En toen zei ik Nee. Ik zei gewoon Nee. Ik zei: Nee, dat kan ik bieden. En dat was ontzettend stom. Dat ik dat zei. Het voelde tegendraads, en onnatuurlijk. En vooral heel onaardig. En toch zei ik Nee. Want ik wist dat dat moest. Nee zeggen. Gewoon een keertje proberen. Omdat ik het zo weinig zeg. Nee. Nee, dat kan ik niet bieden. Terwijl ik het heus wel kan bieden. Ik kan een heleboel bieden. Kijk maar naar mijn cv. Daar staat het allemaal in. Wat ik kan bieden. En dan heb ik mijn hobby’s nog niet eens mee geteld. Want die kan ik natuurlijk ook allemaal bieden. En dan ken ik ook nog eens heel veel mensen. En die heel veel mensen kunnen natuurlijk ook heel veel bieden. We kunnen allemaal vanalles bieden. Dus waarom moet ik dan zo nodig Nee zeggen. Nee, dat kan ik niet bieden.
Het plan was dat ik gewoon nooit Nee hoefde te zeggen. Dat ik vrolijk en gelukkig, zoals ik dat droomde altijd Ja zei. Mensen leuk aan elkaar verbond. Liet zien hoe simpel het was. Mensen blij. Annette blij. Iedereen blij. En ik hoefde nooit iemand af te wijzen, en Nee te zeggen. En ik kreeg altijd de juiste vragen. Dus was het makkelijk. Maar zo is het sprookje niet gegaan helaas. Dus zei ik Nee. Nee, dat kan ik niet bieden. Tegen een heel lief iemand, met een heel lief plan. Ik stuurde wel een mail met honderd hulpbronnen, met honderd ideeën en mensen. Met honderd mogelijkheden om het lieve plan uit te voeren. Ze waren blij met het plan. Dus was ik ook blij.
Maar ik bleef er wel aan denken. Aan het Nee zeggen. Dus bedacht ik opnieuw een plan. Dit keer een plan voor Mezelf. Ik pakte een groot vel. Zocht plezierige post-its en hield een Durf te Vragen sessie. Hoe ga ik om met het stomme gevoel dat ik soms heb als ik Nee zeg. (Het is namelijk goed om te weten dat ik in andere situaties buitengewoon goed Nee kan zeggen. Dan zul je nog versteld van me staan als je me hoort. Dan sta ikzelf zelfs versteld). Uit de sessie kwamen wonderschone tips naar voren. Boeken die ik kon lezen. Muziek die ik kon beluisteren. Mensen die ik kon bellen op zulke momenten. En ga zo maar door. Mijn hele vel stond vol lieve ideeën van mezelf aan mezelf.
Dat was een goed plan geweest. Vervolgens liet ik het plan weer los. En leefde verder tot er een nieuw moment kwam waarin ik in de gelegenheid werd gesteld om Nee te zeggen als ik eigenlijk Ja had willen roepen. En toen gebeurde er iets geks. Dat moment kwam niet. Wel kwam er een telefoontje van de lieve mensen met het lieve plan. Ze hadden mijn reden om Nee te zeggen heel goed begrepen, en er daarom even over gedacht. Om te bedenken hoe mijn Nee een Ja kon worden. En dat was gelukt. Dus werd mijn Nee vandaag een Ja. Zonder dat ik daar iets voor had hoeven doen. En nu kan ik gewoon alles bieden, wat ik bieden wilde. Nee zeggen is Heer-lijk!