Als we het rekenmodel van het Middelbaar Beroeps Onderwijs toepassen op het Primair Onderwijs, dan is €1,8 miljard euro opeens veel sneller binnen handbereik… Leraren in het Primair Onderwijs zijn het zat. Hun salaris is een aantal jaar bevroren, hebben een enorme normjaartaak, te grote klassen en een te laag
Een fijne zondagmiddag. Het regent buiten, binnen geniet ik van de dag. Boekjes, een afwas, veel muziek en lieve mensen aan de telefoon. Zulke dagen mogen er vaak zijn. Rond een uur of 15.00 uur doe ik de computer aan, en al doe ik mijn uiterste best – het lukt
We zaten dit keer op een dakterras. De man en ik. En we voerden ons ‘WaardeBepaling Achteraf Gesprek’. Inmiddels een terugkerend ritueel in onze samenwerking. Zoals in een volledig geroutineerde organisatie situaties ook van het ene in het andere moment overvloeien, zo begonnen wij aan de opsomming over ‘Dat wat ik Waard
De man en ik zaten weer in het grandcafe. Hetzelfde café als de vorige keer. Alleen hadden we nu een ander tafeltje gekozen. Dat kwam omdat ik er iets eerder was dan hij. Ik koos een houten tafeltje aan de zijkant van de zaal. Vlak naast de keuken, maar met een
2012. Er komt een Nieuwe Tijd aan. En je moet wel heel diep met je kop in de aarde hebben gezeten, mocht dit heugelijke nieuws je ontgaan zijn. Hoewel ik sterk de overtuiging volg dat de toekomst niet te voorspellen is, en er enkel potentiële mogelijkheden in het luchtruim verscholen liggen, kon
‘Schrijf je jouw achternaam met drie L-en erin?’, vraagt de aardige man naast me aan tafel. ‘Wat…?’ vraag ik. Oprecht beduusd. Hij kijkt vast verkeerd. Hij kijkt nog eens. En nu van iets dichterbij. Ik kijk ook. Van dichtbij. Oh ja hoor. ‘Het is toch niet waar’, antwoord ik. Maar het is wel waar. Daar staat mijn
En toen zei ik Nee. Ik zei gewoon Nee. Ik zei: Nee, dat kan ik bieden. En dat was ontzettend stom. Dat ik dat zei. Het voelde tegendraads, en onnatuurlijk. En vooral heel onaardig. En toch zei ik Nee. Want ik wist dat dat moest. Nee zeggen. Gewoon een keertje
Mijn eerste factuur is zojuist betaald. Ik staar naar mijn bankrekening. Daar staat het echt. Het duurt even voordat het tot me doordringt. Dat had niet heel veel langer moeten duren.. Eergisteren heb ik nog half huilend bij twee grote mannen, die ik maar een beetje ken, staan vrezen over mijn noodlottige