De mooiste. Allermooiste momenten die ik mee maakte met de Liefdesbriefjes, waren dankzij het A4tje op de lantaarnpaal voor mijn huis. Het anonieme A4tje vol liefde. Zonder mijn naam. Zonder verwijzing. Zonder iets. Gewoon met strookjes ‘liefde’ voor wie het wilde. Vanuit mijn raam keek ik naar beneden als de kantoor mensen van verderop hun pauze hielden en monotoom mijn straat door liepen op weg naar een broodje.
Tot ze bij de lantaarnpaal kwamen. Mijn lantaarnpaal. Daar hing het papier. ‘Liefde. Neem zoveel als je nodig hebt’ stond er op. En van monotone mensen veranderden ze één voor één in stralende mensen. Sommigen scheurden er een stukje papier van af. Papier met ‘Liefde’. En gaven het aan degene die naast hen liep. Dynamiek veranderde als ze in de buurt van het A4tje voor mijn huis kwamen. En niemand wist dat ik genoot. Niemand. Niemand had door dat ik genoot van al die monden die omhoog krulden. Het waren de mooiste momenten.
Dit. Precies dit is waarom ik sinds vandaag van ‘Uitgestelde Koffie’ houd. Ik heb het niet bedacht. Net als met de Liefdesbriefjes. Die zijn ook van zichzelf, en reizen over de wereld op weg naar iemand die het delen wil. Zo is dat met Uitgestelde Koffie ook. Begonnen in Napels, en langzaam verspreidt ze zich over onze wereldbol.
En waarom? Het maakt ons blij. Juist nu. In deze tijd. Weten, ervaren en voelen dat het nog bestaat. Dat we vrijgevige wezens zijn, al ziet dat er op het achtuurjournaal soms best even anders uit. We worden gelukkig van delen. Van geven. En het mooiste delen is het als de ander niet weet dat het cadeautje van jou komt. Of dat nou een Liefdesbriefje, een Uitgestelde Koffie of een Random Act of Kindness is in je eigen dorp. De wereld is een prachtige plek. Want hij is van ons. Om samen op te spelen. Speel je mee?
.
.