Het heeft altijd een stukje magie in zich. En daar moet je niet over nadenken. Het liefste niet. Maar dat het werkt, is een feit. Het werkt als een trein. Mits je op de juiste momenten de deur open zet, of ze sluit. In deuren sluiten ben ik ongelofelijk slecht. Maar ze open zetten gaat vooralsnog best goed. Al zeg ik het zelf.
Hoe het werkt? Een voorbeeld.
Maandag 2 sept. 14.00 uur.
Een journalist van de Metro belt me voor een kort interview over KeepItCleanDay. Hij vraagt me wat ik nog meer doe. Ik babbel. Hij babbelt. En UitgesteldeKoffieAmsterdam komt ter sprake. ‘Mooi concept’, zegt de journalist. ‘Vind je dat wat voor in de Metro?’ Natuurlijk vind ik dat wat. Hij stuurt het idee door naar de hoofdredactie. En zal het mij laten weten als er iets uit komt.
Dinsdag 3 sept. 11.00 uur.
Mail van de journalist. De redactie vindt het een goed idee! Mag hij me vandaag opnieuw bellen voor een interviewtje, en heb ik ook tijd voor een foto erbij? Op dat moment gaat bij mij het hersenvakje over ‘Uitgestelde Koffie’ open. Alles dat met UK te maken heeft popt in mijn hersenpan omhoog, dus ook het feit dat ik over 11 dagen 500 gratis koppen koffie op het Beursplein moet hebben. Dan is er namelijk een event waarbij o.a. welzijnsorganisaties een kraampje krijgen, en het StraatPastoraat heeft mij met UK ook een kraampje aangeboden. Ik dacht dat ik met een paar kannen koffie mensen blij kon maken, maar aangezien het verwachte bezoekersaantal 500 was, moest ik met iets beters komen.
Ik had een oproepje op facebook gezet: Wie helpt mee om 500 gratis koffie te fixen? Uiteraard kreeg ik ideeen van mensen die lieve koffiecafés kenden. Maar om al die cafés langs te gaan.. was me teveel werk. Ik vroeg impulsief in een tweet de DouweEgberts of ze wilden helpen, maar natuurlijk reageerden ze niet. Er stond nog een telefoonnummer van iemand die bij de marketing van DE werkt in mijn telefoon, en een vriendin vertelde ooit 20 kilo koffie voor een event gekregen te hebben. Dus, DE bellen stond in de agenda. Wat ik nog niet had gedaan.
‘Bel Peter even’ zei een vriend vorige week donderdag. ‘Hij is eigenaar van Doppio Espresso’. Ik sloeg het nummer op, en nam een slok van de wijn die we dronken. Ook Peter stond vanaf dat moment op het to-do lijstje in mijn agenda. Maar ik deed niks. Tot de journalist kwam. Tot zijn mailtje de dag na ons interview. En dan begint het feest!
11.12 uur. Sms van de journalist. ‘De redactie vindt UitgesteldeKoffie een mooi onderwerp. Hoe laat kun je bellen voor een extra interview?’ Ik antwoord: ‘Na 12.00 uur’. ‘Oke.’ zegt de journalist. ‘Weet je ook een koffie-lokatie? Dan kan onze fotograaf daarheen komen’.
11.15 uur. Ik bel koffie ‘Maling’ die ook in de straatkrant stonden met een artikel over UK. Ze blijken niet meer te bestaan. Dan bel ik de Bagel & Beans aan de Clrecqstraat. Zij hadden als eerste de sticker, en eigenaar John en ik kennen elkaar inmiddels een beetje. John is niet aanwezig, maar zal later terugbellen om te laten weten of het goed is.
12.20 uur. Ik bel Peter van Doppio Espresso. ‘Hallo, ik ben Annette en ken je UitgesteldeKoffie? [etc.].’ ‘Leuk idee’ zegt Peter. Er start net een Amsterdamse franchiser op, die nu met een espresso-kar bij de Vrije Universiteit staat. Die moet je even bellen. Dit is zijn nummer.’
12.25 uur. Ik bel Ad van Stek. ‘Hallo, ik ben Annette en ken je UitgesteldeKoffie? [etc.] ‘Leuk idee’ zegt Ad. ‘Als Peter je de koffie geeft. Dan geef ik je de kar. Dan heb je alleen nog een barista nodig.’ ‘Dankjewel!’ Het grootste gedeelte is geregeld. Dit biedt perspectief. Nu terug naar Peter voor koffie. En een barista fixen. ‘Maar ik wil alleen een eigen barista achter de kar’ zegt Ad daarna. ‘Iemand die de kar kent’. Logisch argument. Maar wel weer een extra schakel. ‘Een barista kost ongeveer € 100,-.’ vertelt Ad. ‘Ik ga er echt geen cent zelf in investeren. Dat gaat niet.’ leg ik uit. Dit vindt Ad logisch. Ad’s zoon, Niels gaat over personeelszaken, dus krijg ik het nummer van Niels. ‘Denk je dat Niels ‘ja’ zegt?’ vraag ik Ad. ‘Als je het zo lief aan Niels vraagt als aan mij, dan gaat het vast lukken’.
12.32 Niels zijn voicemail. Ik spreek niets in.
12.35 uur. Ik bel eerst Peter weer. Ik heb een idee: Als Peter me de koffie èn de salariskosten van de barista wil geven, ben ik minder afhankelijk van Niels. ‘Dag Peter, met Annette weer even [etc.]’ Ik vraag hem of hij de koffiebonen vanuit het hoofdkantoor wil sponsoren. Peter vindt het goed! Althans, dat van de koffie. De barista kosten wil hij niet betalen vanuit het hoofdkantoor. Dat moet uit Amsterdam komen, in verband met rechtvaardigheid ten opzichte van andere franchisers.
12.48 uur. Niels zijn voicemail. Toch maar iets inspreken.
12.50 uur. Ondertussen heeft de journalist van de Metro al 2x gebeld. En heb ik weg geklikt. Eerst de koffie even regelen, dacht ik. Ik bel de journalist zelf. ‘Hé, daar ben je weer’. Het wordt een gezellig gesprek. Na een half uur hangen we op. De journalist schrijft het artikeltje en zal het me mailen ter goedkeuring. Ik spreek af het antwoord van Bagels & Beans even af te wachten. Hij geeft mijn nummer aan de fotograaf.
13.10 uur. Bagels & Beans aan de telefoon. Een foto is goed. Hartstikke leuk!
13.15 uur. Fotograaf Femmy aan de telefoon. Ik geef het adres door. We spreken om 15.00 uur bij de lokatie af.
13.30 uur. Artikel van de journalist in mijn mailbox. Ziet er positief en inhoudelijk kloppend uit. Alleen heb ik nog geen bevestiging van Doppio, omdat Niels niet bereikbaar is. En onwaarheden in een krant vind ik heel vervelend. Vooral als ze niet over mij gaan, en wel uit mijn mond lijken te komen. Ik bel Ad. ‘Dag Ad, Niels neemt niet op. Wat denk je? Wel in Metro zetten?’ Ad zegt Niels te bellen, nummerherkenning helpt een stuk als je iemand even ècht bereiken wilt.
13.40 Ik bel de journalist en geef de rectificatie door. ‘Ik heb Doppio nog niet bevestigd gekregen. Wanneer is je deadline?’ vraag ik. ‘Nu’ zegt hij lachend. We voegen wat woordjes in de zin toe, waardoor het nog open blijft of het sponsorschap door gaat. ‘in overweging om’ staat er nu.
15.00 uur Lokatie Bagels & Beans. Met John en Femmy de fotograaf. De zon is hard, dus foto’s buiten maken wordt wat lastig. We kiezen voor beiden. Krijgen een kopje cappucino. Kijken daarna nog even samen naar de foto’s en mijn nieuwe haarkleur. Die er kennelijk natuurlijk uit ziet voor mensen die me niet kennen. Om 15.30 uur fiets ik weer naar huis.
16.09 uur. Telefoon. Van Niels! Hij heeft het verhaal van Ad gehoord, en hij doet het. Hij komt zaterdag de 14e barista spelen op het beursplein! ‘Ik heb alleen stroom nodig’ zegt hij. ‘Oh, dat regel ik wel’ antwoord ik enthousiast. Als 500 koffie te regelen is, dan is ergens stroom vandaan halen geen enkel probleem. Op zulke momenten is de adrenaline van het ‘gelukt’ krijgen zo fijn, dat ook andere situaties opeens gemakkelijker lopen. Ik beloof Niels dat ik de journalist opnieuw bel, om te vragen of de woorden ‘in overweging om’ er weer uit mogen.
16.15 uur. Ik bel de journalist. ‘Hoi! Ik heb alles bevestigd van Doppio. Zou het eventueel mogen en kunnen dat dat zinnetje dat we er tussen hebben gestopt, er weer uit gaat?’ Ik laat een stilte vallen, want ik kan me zó goed voorstellen dat het antwoord ‘nee’ is. ‘Ik heb de jongen van Doppio beloofd om het je toch nog even te vragen’ voeg ik er aan toe. De journalist is een schat. ‘Dan beloof ik jou dat ik de editor nu even bel, en hem hetzelfde vraag. gaan we doen!’. Ik bedank hem, en nemen voor de zoveelste keer telefonisch afscheid.
Soms lijkt het voor de buitenwereld zo, dat sommige mensen dingen veel makkelijker voor elkaar krijgen dan anderen. Alsof het Zondagskinderen zijn, die alles makkelijker gedaan krijgen dan anderen. ‘Waarom lukt jou dat?’ vragen ze dan. Ik ben er heilig van overtuigd dat dingen-regelen voor veel meer mensen haalbaar is. Dat dromen-waarmaken, en handig-optellen helemaal niet alleen voor enkelen weg gegeven is. Natuurlijk helpt het als je in een bepaald veld rond wandelt. Een veld waar meer mensen zijn die op dezelfde manier denken en voelen als jij. Als je je in een groep beweegt waar iedereen op zijn eigen authentieke manier de dingen doet, maar je wel een gedeelde visie hebt. Dat is een groot geschenk! Eerlijk. Er was ook een tijd dat ik in het verkeerde veld liep. Ik had dezelfde dromen, visie, overtuiging van hoe de wereld eruit zou kunnen zien. En zette dezelfde leuke dingen op. Maar omdat ik in het verkeerde veld wandelde, was ik een vreemde eend in de bijt. En simpel gezegd: Dat werkt dus niet.
Het leven is op zichzelf staand al uitdagend genoeg, dus is het enorm handig als je er in ieder geval voor zorgt dat je het niet in je eentje hoeft te leven. Ik heb het geluk gehad, mensen om me heen te hebben bij wie ik nooit hoef uit te leggen waarin ik geloof. Gewoon, omdat ze in hetzelfde geloven. Dat geeft rust, inspiratie en plezier! Daarnaast is het natuurlijk ook zo dat timing helpt. Als er geen artikeltje over keepItCleanDay in de Metro was gekomen, en als de journalist en ik niet een verbredend gesprek gevoerd hadden? Dan had hij niets geweten over UitgesteldeKoffie. Had hij niets doorgegeven aan de hoofdredactie, en dan had ik niet binnen 24 uur een media-moment gekregen. Dit kun je níet plannen. Hoe graag je dat ook wilt. Hier kun je alleen maar vertrouwen. Ik wil het wel controleerbaarder maken, maar dat is het niet. Echt niet.
En wat je met die timing doet. Met dat geluk. Met het juiste veld. En met dat ene moment? Wat doe je dan daarmee?
Dat is gewoon keihard werken: Het is slim nadenken en slim elementen bij elkaar optellen, zodat er voor iedereen een winst-moment te creëren is. Het is oprecht je dankbaarheid uiten als mensen je helpen [dat betekent níet dat je de hele tijd ‘dankjewel’ zegt, juist niet. Het heeft geen enkele zin als je het niet meent]. Het is helder communiceren. Er niet omheen praten, maar concreet zijn in dat wat je aan het doen bent. Daarbij komt, dat je mensen die betrokken zijn op de hoogte houdt van de uitkomst. Hier zit meteen ook het ‘dankjewel-moment’ in zonder dat je ‘dankjewel’ zegt. De uitkomst van iets delen, is net zo fijn en creëert betrokkenheid. Degene die geholpen heeft is onderdeel geworden van iets groters, van een geheel. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zich daar niet blij mee voelde. Als ik zelf iemand help, en ik hoor daar nooit meer wat van, verlies ik mijn betrokkenheid en heb ik later minder zin om nog een keer te helpen.
Ik heb het verhaal van de 500-gratis-koffie hier boven uitgeschreven, zodat het voor meer mensen inzichtelijk is welke stappen er op welk moment gezet kunnen worden. Ik krijg de laatste maanden steeds vaker de vraag over het ‘hoe?’. Hoe zet je de kracht van het collectief in en ga je tegelijk handig om met beperkte financiële middelen. Ik ben niet tegen subsidies, en niet tegen geld. In tegendeel! Ik denk dat het heel handig is dat iemand ooit op het idee gekomen is om een muntje te ontwikkelen dat je kunt ruilen voor vanalles! Perfecte uitvinding was dat. Ik denk alleen dat we soms vergeten zijn dat geld een middel is in plaats van een doel. en daarom vind ik het leuk om te laten zien hoe het ook anders kan. Rekenkundig komt vaak iedereen voordeliger uit als je zonder munt-eenheid werkt. In dit 500-gratis-koffie voorbeeld, kost het Doppio alleen de inkoopsprijs aan koffiebonen. Dat is minder dan als ik het zelf had moeten kopen. Aan bonen kost een kop koffie ongeveer 10 cent. Tel daarbij op de machine die het maakt, en je zit op 20 cent. 500 koppen koffie komen daarmee op een kostprijs van € 100,-. Een barista kost ongeveer € 100,- voor 5 uur. De espressokar van Doppio staat op zaterdag altijd stil, dus er wordt geen omzet mis gelopen. Dan rest ons alleen nog de stroom. Laten we daar € 20,- voor rekenen. Maakt een totaal van € 220,-.
Als alle 500 mensen die volgende week zaterdag een kopje koffie krijgen, dit zelf hadden moeten aanschaffen, waren ze samen ongeveer € 2.500,- kwijt geweest [uitgaande van Amsterdamse prijzen]. Dit scheelt dus heel erg veel geld. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de media-waarde die zowel Doppio Espresso, Bagels & Beans, Het 10jarig bestaan van het Straatpastoraat, Uitgestelde Koffie en ikzelf gekregen hebben. Dit is om te rekenen naar munteenheid. En geeft ons allen naast materiële waarde, bovendien ook gewoon een blij, verbonden en positief gevoel.
Soms, soms is het dus gewoon handig om geld buiten beschouwing te laten. Om op een andere manier elementen aan elkaar te verbinden. Niet altijd. Maar soms wel. Ik hoop dat ik je in bovenstaand artikel een idee heb kunnen geven hoe je zoiets dan een vorm geeft. Gebruik het, of gebruik het niet. Verrijk je ermee, of gooi het weg omdat het niet bij je past. De keuze is aan jou, en elke keuze is een juiste. Want de waarheid ligt nog altijd in het midden, ergens in een mooi veld, met een juiste timing, lieve mensen, en doosje geluk.
.
.
Note: Voor vragen of specifiek meekijken met een situatie mag je altijd mailen: annettedolle@gmail.com