Als we het rekenmodel van het Middelbaar Beroeps Onderwijs toepassen op het Primair Onderwijs, dan is €1,8 miljard euro opeens veel sneller binnen handbereik… Leraren in het Primair Onderwijs zijn het zat. Hun salaris is een aantal jaar bevroren, hebben een enorme normjaartaak, te grote klassen en een te laag
Al een paar maanden mijmer ik over iets dat me zowel spannend als subliem lijkt. Het begon als ludiek ideetje dat ik steeds serieuzer begon te nemen, tot ik het ging testen bij de mensen waarover het ging: Bestuurders en Conciërges in het onderwijs.
Deze zomer verhuisde ik. Van het ene naar het andere huis. Met zes weken daartussen waarbij mijn ge-he-le inboedel opgeslagen lag in twee containers van 10m3. Het was een louterende ervaring, ik kan niet anders zeggen. Niet altijd leuk, want ‘oh jee, je had per ongeluk ook je bikini ingepakt’.
Ik heb een droom. Dat elk kind les krijgt van een immens gelukkige leerkracht. Het is een simpele droom, zo op het eerste gezicht. Op het tweede gezicht blijkt het iets ingewikkelder. En toch wil ik dat het waar wordt. Dat ieder kind in Nederland een juf of meester ontmoet
Misschien heb ik wel helemaal geen recht van spreken. Dat zou zomaar eens kunnen. Telt mijn stem niet mee, omdat ik te weinig ervaring heb. Te weinig ervaring in het ‘reguliere onderwijs’. Want, daar wil ik het met u eens over hebben. Als ik recht van spreken heb. Tenminste.
Het heeft me altijd verbaasd. Altijd. Waarom we wel met elkaar willen juichen, maar we het heel erg moeilijk vinden om er te zijn als het even wat minder gaat. Of als de ander negativiteit over zich heen krijgt. Mogen we dan niet struikelen in ons leven? Soms lijkt het
Het heeft altijd een stukje magie in zich. En daar moet je niet over nadenken. Het liefste niet. Maar dat het werkt, is een feit. Het werkt als een trein. Mits je op de juiste momenten de deur open zet, of ze sluit. In deuren sluiten ben ik ongelofelijk slecht.
Ik weet niet of het alle Nederlanders gegeven is, maar er is geen Noorderling die we in twijfel hoeven te trekken. Of je nou Grunninger, Drenth of Fries bent. Het zit in je genen, en je hebt het er maar mee te doen. Het ‘wij zullen ons hoofd niet boven
Ik wist dat hij erover zou beginnen. Ik wist het. Al had ik me er niet op voorbereid, want. Je weet het immers nooit. Maar ik wist het. En natuurlijk. Zul je altijd zien. Op een onbevangen moment. Zo eentje waarop ik het niet verwachte kwam de vraag. We zaten
Het toeristische reisgidsje zegt dat de ‘haredim‘ [spreek uit: charediem] sterke waarde hecht aan dikke zwarte kleding. Het boekje zegt ook dat ze weigeren om de Israëlische staat te verdedigen, dus nemen ze geen dienst in het leger. De overheid heeft ze daarom om religieuze redenen hier van vrijgesteld. In
Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus. * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’ We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo
Ik had opeens behoefte aan een Boek. Een eigen Boek. Een Heilig Boek. Een Boek voor mij alleen. Over alles waar ik in geloof. Over Jezus en Mohammed. Over Jahweh, Ganesha en Vishnu. Met psalmen en soetra’s. Met soera’s en shruti’s. Met mijn eigen invalshoek. Over liefde en van die
De mooiste. Allermooiste momenten die ik mee maakte met de Liefdesbriefjes, waren dankzij het A4tje op de lantaarnpaal voor mijn huis. Het anonieme A4tje vol liefde. Zonder mijn naam. Zonder verwijzing. Zonder iets. Gewoon met strookjes ‘liefde’ voor wie het wilde. Vanuit mijn raam keek ik naar beneden als de
. . Ik kan het niet denk ik. Ik kan niet afscheid nemen. Zoals je gedag zegt tegen vrienden die je na een tijdje wel weer ziet. Of zoals je lachend een arm omhoog steekt als je reisgenoten uitzwaait. Want dat zijn ze. Reisgenoten. Vrienden. Wereldburgers. Net als ik.
Zaterdagochtend op de Noordermarkt. Het is miezerig en nat. Iedereen dringt en probeert de waterplassen op de klinkers te vermijden. Ik sta voor de kraam met nootjes en gedroogde vruchten. Cranberry’s wil ik kopen. Maar het lukt me niet te kiezen tussen de duurdere biologische variant, of de gewoon gezoete
Meneer Calvijn heeft het vast heel lief bedoeld. Dat verhaal over nijverheid en vlijt. En er zit natuurlijk best wat in. Dromen is een essentieel begin van elke eerste stap, maar daarna is het ook erg handig als je hard werkt en volhoudt. Als je doorzet op momenten dat het
Drie keer knipperen met mijn ogen. En een vierde keer extra. Dat was Anouk. Daar vooraan in de Vluchtkerk. Met twee gitaristen die zittend op een krukje de eerste akkoorden van een nummer inzetten. Ik keek mijn buurman aan. Die knikte. ‘Ja. Dat is Anouk’. Nu waren we die avond al
. . Ik lach naar Kaia en Nara op de stoelen naast me. We zitten op de voorste rij van het kleine zaaltje in het grote conferentie gebouw. Midden in Kathmandu, Nepal. Buiten vult de lucht zich met stof, en rijden er honderden motoren en taxi’s over de onverharde wegen,
‘Ik dacht dat jij een vriend had. Want je bent zo leuk’, zei iemand laatst. Het was een vrouw van een jaar of veertig. Een vriendelijke, lieve vrouw. Intelligent en onbevooroordeeld. En hoewel de vrouw een mooi mens is, schijnt haar opmerking de doodsteek in singles-land te zijn. Ik zie
In mijn straat wandelt al weken een mevrouw. Misschien wel maanden. Maar dat is me dan ontgaan. De mevrouw wandelt er iedere dag. Soms in de middag. En soms in de avond. Ze is gekleed in eenvoudige kleren, oogt een jaar of vijftig en ik zie zelden een glimlach rond
‘Wat zou je eigenlijk willen dan?’, vroeg Caroline. Ik lachte. Tja. Wat ik het liefste zou willen was stiekem best duidelijk. Althans. In mijn hart. Maar de twee weken hiervoor had voorzichtigheid zich vermengt met de droom. De voorzichtigheid die door anderen buiten mij gedeeld was. Ze dachten dat ik
Alles is al gedaan. En alles is al geschreven. Woorden zijn gevormd. En foto’s zijn gemaakt. We leggen vast wat we onthouden willen. We bewaren om te koesteren. We delen woorden en delen de beelden. Met de wereld op het scherm. We delen zodat we krijgen. Iemand die ons ‘liked’.
Hoe langer ik er over nadacht, des te simpeler dat het werd. Hoe moeilijk kon het zijn? Op een afgesproken tijdstip loop je de deur uit. Met een plastic zak in de hand, en als je wilt een paar handschoenen om je vingers. Vervolgens speur je de straat of het
Hij ging tegenover me zitten. Met verwachtingsvolle ogen en een brede glimlach. Ik had even daarvoor met zijn vriend gesproken en er waren visitekaartjes uitgewisseld. Nu mocht ik met de compagnon in gesprek. We zaten aan een grote houten tafel. Type: Camping. Onze bankjes gingen wiebelend heen en weer, zoekend
A bit ambitious it is, but after a couple of days in Estonia there is not one of the 150 participants who is still thinking it’s impossible. We do think of blue skies. To clean rivers. And green forests. And the feasibility of the plan. The plan to Clean the World in six months. This