Mijn leven bestaat aan een aaneenschakeling van voortschrijdende inzichten. Zelf vind ik dit nogal logisch – Je ontwikkelt je de dagen door. En als je daarbij je ogen sluit, kun je net zo goed achter de geraniums gaan zitten kniezen. Sommige mensen (meestal zij die toevallig een aantal keer op
Al een paar maanden mijmer ik over iets dat me zowel spannend als subliem lijkt. Het begon als ludiek ideetje dat ik steeds serieuzer begon te nemen, tot ik het ging testen bij de mensen waarover het ging: Bestuurders en Conciërges in het onderwijs.
Het heeft me zeker een paar seconden gekost. Minuten. Oké dan. Een uurtje of twee. Tot ik het hardop durfde te roepen. Ik ben namelijk trots. Zo trots als je je kan voelen als je eerste aardbeien rood kleuren. Of er een pompoen verschijnt aan de gele bloem in je
Deze zomer verhuisde ik. Van het ene naar het andere huis. Met zes weken daartussen waarbij mijn ge-he-le inboedel opgeslagen lag in twee containers van 10m3. Het was een louterende ervaring, ik kan niet anders zeggen. Niet altijd leuk, want ‘oh jee, je had per ongeluk ook je bikini ingepakt’.
‘Maar is er géén projectleider?’ vraagt ze, terwijl ze zoekend kijkt. ‘Nee’. Ik schud mijn hoofd. Een ander vult haar aan. ‘Dus er is wel een procesbegeleider, maar geen leider..? Zoals bij SCRUM een scrummaster?’ Ik schud weer mijn hoofd. ‘Je kan als team een procesbegeleider inkopen. Maar een projectleider die
‘Oh, maar dit is genoeg hoor’ zeg ik, terwijl ik met thee uitgezakt op de bank hang. De ander aan de telefoon reageert verrast: ‘Fijn! Ik dacht we met vieren uitgebreid de kroeg in moesten en wijn drinken enzo’. Dat kan uiteraard *en is ook heel gezellig*, maar het móet
‘We willen handvat(t)en om het zelf te doen.’ Het is de meest gestelde vraag tijdens team- trainingen en ontwikkelingsprocessen. Mensen worden vervolgens pas gerustgesteld als ze methodische stappen zien, werkvormen op papier krijgen aangereikt en spelregels zien. Terwijl de essentie, de ware reden van verandering, helemaal niets te maken heeft
‘We willen handvat(t)en om het zelf te doen.’ Het is de meest gestelde vraag tijdens teamtrainingen en ontwikkelingsprocessen. Vervolgens lijken mensen pas gerustgesteld als ze methodische stappen zien, werkvormen op papier krijgen en spelregels horen. Tot ze me een paar uur later vertellen dat ze er nóg niks mee kunnen.
Ik ga het gewoon hardop roepen. Ja? Ja. Dat ga ik doen. Waarom? Omdat ik het spuugzat ben en dat mag ook wel eens gezegd. Ooit leerde ik van één van de beste facilitators die ik ken dat het grootste compliment dat je krijgen kunt als trainer/facilitator de afkeur van
‘Ja…’ zegt hij, terwijl hij in een auto rijdt en ik aan de andere kant van de lijn in de vensterbank van mijn huis hang. ‘Ja, het is gelukt èn niet gelukt op hetzelfde moment.’ ‘Hoezo dan?’ vraag ik. We praten over grote projecten en op welke manier het succes
Je mag niet klagen over een ander, want – zo zeggen ze – dat trekt als vanzelf negativiteit aan. Of het wordt beschouwd als zwart makerij, roddelen, besmeuren, belasteren of beschimpen. Allemaal niet heel netjes en gezellig. En dat willen we natuurlijk niet. Dus hebben we hele volksstammen opgevoed met
We leven in een ‘uiterst complexe wereld’ tegenwoordig. Economische ellende, terroristen die de macht willen en smeltende poolkappen. Naast de echte problemen vind ik persoonlijk twintig soorten tandpasta ook behoorlijk verwarrend. Laat staan de prijsverschillen tussen de Lidl en de Albert Heijn, waarbij ik het consequent eerlijker vind om eerst
Er zijn systemen in de wereld die enkel bedacht zijn omdat ze het ons – ons allemaal – in het algemeen gemakkelijker maken. Tegenwoordig zouden we het quasi-hip een ‘hack’ noemen. Maar vroeger dachten ze ‘Joh. Dat is handig als we het zo doen’. Het stoplicht is zo’n systeem. En
Een fijne zondagmiddag. Het regent buiten, binnen geniet ik van de dag. Boekjes, een afwas, veel muziek en lieve mensen aan de telefoon. Zulke dagen mogen er vaak zijn. Rond een uur of 15.00 uur doe ik de computer aan, en al doe ik mijn uiterste best – het lukt
‘Ik wil het niet.’ zei ik. Bijna stampvoetend als een klein kind. Toch was ik allang volwassen en gerechtvaardigd om eigen keuzes te maken. Maar soms kan de druk van buiten je opjagen en dan blijft er niets anders over dan helder en duidelijk je standpunt helder te maken. Dus
Eergisteren postte ‘Operation Education’ een artikel waarin kinderboeken schrijver Jacques Vriens vertelde dat hij vond dat PABO studenten meer kinderboeken moesten lezen tijdens hun opleiding. ‘Tenminste zestig’ zei meneer Vriens. Ik keek er eens naar. Naar de tekst op zijn website. En nog eens. Daarna begonnen vrijwel automatisch mijn hersenen
In 2012 stond ik veel op podia om te vertellen over het – toen nog – nieuwe idee dat de wereld in geslingerd werd. Nu doe ik dat nog heel weinig, want als ik gevraagd word verwijs ik liever door naar iemand uit de eigen regio. Bij een project als
Ik weet niet of het alle Nederlanders gegeven is, maar er is geen Noorderling die we in twijfel hoeven te trekken. Of je nou Grunninger, Drenth of Fries bent. Het zit in je genen, en je hebt het er maar mee te doen. Het ‘wij zullen ons hoofd niet boven
Het toeristische reisgidsje zegt dat de ‘haredim‘ [spreek uit: charediem] sterke waarde hecht aan dikke zwarte kleding. Het boekje zegt ook dat ze weigeren om de Israëlische staat te verdedigen, dus nemen ze geen dienst in het leger. De overheid heeft ze daarom om religieuze redenen hier van vrijgesteld. In
Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus. * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’ We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo
De mooiste. Allermooiste momenten die ik mee maakte met de Liefdesbriefjes, waren dankzij het A4tje op de lantaarnpaal voor mijn huis. Het anonieme A4tje vol liefde. Zonder mijn naam. Zonder verwijzing. Zonder iets. Gewoon met strookjes ‘liefde’ voor wie het wilde. Vanuit mijn raam keek ik naar beneden als de
. . Ik kan het niet denk ik. Ik kan niet afscheid nemen. Zoals je gedag zegt tegen vrienden die je na een tijdje wel weer ziet. Of zoals je lachend een arm omhoog steekt als je reisgenoten uitzwaait. Want dat zijn ze. Reisgenoten. Vrienden. Wereldburgers. Net als ik.
En dan is het 1 januari 2013. Wonderlijk hoe zo’n kalender je het gevoel kan geven in een nieuwe wereld beland te zijn. Twee keer in een maand vond ik persoonlijk wat veel. Eerst op de 21ste december met z’n allen verwonderd zijn dat we nog leven. Om dan 10
Drie keer knipperen met mijn ogen. En een vierde keer extra. Dat was Anouk. Daar vooraan in de Vluchtkerk. Met twee gitaristen die zittend op een krukje de eerste akkoorden van een nummer inzetten. Ik keek mijn buurman aan. Die knikte. ‘Ja. Dat is Anouk’. Nu waren we die avond al
. . Ik lach naar Kaia en Nara op de stoelen naast me. We zitten op de voorste rij van het kleine zaaltje in het grote conferentie gebouw. Midden in Kathmandu, Nepal. Buiten vult de lucht zich met stof, en rijden er honderden motoren en taxi’s over de onverharde wegen,
Cadeaus krijgen is me daar een partijtje leuk. Dat wisten we natuurlijk al, want we waren allemaal al heel vaak jarig. Maar het gekke is dat je als kind nog durfde te springen, dansen, en te scheuren met het papier om daarna heel erg blij te zijn met de verrassing