Veiligheid

Je hebt ze niet voor het kiezen… Of toch wel.

Afgelopen juli was ik in de bergen. Niet zomaar een dagje of twee. Maar eerder een dagje of twintig. Ik had besloten om van het Spaanse Léon naar Oviedo te lopen en daar de bocht naar links te nemen richting Santiago de Compostela. Voor veel mensen wel bekend van de

Tools voor Teamtraining – ‘Nee, er is geen projectleider’

‘Maar is er géén projectleider?’ vraagt ze, terwijl ze zoekend kijkt. ‘Nee’. Ik schud mijn hoofd. Een ander vult haar aan. ‘Dus er is wel een procesbegeleider, maar geen leider..? Zoals bij SCRUM een scrummaster?’ Ik schud weer mijn hoofd. ‘Je kan als team een procesbegeleider inkopen. Maar een projectleider die

Tools voor Teamtraining – ‘Zien’ & Vieren. #4

‘Oh, maar dit is genoeg hoor’ zeg ik, terwijl ik met thee uitgezakt op de bank hang. De ander aan de telefoon reageert verrast: ‘Fijn! Ik dacht we met vieren uitgebreid de kroeg in moesten en wijn drinken enzo’. Dat kan uiteraard *en is ook heel gezellig*, maar het móet

Tools voor teamtraining – Practice what you preach. #3

‘We willen handvat(t)en om het zelf te doen.’  Het is de meest gestelde vraag tijdens team- trainingen en ontwikkelingsprocessen. Mensen worden vervolgens pas gerustgesteld als ze methodische stappen zien, werkvormen op papier krijgen aangereikt en spelregels zien. Terwijl de essentie, de ware reden van verandering, helemaal niets te maken heeft

De beste Stuurlui staan…

Ik ga het gewoon hardop roepen. Ja? Ja. Dat ga ik doen. Waarom? Omdat ik het spuugzat ben en dat mag ook wel eens gezegd. Ooit leerde ik van één van de beste facilitators die ik ken dat het grootste compliment dat je krijgen kunt als trainer/facilitator de afkeur van

Waar hangen we dan de vuile was? óf Wie ziet jouw vuile was? #verbinden

Je mag niet klagen over een ander, want – zo zeggen ze – dat trekt als vanzelf negativiteit aan. Of het wordt beschouwd als zwart makerij, roddelen, besmeuren, belasteren of beschimpen. Allemaal niet heel netjes en gezellig. En dat willen we natuurlijk niet. Dus hebben we hele volksstammen opgevoed met

Wachten op een win-win situatie. #vluchtelingenproblematiek

Het is alsof ik de Vluchtkerk terug zie. Telkens als ik de televisie aan zet. Maar dan in het groot – de Vluchtkerk is opeens opgeschaald en ligt verspreid over heel Nederland. Ik ben er door geraakt en als ik heel eerlijk ben, kan ik er zelfs moeilijk naar kijken.

Nuttig Plezier – Pas op hoor, het zou zo maar eens leuk kunnen worden!

We leven in een ‘uiterst complexe wereld’ tegenwoordig. Economische ellende, terroristen die de macht willen en smeltende poolkappen. Naast de echte problemen vind ik persoonlijk twintig soorten tandpasta ook behoorlijk verwarrend. Laat staan de prijsverschillen tussen de Lidl en de Albert Heijn, waarbij ik het consequent eerlijker vind om eerst

Het verschil tussen Helpen, Delen & Roddelen.

“Als jij en ik vrienden zijn, maar ik jou zusje niet ken – dan hebben jij en ik een ‘strong tie’ en je zusje en ik een ‘weak tie’. Zelfs al hebben we elkaar nog nooit gezien. En zo is iedereen op de wereld aan elkaar verbonden.” Ik tekende op

ik + ik = wij. #keepitcleanday

Oke. Ik zou net een blogje gaan schrijven. Over dat ik vanmiddag een mail gekregen had van groep 3/4/5 uit Kekerdom. Ik wist toen nog niet waar Kekerdom ligt. Nu wel. Het is mooi daar. Volgens Google Earth. In dat blogje zou ik vertellen dat ik ze terug geschreven had.

Als je schrijft, wil je gelezen worden.

‘Wát wil jij? vroeg ze. ‘Wil je dat echt?’. ‘Ja’ zei ik. En toen hield ik mijn mond, want dat leek me beter. De laatste tijd houd ik steeds vaker mijn mond. Waarom dat is weet ik niet zo goed. Maar het voelt wel prettig. En het zal vast wel

Het is niet Social Media dat genadeloos is. Wij zijn het.

Het heeft me altijd verbaasd. Altijd. Waarom we wel met elkaar willen juichen, maar we het heel erg moeilijk vinden om er te zijn als het even wat minder gaat. Of als de ander negativiteit over zich heen krijgt. Mogen we dan niet struikelen in ons leven? Soms lijkt het

30 minuten [Bethlehem / Jerusalem]

Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus.  * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’  We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo

Blinde Vlekken

Het lijkt me nou zo leuk als we gewoon geen Blinde Vlekken meer hebben. Gewoon. Niet. Dat we elk gedragstukje van onszelf herkennen, en erkennen. En dat we na verloop van tijd, als een soort beloning voor het ouder worden, onze eigen handleiding gezellig begrijpen. En in een mapje hebben.

Ondertussen in een zonnige straat in Amsterdam

We staan voor de deur van haar tijdelijke huis. Al denkt zij anders over de term ’tijdelijk’ en ik over dat van ‘huis’. Het is een drugspand, en zij is dertien. We voeren discussies over waar een ‘huis’ aan dient te voldoen, en zij wint. Een huis moet een dak

Wij wisten het gisteravond.

Drie keer knipperen met mijn ogen. En een vierde keer extra. Dat was Anouk. Daar vooraan in de Vluchtkerk. Met twee gitaristen die zittend op een krukje de eerste akkoorden van een nummer inzetten. Ik keek mijn buurman aan. Die knikte. ‘Ja. Dat is Anouk’. Nu waren we die avond al

Wie het weet mag het zeggen! [Uitnodiging]

Er is iets dat ik maar niet begrijp van Nederland. Het is vervelend, want ik denk er veel over na. Ik laat het los. Ik laat het nog meer los. Maar steeds blijft het antwoord een raadsel. En nou is dat best een beetje lullig, aangezien ik al zo’n 35

Nu Nee zeggen, levert Later Ja op.

‘Maar je gaat dus niks meer voor ze doen?’ vroeg een vriendin me laatst. ‘Nee’ zei ik dapper. Helemaal overtuigd was ik daarvan nog niet. Maar soms helpt het om dat stuk maar gewoon te negeren. Om door te gaan met dat waarvan je zeker weet dat het goed is,

Hoe maak je een Wereld schoon?

Een tikkeltje ambitieus is het wel, maar na vier dagen in Estland is er geen van de 150 deelnemers meer die daar nog aan denkt. Wel denken we aan blauwe luchten. Aan schone rivieren. En groene bossen. En aan de haalbaarheid van het plan. Het plan om in zes maanden de

Van Gympies naar Hakken

Niemand ziet het. Dat ik sta te trillen als een rietje. Gelukkig ben ik vermomd als zelfverzekerde Smart & Sexy vrouw, maar daar houdt het verder dan ook mee op. Iedere zenuw in mijn quasi-ontspannen lichaam voelt aan als pudding, en ik kan op de millimeter nauwkeurig mijn buik lokaliseren. Ja. Het gaat

Opstaan als je valt

‘Mag het denk je?’ vraag ik aan Timo. ‘Mag ik er over schrijven?’. Timo is mijn oud-collega bij het gedragscentrum waar ik werkte met ‘de jongens’ (zestien tot zesentwintig jaar. Licht verstandelijk beperkt en ex-gedetineerd. Of half-gedetineerd. Dat lag aan het moment.) Na het tweede jaar waarin ik samen met

Leren samenwerken? Word crimineel!

We keken elkaar aan. Dit zou een groot fiasco worden. Geen twijfel over mogelijk. En wij konden niets doen. Ja. Wat one-liners roepen. Maar dan heb je het ook wel gehad. Met gespannen ledematen wachtten we af. Tot de buitensport-instructeurs klaar waren met de uitleg over de werking van een

Open Source Systemen

Ik snapte Open Source niet. Ja. Ik snapte het wel. Maar eigenlijk begreep ik het niet. Nu heb ik er sowieso vaak moeite mee om ander-talige termen op de juiste manier te interpreteren.

Omdenken

‘Als je morgen wakker wordt, en het leven is perfect, wat is er dan vannacht veranderd?’  We staan aan het kleine zwembad met het glasheldere water. Zijn ogen beginnen te glinsteren na mijn vraag, en ze verdwijnen in de diepte. Ver weg van hier. Alsof hij naar het land van

Misschien is dat wat leven is

Lang  riep ik in situaties waar ik in zat, maar uit wilde dat je ‘in een brandend huis ook niet staan blijft’. De meeste mensen moesten dan lachen, maar ik meende het bloedserieus. Ik vond het van de zotte om iets te doen wat je eigenlijk niet wilt, en deed

De Dingen zoals ze lijken te zijn

 Ik geloof dat we hier zijn om ons eigen Ding te doen. Wat dat dan ook moge zijn. De één om een partijtje adem-te-halen. De ander om een continent te redden. Een derde om zo mooi gitaar te spelen dat niemand het ooit meer vergeet. Wat het dingetje is, weet je alleen

© 2023 Annette Dölle . Theme by Viva Themes.