Stel je voor, dat je met een klein chipje in je hoofd, een implantaat, opeens alle kennis uit de 32 delen van de Encyclopedia Britannica uit je hoofd kent. Zonder dat je geniaal zou hoeven zijn (want het is nogal briljant zoveel kennis te bezitten). En stel je voor, dat
Al een paar maanden mijmer ik over iets dat me zowel spannend als subliem lijkt. Het begon als ludiek ideetje dat ik steeds serieuzer begon te nemen, tot ik het ging testen bij de mensen waarover het ging: Bestuurders en Conciërges in het onderwijs.
Het is gemakkelijk om tegen het Lerarenregister te zijn. Heel makkelijk zelfs. Toen ik een paar weken geleden via social media naar reacties vroeg, waren de postduiven niet aan te slepen. Binnen een paar uur had ik koffie uitnodigingen van alle actiegroepen-tegen die je maar bedenken kan. En toen had
Een paar weken geleden was ik op een nieuwjaarsfeestje – buitengewoon leuk feestje trouwens – waar ik een kennis tegen kwam. ‘Jij bent tegenwoordig onderwijsexpert, hè’ opende hij het gesprek vriendelijk. Ik vermoed dat ik iets gestameld heb en het onderwerp verschoven heb naar bitterballen. In diezelfde week ontving ik een
Ik kan niet zeggen dat het aan me voorbij is gegaan, want natuurlijk heb ik het meegekregen. Ik heb het alleen zo lang mogelijk genegeerd in de hoop dat het vanzelf over zou gaan. Maar dat deed het natuurlijk niet: De combinatie van de Transitie Jeugdzorg met die van het Passend
Eindelijk! Er komt weer een Hollandse Dragon Dreaming training aan!
Toen ik in het laatste jaar van de theateropleiding besloot om te stoppen, kreeg ik van verschillende docenten goed-bedoelde verwijten. Ik zou laf zijn. Niet dapper genoeg om het aan te gaan. En iets op de vlucht zijn. Elke opmerking liet ik rustig door mijn aderen gaan, waarna ik mezelf
Het heeft me zeker een paar seconden gekost. Minuten. Oké dan. Een uurtje of twee. Tot ik het hardop durfde te roepen. Ik ben namelijk trots. Zo trots als je je kan voelen als je eerste aardbeien rood kleuren. Of er een pompoen verschijnt aan de gele bloem in je
Deze zomer verhuisde ik. Van het ene naar het andere huis. Met zes weken daartussen waarbij mijn ge-he-le inboedel opgeslagen lag in twee containers van 10m3. Het was een louterende ervaring, ik kan niet anders zeggen. Niet altijd leuk, want ‘oh jee, je had per ongeluk ook je bikini ingepakt’.
‘Oh, maar dit is genoeg hoor’ zeg ik, terwijl ik met thee uitgezakt op de bank hang. De ander aan de telefoon reageert verrast: ‘Fijn! Ik dacht we met vieren uitgebreid de kroeg in moesten en wijn drinken enzo’. Dat kan uiteraard *en is ook heel gezellig*, maar het móet
‘We willen handvat(t)en om het zelf te doen.’ Het is de meest gestelde vraag tijdens team- trainingen en ontwikkelingsprocessen. Mensen worden vervolgens pas gerustgesteld als ze methodische stappen zien, werkvormen op papier krijgen aangereikt en spelregels zien. Terwijl de essentie, de ware reden van verandering, helemaal niets te maken heeft
‘We willen handvat(t)en om het zelf te doen.’ Het is de meest gestelde vraag tijdens teamtrainingen en ontwikkelingsprocessen. Vervolgens lijken mensen pas gerustgesteld als ze methodische stappen zien, werkvormen op papier krijgen en spelregels horen. Tot ze me een paar uur later vertellen dat ze er nóg niks mee kunnen.
Misschien is dit een verhaal voor iedereen die nog gelooft dat grote instanties en instituties kwalitatief beter zijn dan een zzp-er. En laat ik dan beginnen met hand in eigen boezem te steken – ik was die persoon. Vijf jaar geleden was dit een verhaal voor mij geweest. Nu sta
Ik ga het gewoon hardop roepen. Ja? Ja. Dat ga ik doen. Waarom? Omdat ik het spuugzat ben en dat mag ook wel eens gezegd. Ooit leerde ik van één van de beste facilitators die ik ken dat het grootste compliment dat je krijgen kunt als trainer/facilitator de afkeur van
‘Ja…’ zegt hij, terwijl hij in een auto rijdt en ik aan de andere kant van de lijn in de vensterbank van mijn huis hang. ‘Ja, het is gelukt èn niet gelukt op hetzelfde moment.’ ‘Hoezo dan?’ vraag ik. We praten over grote projecten en op welke manier het succes
We leven in een ‘uiterst complexe wereld’ tegenwoordig. Economische ellende, terroristen die de macht willen en smeltende poolkappen. Naast de echte problemen vind ik persoonlijk twintig soorten tandpasta ook behoorlijk verwarrend. Laat staan de prijsverschillen tussen de Lidl en de Albert Heijn, waarbij ik het consequent eerlijker vind om eerst
Een fijne zondagmiddag. Het regent buiten, binnen geniet ik van de dag. Boekjes, een afwas, veel muziek en lieve mensen aan de telefoon. Zulke dagen mogen er vaak zijn. Rond een uur of 15.00 uur doe ik de computer aan, en al doe ik mijn uiterste best – het lukt
‘Het enige dat ik weet is dat ik niks weet’. Socrates sprak deze woorden uit, ergens 450 v. chr. in het oude Griekenland. Hij stelde dat alleen het stellen van vragen ons bij het juiste innerlijke inzicht brengt. Namelijk dat wat we nog niet wisten. Hierdoor, zegt Socrates, blijven we
‘Ik wil het niet.’ zei ik. Bijna stampvoetend als een klein kind. Toch was ik allang volwassen en gerechtvaardigd om eigen keuzes te maken. Maar soms kan de druk van buiten je opjagen en dan blijft er niets anders over dan helder en duidelijk je standpunt helder te maken. Dus
Ik heb een droom. Dat elk kind les krijgt van een immens gelukkige leerkracht. Het is een simpele droom, zo op het eerste gezicht. Op het tweede gezicht blijkt het iets ingewikkelder. En toch wil ik dat het waar wordt. Dat ieder kind in Nederland een juf of meester ontmoet
Eergisteren postte ‘Operation Education’ een artikel waarin kinderboeken schrijver Jacques Vriens vertelde dat hij vond dat PABO studenten meer kinderboeken moesten lezen tijdens hun opleiding. ‘Tenminste zestig’ zei meneer Vriens. Ik keek er eens naar. Naar de tekst op zijn website. En nog eens. Daarna begonnen vrijwel automatisch mijn hersenen
In 2012 stond ik veel op podia om te vertellen over het – toen nog – nieuwe idee dat de wereld in geslingerd werd. Nu doe ik dat nog heel weinig, want als ik gevraagd word verwijs ik liever door naar iemand uit de eigen regio. Bij een project als
Oke. Ik zou net een blogje gaan schrijven. Over dat ik vanmiddag een mail gekregen had van groep 3/4/5 uit Kekerdom. Ik wist toen nog niet waar Kekerdom ligt. Nu wel. Het is mooi daar. Volgens Google Earth. In dat blogje zou ik vertellen dat ik ze terug geschreven had.
Ooit vertelde iemand me dat ik zijn moest als riet. Riet zwiept in de wind, doorstaat de regen, ontvangt de zon en verliest nooit zichzelf. Ik vond het een slecht idee. Zijn als riet. Ik werd duizelig van het beeld dat ik eindeloos heen-en-weer zou blijven zwiepen als de wind
Iedereen die voor 1990 opgegroeid is, heeft het waarschijnlijk tientallen keren van zijn ouders te horen gekregen. Dat spreekwoord met dat paard. Dat je niet in zijn bek mag kijken. De persoon die dat spreekwoord bedacht heeft, mag wat mij betreft tien keer uitglijden in de hondenpoep. Wat een blamage.
In juli besloot ik om een tijdje op alles ‘Ja’ te zeggen wat me gevraagd werd. Dat tijdje werd drie weken. Natuurlijk zei ik ook wel eens ‘nee’, maar dat was in uitzonderlijke gevallen. Als ik iets echt- echt – echt niet fijn vond. Maar iedere vraag die begon met