Stel je voor, je bent een koe in Nepal. Of eigenlijk ben je dan een Jak. Want zo heten de meeste koeien in Nepal. Ik zou ze zelf trouwens buffels noemen, want ik vind ze op de plaatjes nogal groot en opzichtig. Maar koe kan ook. Allemaal onderdeel van dezelfde serie ‘Runderen’. Het zijn dieren op vier poten, met een behaarde vacht, een grote kop en lieve ogen. En als je een rundersoort in Nepal bent, word je niet gegeten. Want dan ben je Heilig.

Maar stel je dus even voor dat je die koe in Nepal bent. Je hebt een grazig en gezellig leven. Je klautert berg op en af – want dat kun je namelijk erg goed, klimmen. En je dient zo nu en dan als ploeg voor een meneer met een boerenbedrijf. Van je vacht maken de mensen tenten en kleding, van je melk wordt boterthee gemaakt en zelfs je mest is handig. Dat wordt gebruikt als brandstof. Je bent een uiterst functioneel en notabene Heilig dier. Dan zou je toch denken dat het je goed gaat. Nou. Reken d’r maar niet teveel op.

Er is namelijk één klein obstakel in je leven: Je herkent het onderscheid tussen voedsel en plastic niet. En dan kun je nog zo’n leuk functioneel en Heilig runderdier zijn – het niet kunnen onderscheiden van voedsel en plastic betekent in Nepal onherroepelijk je dood. Niet meteen. Nee, dat duurt even. Traag en langzaam zul je sterven. Als het plastic je ingewanden heeft bereikt en alles binnen in je dichtslibt en verstopt raakt. Als je darmen niets meer produceren en je maag in één krimpt. Dat gebeurt als je een koe bent in Nepal en per ongeluk de fatale fout van plastic eten begaan hebt.

Maar gelukkig voor jou ben jij geen koe uit Nepal. Dat is even fijn! Want jij bent een mens, en je komt uit Nederland. Alweer zo’n praktische bijkomstigheid. Een land waar riolering bestaat, waar prullenbakken op de straten staan. En bovendien lopen er hier geen losse koeien door de stad. Ook al zo handig. We doen hier dagelijks de nieuwste om ons leven nóg eenvoudiger te maken. En gebruiken voor alles elektriciteit. Want daar hebben we genoeg van. Wat een feest. Alles is er, en vaak in zelfs zulke grote getallen, dat het ons niet eens meer opvalt.

Zo ontdekte ik laatst, toen ik het land ging opruimen, dat wij in het bezit zijn van een afbreekbare vuilniszak. Een hele handige uitvinding gemaakt van maïs, zetmeel en rietsuiker. Je mengt al die voedingsmiddelen door elkaar, en krijgt dan een nep-plastic zak. Die vul je met compost en GFT afval, je legt hem weg en wacht keurig tot alles vergaan is. Dat duurt natuurlijk een tijdje, maar het wel zo lief voor het milieu. De zak vergaat gewoon en er komt geen verbrandingsproces aan te pas. Met ovens enzo. Want ovens zijn slecht. Ze verpesten de lucht met koolstofdioxide. Ook wel CO2 gedoe genoemd. Je kent het wel. Maar hé, niets van al die ellende dankzij de afbreekbare vuilniszak. Je hoeft alleen maar te wachten. Heel lang. Te wachten.

‘En dat doen de meeste mensen niet’ vertelt Dimensio mij een paar dagen later. Dimensio verkoopt de afbreekbare vuilniszakken aan bedrijven, BIO-zakken heten ze dan. Sinds ik van Dimensio’s bestaan op de hoogte ben, en vaker met ze mag bellen heb ik een boel bij geleerd. ‘De BIO zak is een prachtige uitvinding, en kan een hoop CO2 uitstoot besparen. Er is alleen één maar…’, ‘En die is?’ vraag ik. ‘De tijd. Wij hebben geen tijd om te wachten.’ Ik val stil aan de andere kant van de lijn. ‘Wat zeg je?’ vraag ik, terwijl ik het heus wel gehoord heb.

Wij – ja, dat zijn wij dus – hebben kennelijk een fantastisch middel dat kan helpen om ons land CO2 vriendelijker te maken. Dat je gewoon gebruiken kunt. Hoef je weinig ingewikkelds voor te doen. Het enige dat nodig is, is tijd. En laten we hier nou van alles in huis hebben, behalve de tijd. Wij hebben geen tijd om te wachten tot een afbreekbare vuilniszak zichzelf afgebroken heeft. Wij hebben geen ruimte om de natuur haar werk te laten doen. We hebben vanalles, maar we hebben geen tijd. Dus we stoppen die afbreekbare vuilniszak, gemaakt van kostbaar voedsel, in de oven. Samen met de echte plastic zak. En samen met de compost uit de GFT kliko. Niemand die het ziet. En het gaat bovendien veel sneller. Want daar houden we zo van.

Terug naar jou als koe in Nepal. Denk jij wat ik denk? Ja precies. Koeien in Nepal hebben wel tijd. Koeien in Nepal zijn Functioneel. En Heilig. En ze hebben geduld. Net zoals de Nepalese cultuur dat heeft. Veel geduld. Ze hebben geen riolering, geen prullenbakken en geen verbrandingssysteem om afval in te verwerken. Maar ze hebben wel tijd en ruimte. Èn ze hebben koeien die het lastig vinden om plastic te onderscheiden van voedsel.

Dus stel. Stel nou dat we die afbreekbare vuilniszakken naar Nepal brengen? Dan kunnen wij weer lekker legitiem echt plastic gaan verbranden, dan kunnen ze in Nepal doen waar ze goed in zijn, en dan raken de koeien niet meer in de war als ze plastic van voedsel moeten onderscheiden. Stel je voor, je bent die koe in Nepal. Die koe die langzaam sterft. Wat zou jij dan kiezen?

awareness Cultuur Nature Natuur