awareness

Als we het salaris van de bestuurder en de conciërge omdraaien.

Al een paar maanden mijmer ik over iets dat me zowel spannend als subliem lijkt. Het begon als ludiek ideetje dat ik steeds serieuzer begon te nemen, tot ik het ging testen bij de mensen waarover het ging: Bestuurders en Conciërges in het onderwijs. 

Waarom we Taylor Mali’s in de wereld nodig hebben.

Deze zomer verhuisde ik. Van het ene naar het andere huis. Met zes weken daartussen waarbij mijn ge-he-le inboedel opgeslagen lag in twee containers van 10m3. Het was een louterende ervaring, ik kan niet anders zeggen. Niet altijd leuk, want ‘oh jee, je had per ongeluk ook je bikini ingepakt’.

De Verbinder wordt altíjd betaald.

Een fijne zondagmiddag. Het regent buiten, binnen geniet ik van de dag. Boekjes, een afwas, veel muziek en lieve mensen aan de telefoon. Zulke dagen mogen er vaak zijn. Rond een uur of 15.00 uur doe ik de computer aan, en al doe ik mijn uiterste best – het lukt

Ik heb een droom. #onderwijs

Ik heb een droom. Dat elk kind les krijgt van een immens gelukkige leerkracht. Het is een simpele droom, zo op het eerste gezicht. Op het tweede gezicht blijkt het iets ingewikkelder. En toch wil ik dat het waar wordt. Dat ieder kind in Nederland een juf of meester ontmoet

Thank You, Parallel Slovenia.

In the beginning of June I attended a Dragon Dreaming course. Somewhere in the ‘Middle of Nowhere’ – Somewhere in Slovenia. The hills glanced green soft light by the reflection of the sun, while the leaves and flowers played with the fractions of tiny little starlights. I loved it. I

Handig Verbinden óf Hoe je 500 gratis koffie regelt binnen 5 uur.

Het heeft altijd een stukje magie in zich. En daar moet je niet over nadenken. Het liefste niet. Maar dat het werkt, is een feit. Het werkt als een trein. Mits je op de juiste momenten de deur open zet, of ze sluit. In deuren sluiten ben ik ongelofelijk slecht.

Gij zult niet Pochen.

Ik weet niet of het alle Nederlanders gegeven is, maar er is geen Noorderling die we in twijfel hoeven te trekken. Of je nou Grunninger, Drenth of Fries bent. Het zit in je genen, en je hebt het er maar mee te doen. Het ‘wij zullen ons hoofd niet boven

‘Een experiment’ [KeepItCleanDay 2013]

Ik wist dat hij erover zou beginnen. Ik wist het. Al had ik me er niet op voorbereid, want. Je weet het immers nooit. Maar ik wist het. En natuurlijk. Zul je altijd zien. Op een onbevangen moment. Zo eentje waarop ik het niet verwachte kwam de vraag. We zaten

Ik ben dus een meisje [Jeruzalem]

Het toeristische reisgidsje zegt dat de ‘haredim‘ [spreek uit: charediem] sterke waarde hecht aan dikke zwarte kleding. Het boekje zegt ook dat ze weigeren om de Israëlische staat te verdedigen, dus nemen ze geen dienst in het leger. De overheid heeft ze daarom om religieuze redenen hier van vrijgesteld. In

30 minuten [Bethlehem / Jerusalem]

Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus.  * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’  We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo

Uitgestelde Koffie

De mooiste. Allermooiste momenten die ik mee maakte met de Liefdesbriefjes, waren dankzij het A4tje op de lantaarnpaal voor mijn huis. Het anonieme A4tje vol liefde. Zonder mijn naam. Zonder verwijzing. Zonder iets. Gewoon met strookjes ‘liefde’ voor wie het wilde. Vanuit mijn raam keek ik naar beneden als de

Ik kan het niet. #Vluchtkerk

. . Ik kan het niet denk ik. Ik kan niet afscheid nemen. Zoals je gedag zegt tegen vrienden die je na een tijdje wel weer ziet. Of zoals je lachend een arm omhoog steekt als je reisgenoten uitzwaait. Want dat zijn ze. Reisgenoten. Vrienden. Wereldburgers. Net als ik.

Wij wisten het gisteravond.

Drie keer knipperen met mijn ogen. En een vierde keer extra. Dat was Anouk. Daar vooraan in de Vluchtkerk. Met twee gitaristen die zittend op een krukje de eerste akkoorden van een nummer inzetten. Ik keek mijn buurman aan. Die knikte. ‘Ja. Dat is Anouk’. Nu waren we die avond al

In het Moment #KeepitCleanDay

. . Ik lach naar Kaia en Nara op de stoelen naast me. We zitten op de voorste rij van het kleine zaaltje in het grote conferentie gebouw. Midden in Kathmandu, Nepal. Buiten vult de lucht zich met stof, en rijden er honderden motoren en taxi’s over de onverharde wegen,

Stel je voor, je bent een koe uit Nepal

Stel je voor, je bent een koe in Nepal. Of eigenlijk ben je dan een Jak. Want zo heten de meeste koeien in Nepal. Ik zou ze zelf trouwens buffels noemen, want ik vind ze op de plaatjes nogal groot en opzichtig. Maar koe kan ook. Allemaal onderdeel van dezelfde

The more I learn, the less I know

It’s fascinating to see your own intuition coming to live. First you feel you’re right. Then you hope you’re wrong. And in the end the reality shows you the answer. The final truth about your guesses. Some how I knew in the beginning which direction we should take to make

Klaagcultuur & Liefde

‘Je klaagt veel de laatste tijd’, zei iemand tegen me. En als iemand ‘Je klaagt veel’ tegen je zegt. Nou.  Dan mag je je even achter je oren gaan krabben. Klagen is prima. Niks mis mee, en kan van een buitengewoon functionele toegevoegde waarde zijn in situaties waar je door

Van Mezelf naar Samen

‘Wat zou je eigenlijk willen dan?’, vroeg Caroline. Ik lachte. Tja. Wat ik het liefste zou willen was stiekem best duidelijk. Althans. In mijn hart. Maar de twee weken hiervoor had voorzichtigheid zich  vermengt met de droom. De voorzichtigheid die door anderen buiten mij gedeeld was. Ze dachten dat ik

A Wish to the world of Social Media

Everything has already been done. And everything has already been written. Words are formed. And pictures are taken. We set aside what we want to remember. We collect things to cherish. We share words with each other. And we share images. We share to get something in Return. Someone who

© 2023 Annette Dölle . Theme by Viva Themes.