Meneer Calvijn heeft het vast heel lief bedoeld. Dat verhaal over nijverheid en vlijt. En er zit natuurlijk best wat in. Dromen is een essentieel begin van elke eerste stap, maar daarna is het ook erg handig als je hard werkt en volhoudt. Als je doorzet op momenten dat het moeilijk wordt. Mensen met grote projecten op hun naam zeggen allemaal hetzelfde: ‘Ik kon niet anders dan blijven’. Weg gaan had natuurlijk ook gekund. Heus wel. Op je eigen twee benen. De deur uit wandelen. En waarschijnlijk hebben al die waarmakers dat op het één of andere moment echt wel overwogen.
Maar iets maakte dat ze bleven.
Wat dat ‘iets’ dan was, is vaak moeilijk te duiden. Een moment. Een gedachte. Of een gevoel dat diep in het hart verscholen ligt. Het is persoonlijk, en dat moet het ook blijven. Een droom hoort onaantastbaar te zijn. Althans, dat vind ik. Daar blijf je met je vingers vanaf. Maar daarover een andere keer.
Vandaag ‘Vieren’ we. Vieren we dat ze volhouden, de waarmakers. Dat ze zich verbonden hebben aan iets dat groter is dan zijzelf. En dit keer mag ik geven [wat al een feest op zich was!] Ik mocht een cadeau geven aan de kernleden van de ‘Steungroep’ van de Vluchtkerk. Achttien mensen die achter de schermen hun eigen tijd en energie onuitputtelijk inzetten om de 120 bewoners van de Vluchtkerk te helpen de winter door te komen. De één coördineert de ‘Daily Supplies’, de ander de Activiteiten. Een derde zorgt dat er deurwachten bij de ontvangst staan, en dat er hosts rondlopen in de kerk. Dan is er nog een coördinator voor het medische team, voor de media naar buiten, iemand die zich bezig houdt met beleid. Veiligheid. Communicatie. En ga zo maar door. Het zijn de mensen die je wel ziet, maar tegelijkertijd ook weer niet. Ze hebben de kwaliteit om op te gaan in het geheel. Dingen voor elkaar te krijgen, en te zorgen dat er verbinding blijft.
Hun mooiste eigenschap is dat ze het waarschijnlijk vreselijk vinden dat ik dit allemaal opschrijf. In de regel houdt dit type mens namelijk niet van al té veel applaus. Dan werkt het namelijk niet meer. Die flow waarin ze bewegen. Maar. Één keer mag het. 800 woorden mogen er aan besteed. Een staande ovatie zou nog mooier zijn. Maar dan wandelen ze vast weg.
Is dat Calvijn in ons? Is dat onze Hollandse nuchterheid? Gelukkig verschuift er langzaam iets in Nederland. Gelukkig durven we steeds vaker op te staan om ook te durven-ontvangen. Dus lukte het me om samen met andere lieve mensen deze achttien waarmakers van de Vluchtkerk een Cadeau-Avondje te bezorgen. Een avond met ontspanning, erkenning en vieren van dat wat is. Van de moeilijke, confronterende realiteit in de Vluchtkerk naar een avond ‘ontvangen’. Naast deze achttien zijn er uiteraard nog honderden anderen die ook de Vluchtkerk steunen, zoveel ze kunnen. Die samen dit verhaal vertellen en zo laten zien dat wíj degenen zijn die de wereld maken. En níet de regels die we ooit creëerden. De regels die in het verleden namelijk wèl handig waren, maar ons nu soms beperken. Regels horen zich te voegen naar ons, in plaats wij naar hen.
En zo gebeurde het dus, dat er allerlei ondernemers spontaan wilden helpen, toen ik ze vroeg of we deze achttien mensen een cadeautje konden geven. 24 uur nadat ik een mailtje rond gestuurd had was het klaar! Hans Vugts, van Hotel Casa400 doneerde een 3-gangendiner aan iedereen. In restaurant ‘Circles’ mocht het feestje plaats vinden. Met drankjes, hapjes en heerlijk eten! Daarnaast kwam er een echte ‘goodie-bag‘. Zomaar spontaan. Met het Easycratie boekje van Martijn Aslander en Erwin Witteveen. Speelregels van Marieke van Dam. Een ludieke muts van Robbert Bouman. Een magazine van Josje Feller. Een cadeaubon voor massage, stressballetjes en gelukspoppetjes van Lucia Orlando, en een kaartje van Hans Sibbel voor de nieuwste voorstelling van Lebbis!
En op donderdagavond 17 januari kwamen er druppelsgewijs allemaal stralende mensen Casa400 binnen lopen. Inger, Wilfred, Karel, Rinke, Jasper, Annelee, Brigitte, Martijn, Annerike, Savannah, Carry, Marlieke, Imre, Vincent, Micha, Matthias en Rikko.
Wat was ik trots op alles. Op de Ontvangers & Gevers. En op mezelf als bruggetje. Dat mag ook best. Heus. We maakten dit samen waar. Want je kunt geen cadeautje geven, als de ander niet ontvangen kan. En je kunt geen cadeautje krijgen, als de ander niet delen wil. Alles is altijd interactie. Dat werd die avond wel duidelijk. De wijn stroomde, de gesprekken vloeiden, en het was fijn. Zoals een Cadeau-avondje hoort. Zoals ‘Vieren’ hoort. En zolang we ons dat samen blijven realiseren, wordt onze wereld vast dag na dag een tikkeltje mooier. Met elkaar.
.
Dankjewel aan alle Gevers & Ontvangers!
Lebbis – ‘Het Grijze Gebied’ 
.
.