Het heeft me altijd verbaasd. Altijd. Waarom we wel met elkaar willen juichen, maar we het heel erg moeilijk vinden om er te zijn als het even wat minder gaat. Of als de ander negativiteit over zich heen krijgt. Mogen we dan niet struikelen in ons leven? Soms lijkt het
Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus. * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’ We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo
Drie keer knipperen met mijn ogen. En een vierde keer extra. Dat was Anouk. Daar vooraan in de Vluchtkerk. Met twee gitaristen die zittend op een krukje de eerste akkoorden van een nummer inzetten. Ik keek mijn buurman aan. Die knikte. ‘Ja. Dat is Anouk’. Nu waren we die avond al
Een tikkeltje ambitieus is het wel, maar na vier dagen in Estland is er geen van de 150 deelnemers meer die daar nog aan denkt. Wel denken we aan blauwe luchten. Aan schone rivieren. En groene bossen. En aan de haalbaarheid van het plan. Het plan om in zes maanden de
Niemand ziet het. Dat ik sta te trillen als een rietje. Gelukkig ben ik vermomd als zelfverzekerde Smart & Sexy vrouw, maar daar houdt het verder dan ook mee op. Iedere zenuw in mijn quasi-ontspannen lichaam voelt aan als pudding, en ik kan op de millimeter nauwkeurig mijn buik lokaliseren. Ja. Het gaat
‘Mag het denk je?’ vraag ik aan Timo. ‘Mag ik er over schrijven?’. Timo is mijn oud-collega bij het gedragscentrum waar ik werkte met ‘de jongens’ (zestien tot zesentwintig jaar. Licht verstandelijk beperkt en ex-gedetineerd. Of half-gedetineerd. Dat lag aan het moment.) Na het tweede jaar waarin ik samen met
We keken elkaar aan. Dit zou een groot fiasco worden. Geen twijfel over mogelijk. En wij konden niets doen. Ja. Wat one-liners roepen. Maar dan heb je het ook wel gehad. Met gespannen ledematen wachtten we af. Tot de buitensport-instructeurs klaar waren met de uitleg over de werking van een
Ik snapte Open Source niet. Ja. Ik snapte het wel. Maar eigenlijk begreep ik het niet. Nu heb ik er sowieso vaak moeite mee om ander-talige termen op de juiste manier te interpreteren.
Lang riep ik in situaties waar ik in zat, maar uit wilde dat je ‘in een brandend huis ook niet staan blijft’. De meeste mensen moesten dan lachen, maar ik meende het bloedserieus. Ik vond het van de zotte om iets te doen wat je eigenlijk niet wilt, en deed
Ik geloof dat we hier zijn om ons eigen Ding te doen. Wat dat dan ook moge zijn. De één om een partijtje adem-te-halen. De ander om een continent te redden. Een derde om zo mooi gitaar te spelen dat niemand het ooit meer vergeet. Wat het dingetje is, weet je alleen
Op het station staat een stille trein met dichte deuren. In de trein zitten mensen. Wij staan op het perron en kunnen er niet in. Zij kunnen er niet uit. We willen allemaal naar Haarlem. Een treinreis van amper tien minuten. Wat nu dus niet gaat. Want de trein rijdt niet
Onderweg in dit nieuwe ‘levens-avontuur’ zijn er wekelijks nieuwe uitdagingen en ont-moetingen die ik tegen kom. Sommigen ken ik heel goed, anderen zijn volslagen onbekend en vragen om nieuwe manieren. Nieuwe routines, handelingen, interventies en gemak. Ik bouw een nieuw leven op. Langzaam en liefdevol.
De afgelopen weken komt het telkens op mijn pad. In het begin kon ik mijn ogen er voor sluiten. Dan kneep ik ze stevig dicht. Plakte er voor de zekerheid mijn handen ook nog overheen. En ik hoopte dat ik verstopt was. Als een kindje dat midden in de kamer staat en
En toen zei ik Nee. Ik zei gewoon Nee. Ik zei: Nee, dat kan ik bieden. En dat was ontzettend stom. Dat ik dat zei. Het voelde tegendraads, en onnatuurlijk. En vooral heel onaardig. En toch zei ik Nee. Want ik wist dat dat moest. Nee zeggen. Gewoon een keertje
Iedereen die wel eens op een podium staat, weet dit al. Iedereen die wel eens een geheim had, weet dit ook. En iedereen die wel eens een geheim van een ander onthulde, is ook op de hoogte. Kortom, waarschijnlijk weten we dit allemaal. En toch vergeten we het weer. Misschien omdat
‘Jij wordt gewoon Dé Hanggroepjongeren Consulent van Nederland!’ zegt de al succesvolle ondernemer tegen me. ‘Wat een slecht idee’ denk ik.
Het is maandagochtend 10.05 uur. Ik sta op een regenachtig station RAI te wachten op een bus. Het is drie dagen nadat ik mijn ontslag aanbood. Zonder een nieuwe baan te hebben. Het was een noodoplossing. Niks dappers aan. Afgelopen weekend ging het als een mantra door hoofd ‘Je hebt je