‘Jij wordt gewoon Dé Hanggroepjongeren Consulent van Nederland!’ zegt de al succesvolle ondernemer tegen me. ‘Wat een slecht idee’ denk ik.
We zitten aan zo’n hoge ronde tafel en hebben een plastic bekertje met plastic koffie voor ons. Warm water met de smaak van koffie. Normaal gesproken haal ik het niet in mijn hoofd om ‘blind‘ bij de één of andere expert op de barkruk te kruipen, maar de vriend met wie ik op de Startsdag ben is in gesprek met een vakexpert, dus heb ik de keuze uit Dwalen of Gokken. Ik kies voor Gokken. Niet geschoten is immers altijd mis.
Daarnaast word ik al weken gekweld door de vraag waarom het me niet lukt om te Focussen. Een aantal mensen vindt namelijk dat dat moet. Een richting kiezen en me daar dan volledig op focussen. Maar iets in mij is het daar verschrikkelijk mee oneens. En ik ben er nog niet uit of dat nou aan mij ligt, of aan dat idee van focussen. Als je lampekappen verkoopt begrijp ik het onmiddelijk. Maar ik verkoop geen lampekappen. Ik deel een idee over communicatie en contact dat, wat mij betreft, overal goed zou passen. En in talloze vormen kan verschijnen. Maar misschien ligt het toch aan mij, en zie ik dit vanuit een onhandige positie in het veld en moet ik me verplaatsen. Ik weet het niet.
Het lot is me goed gezind. De jonge ondernemer zit nu naast me op de barkruk, en zelfs de koffie smaakt er beter van. Hij blijkt allerlei prijzen gewonnen te hebben wat me normaal niet interesseert, maar me nu wel functioneel lijkt. Twee grote ondernemingen staan er op de wereldmarkt die, als hij er over vertelt, zo leuk klinken, dat je bijna zou willen solliciteren. Wat doet hij dat werkt? Focust hij? Wat maakt het verschil tussen ééndagsvliegen en constante winnaars?
De jonge man kijkt me onderzoekend aan. ‘Hoe goed ik je idee ook vind, en hoe zeer ik je geloof , ik denk niet dat directies jou zo maar uit zullen nodigen om hun teams te trainen’. Hij raakt een gevoelige snaar. ‘En waarom dan niet?’ zeg ik. ‘Omdat directies altijd iemand bellen die ze via via kennen. Dat gaat via interne netwerken’. Hij raakt nog een gevoelige snaar. Dat werkt toch niet? Daardoor zijn het ook logge apparaten. Out of the box moeten ze, into the great wide open. Maar ik houd even netjes mijn mond nu. Want dit gestijger en deze weerstand is uiteraard onderdeel van het veranderproces waarin ik zit. En als ik wil leren, zal ik open moeten blijven staan voor hoe de ander de wereld ziet. Dus ik drink braaf mijn plastic koffie uit mijn plastic bekertje, en luister.
‘Jij moet focussen’. Zegt de jonge man. Daar gaan we weer. Focussen. Ik kan dat woord niet meer horen of zien. ‘Een aspect eruit pakken en je daar in profileren. Eens kijken. Wat kun je, waar ligt je expertise?’ Ik begin te vertellen over mijn oude werk. Over de jongens, de strafbladen, de psychiatrische problematiek en het out reachende, systeemgerichte werken waar ik van hou. Aansluiten bij de belevingswereld van de ander, wat een tweede natuur voor me geworden is de afgelopen vijftien jaar. Voor ik het weet zit ik te stralen op de barkruk en ben alles om me heen vergeten. ‘Maar ik hou ook van theater,’ zeg ik ‘Van muziek, van interactie en verbinding. En van schrijven.’
Hij luistert. Denkt mee, kijkt weg, kijkt terug en luistert oprecht. En opeens, uit het niets roept hij ‘Hanggroepjongeneren Consulent’. ‘Dat moet je worden’. Stil staar ik hem aan, en ik vermoed dat mijn blik eruit heeft moeten zien als dat van iemand die op het punt staat om te horen of hij het miljoen net gewonnen of verloren heeft. ‘Wat ga ik worden?’ stamel ik. De minuten daarna associeert hij er op los. En ik geloof hem. Ik geloof dat hij dit idee ziet als nieuwste aanwinst, het ontbrekende puzzelstukje, en het bepalende schroefje in de kast. Ja hoor. Als het aan hem ligt word ik Hanggroepjongeren Consulent en verover de wereld. En hij neemt nog een slok van de koffie die nu ondertussen smaakt als een romige macchiato op een terras naast de Dom in Florence.
Als het aan mij ligt, slaap ik er nog een nachtje over. Maar ik heb wel mijn antwoord. Het antwoord zit namelijk tegenover me op een barkruk. En opeens vallen de puzzelstukjes samen. Het verschil tussen de ééndagsvlieg en de constante winnaar zit inderdaad in focussen. Maar het níet in de focus op een produkt, dienst of methode, zoals ik al die weken dacht en geloofde. Niet in het juiste plan, of de perfecte website, of grootste netwerk.
Het zit in focussen op je passie. Pure passie en oprechte liefde. Van daaruit kun je bouwen. Als die ingrediënten ontbreken bij wat je ook ondernemen wilt, dan zul je na een dag – net als de vlieg in mijn vensterbank – gestopt zijn met ademhalen. Ik bedank de jonge man voor het cadeau waarvan hij geen idee heeft hoe groot het is. We kunnen naar huis, fluitend zit ik op de fiets. Klaar voor de focus. Ik ga eindelijk alles worden, dat ik al jaren ben! En als iemand een stukje daarvan Hanggroepjongeren Consulent wil noemen, dan vind ik het best!