De afgelopen weken komt het telkens op mijn pad. In het begin kon ik mijn ogen er voor sluiten. Dan kneep ik ze stevig dicht. Plakte er voor de zekerheid mijn handen ook nog overheen. En ik hoopte dat ik verstopt was. Als een kindje dat midden in de kamer staat en verstoppertje speelt. Na een tijdje spiekte ik stiekem even. Om te kijken of het weg was. Meestal was dat zo, en kon ik opgelucht weer ademhalen. Maar zoals het een goed seintjes-systeem van de kosmos betaamd, kwam het dan een paar dagen later weer terug, en deden we hetzelfde spelletje nog een keer. Ik hou van spelletjes, dus ik kan dit heel lang volhouden als ik wil. En dat wilde ik in dit geval dan ook.

Al zet dat weinig zoden aan de dijk. Spelletjes spelen met de Kosmos. Ik had me immers overgegeven aan het idee alleen nog maar te reizen, en mijn reizen zijn vooral bijzonder succesvol omdat ik eerst een plan maak, en vervolgens alles loslaat. Dus misschien moest ik dit ‘spelletje’ dan ook maar recht in de ogen kijken. Net zoals die bergrug die je ook niet ontwijken kunt, als je naar de andere kant wilt.

Het spelletje heet ‘Annette gaat weer coachen’. En ik heb er geen zin in. Annette wil namelijk helemaal niet meer coachen. Want als Annette heel eerlijk is – en dat is ze meestal – dan vindt Annette ‘coachen’ een heel vervelend woord. Sinds iedereen zich ‘coach’ mag noemen, en sinds Nederland over meer coaches dan cliënten beschikt, wil Annette niet meer mee doen. Nee hoor. No Coaching in my Backyard.

Training & Advies. Dat klonk beter. En dat was het plan. Heel goed over nagedacht. Over dat plan. Dat ik in het recente verleden volwassenen en jongeren begeleid had, was een volkomen ander verhaal in mijn beleving. Dat heette ‘hulpverlening’, en waren mensen met ‘echte’ problemen. Mensen die elkaar hard sloegen, en pijn deden, incest pleegden, ernstige loverboy problemen hadden, criminele dingen deden die echt niet best waren.  Dat zijn problemen waarbij hulp nodig is. Vond ik. En dat deed ik. Iedereen vond het moeilijke problemen, maar ik vond het gewoon situaties waarbij het noodzakelijk was ze echt op te lossen. Noem het trainen, therapie, behandelen, of coachen. Allemaal prima. Toen kon het me niet schelen.

Maar nu kan het me wel wat schelen. ‘Coaching’ in dit NU zou iets volkomen anders zijn. Met net zulke mooie, intelligente, begaafde, lieve mensen, maar die niet mishandelen, weglopen of in de gevangenis zitten. Gesprekken waarbij ik alleen nog maar even een zetje hoef te geven. De juiste richting laten zien. Inzichten aanreiken en meeleven. En dat doe ik altijd al. Is een soort van ‘standaardlevensstijl’ (Je kunt het ook ernstige beroepsdeformatie noemen, maar ik ben van de afdeling ‘practice what you preach’. Vandaar). In gesprekken met vrienden zit ik heus niet constant te Spiegelen, Reframen, of te Modellen, maar je begrijpt wat ik bedoel.

Ik ga me niet aansluiten bij de Grootste Familie van Nederland, die zich ‘coaches’ noemen. Dat doe ik niet. ‘Maar je kunt het zo goed’ zegt een vriendin als ik over mijn spelletje met de kosmos vertel. ‘Het kost je geen enkele moeite, en je wordt er altijd blij van als een ander het puzzelstukje vindt’. ‘Ja’, zeg ik. Dat was wel waar. ‘Maar ik word geen coach hoor! Echt niet. Ik doe het niet’. ‘Maar mensen vragen je wel?’ Ja. Mensen vragen me wel.

En steeds kwam het terug. Op allerlei manieren. Om moe van te worden. En dan zei ik weer ’Nee. Annette coacht niet. Annette wil alleen maar groepen trainen’. Punt.

Tot ik net mijn mail opende en las: ‘Hoe jij me die ’10 min.’had gecoached was zeer indrukwekkend’. Op datzelfde moment klonk er uit de radio: ‘Ik heb een plan, ik maak nooit meer een plan’. Oké. Ogen dicht? Snel verstoppen? Nee. Ik hou mijn ogen open dit keer. En sla ook mijn handen niet meer voor mijn gezicht. Het is goed. De kosmos heeft gewonnen. Ik word wel weer een soort van coach… Maar ik wil beslist een ander woord!

Out of the Box Veiligheid verandering