60 euro dus’. zei ik nog maar een keer. Om haar te overtuigen van de redelijkheid van mijn prijs vertelde ik haar erbij dat ze me 3 dagen van te voren belde, dat ik de inhoud zelf moest creëren (nu is dat in mijn geval eerder een reden om het bedrag te verlagen, ik haat het namelijk om methodieken te reproduceren), en dat ze diezelfde middag nog wilde afspreken om alles door te spreken.
De aardige mevrouw vertelde dat ze dat ging overleggen met haar baas. Ik hing op en danste in gedachten door de mensen heen die net als ik stonden te wachten op de bus. Zes uur later was alles rond en leek de training drie dagen later een mooi inspirerend feestje te worden. Een feestje waar ik keurig voor betaald kreeg. Zonder blikken of blozen. Zoals dat hoort vanaf nu.