Drie keer knipperen met mijn ogen. En een vierde keer extra. Dat was Anouk. Daar vooraan in de Vluchtkerk. Met twee gitaristen die zittend op een krukje de eerste akkoorden van een nummer inzetten. Ik keek mijn buurman aan. Die knikte. ‘Ja. Dat is Anouk’. Nu waren we die avond al wat gewend aan verrassingen. Aan de diversiteit en de warmte. Aan de wensen van een hart en de tegenstrijdige werkelijkheid. Aan liefde en geweerschoten. Aan verliezen en omarmen. Maar toch veranderde er iets in die enorme stenen ruimte.

Terwijl er achter in de kerk spontaan mensen binnen wandelden die via social media gezien hadden dat Anouk er nu óók al was, hadden we daar voorin geen flauw benul van. Mijn buurman zat op een trapje bij het podium. Twee kinderen uit de straat waarin ik woon, zaten er ook. Samen met anderen. Ze lachtten en luisterden.

Ja. Dat was Anouk. Die we van cd’s kennen. En concerten. En van tergend mooie liedjes. Maar wij zagen daar op dat stoeltje op het podium gewoon een mooie vrouw. Met een adembenemend mooie stem. Die genoot van het zingen. Die haar kwetsbaarheid deelde met ons. En wij met haar. En eventjes. Eventjes leek alles goed te komen met de wereld.

Als dit kon – als wij hier, samen de wapens zo eenvoudig neer konden leggen. Met bewoners, buurtbewoners, bezoekers, muzikanten en sprekers uit alle religies en van alle volken. Als wij dat zo eenvoudig deden. Waarom? Waarom is dat dan kennelijk zo ingewikkeld op dat andere niveau?

Sir, can you tell me how to get to Jerusalem 
‘Cause I have kinda lost my way 
Sir will you help me get there as fast as I can 
Tomorrow might be too late

Wij hadden alles gisteravond. Meer dan ik het ooit ervaren heb op Kerstnacht. Moslims, Joden en Christenen. Rappers, Soefi zangers en Joodse klanken. Franstalig, Engelstalig en Nederlands. Eten en drinken. Warmte en gelach. En het was eenvoudig. Het was simpeler dan ooit. Samen in dat stenen gebouw in Bos en Lommer dat een thuis biedt aan mensen die niet meer hier thuis mogen zijn.

Zou het niet zo moeten zijn dat de mensen die deze eenvoud in de weg staan, juist degenen zijn die we opzij zouden moeten zetten? Dat we het ze gewoon zeggen. Dat ze niet meer mee mogen spelen, en even op het bankje moeten zitten om te kijken hoe het ook kan. Misschien ontdekken ze dan na een tijdje wat wij ontdekten. Dat het allemaal heel simpel is.

De wereld verandert alleen als wij veranderen. Niet – als we wachten op een nieuwe verkiezingstijd. Of als we klagen over verre landen op een feestje. Niet als we hopen dat de ander nu eindelijk eens het licht zal zien. Het lukt alleen als we uit ons coconnetje van oordeel en interpretatie stappen en vragen gaan stellen. Zodat we nieuwe antwoorden krijgen, waarop we nieuwe keuzes kunnen gaan baseren. We are the ones we are waiting for. En wij wisten het gisteravond al.

.

.

 

Attitude awareness Connection Cultuur kerst ontmoeting Veiligheid Verbinding Vluchtkerk