Ik weet niet of het alle Nederlanders gegeven is, maar er is geen Noorderling die we in twijfel hoeven te trekken. Of je nou Grunninger, Drenth of Fries bent. Het zit in je genen, en je hebt het er maar mee te doen. Het ‘wij zullen ons hoofd niet boven het maaiveld uitsteken’. En ‘wij doen gewoon, dan doen we al gek genoeg.’ Behalve natuurlijk als we onder elkaar zijn, als er een Elfstedentocht gereden wordt, of als het Sneekweek is. Dan mogen we best publiekelijk een beetje gek doen. Heus.
En het mooie is, ik hou er van. Ik voel me lekker als we stil in de auto door de Friese weilanden rijden. Als niemand iets zegt, maar we het allemaal begrijpen. Als een blik genoeg is, en vaak meer vertelt dan tientallen woorden. Ik vind het fijn.
Het wordt alleen een beetje lastig als je ondernemertje spelen gaat. Als je bedacht hebt ‘Kom jongens, we gaan spelen. Laten we de wereld mooi maken!’ Dat stukje werkt nou eenmaal anders in het westen dan in het noorden. Dit is geen hogere wiskunde, ik weet het. En je kunt er maar druk mee zijn.
Nou. En dat was ik. Dus toen ik een paar weken geleden iemand tijdens een coachingsgesprek aan iemand vertelde dat het geen schande is om voor jezelf te gaan staan. Dat er een verschil is tussen ‘zelfbewustzijn’ en ‘arrogantie. Tussen ‘delen’ en ‘pochen’. En dat niemand er beter van wordt als je niet het weggetje van je eigen talent wandelt. Toen fietste ik daarna naar huis met de enge wetenschap dat ik dit verhaal nog wel eens voor de spiegel mocht herhalen.
Dus toen deed ik iets nieuws. Iets wat duizenden keren enger is dan een wonderlijk project opzetten. Althans voor mij. Ik stuurde een mailtje naar vijf-en-twintig contacten waar ik afgelopen jaar mee gewerkt had. Ongeacht hun functie of status. Ik vroeg of ze iets wilde schrijven over hun ervaring met mij. En het mocht alles zijn.
Die week stroomde mijn mailbox vol met reacties. Wat ik op zich al een hele prestatie vond. Mensen die de moeite namen om tijd en energie te besteden aan hun gedachten over mij, en dat ook nog in een tekstje typten, om daarna mijn mailadres in het adresbalkje te zetten en op de verzendknop te drukken. Dat zijn heel wat to-do-tjes achter elkaar geplakt!
En toen stonden er ook nog rake dingen in. Dingen waarvan ik dacht ‘Joh, zie jij dat zo?’ en ‘Gossiemijne, dat gaat over mij.’ Ik heb er maar een kopje koffie bij gepakt. Ben vervolgens alles in elkaar gaan plakken, en besloot uiteindelijk om lekker met dat hoofd boven het maaiveld uit te blijven steken. Dan zie je nog eens wat! ;)
Het resultaat vind je op de openingspagina van mijn nieuwe website: ‘Duurzaam Gedrag’