Een fijne zondagmiddag. Het regent buiten, binnen geniet ik van de dag. Boekjes, een afwas, veel muziek en lieve mensen aan de telefoon. Zulke dagen mogen er vaak zijn. Rond een uur of 15.00 uur doe ik de computer aan, en al doe ik mijn uiterste best – het lukt
Misschien heb ik wel helemaal geen recht van spreken. Dat zou zomaar eens kunnen. Telt mijn stem niet mee, omdat ik te weinig ervaring heb. Te weinig ervaring in het ‘reguliere onderwijs’. Want, daar wil ik het met u eens over hebben. Als ik recht van spreken heb. Tenminste.
Het heeft me altijd verbaasd. Altijd. Waarom we wel met elkaar willen juichen, maar we het heel erg moeilijk vinden om er te zijn als het even wat minder gaat. Of als de ander negativiteit over zich heen krijgt. Mogen we dan niet struikelen in ons leven? Soms lijkt het
Het heeft altijd een stukje magie in zich. En daar moet je niet over nadenken. Het liefste niet. Maar dat het werkt, is een feit. Het werkt als een trein. Mits je op de juiste momenten de deur open zet, of ze sluit. In deuren sluiten ben ik ongelofelijk slecht.
Ik weet niet of het alle Nederlanders gegeven is, maar er is geen Noorderling die we in twijfel hoeven te trekken. Of je nou Grunninger, Drenth of Fries bent. Het zit in je genen, en je hebt het er maar mee te doen. Het ‘wij zullen ons hoofd niet boven
De mooiste. Allermooiste momenten die ik mee maakte met de Liefdesbriefjes, waren dankzij het A4tje op de lantaarnpaal voor mijn huis. Het anonieme A4tje vol liefde. Zonder mijn naam. Zonder verwijzing. Zonder iets. Gewoon met strookjes ‘liefde’ voor wie het wilde. Vanuit mijn raam keek ik naar beneden als de
. . Ik lach naar Kaia en Nara op de stoelen naast me. We zitten op de voorste rij van het kleine zaaltje in het grote conferentie gebouw. Midden in Kathmandu, Nepal. Buiten vult de lucht zich met stof, en rijden er honderden motoren en taxi’s over de onverharde wegen,
‘Je klaagt veel de laatste tijd’, zei iemand tegen me. En als iemand ‘Je klaagt veel’ tegen je zegt. Nou. Dan mag je je even achter je oren gaan krabben. Klagen is prima. Niks mis mee, en kan van een buitengewoon functionele toegevoegde waarde zijn in situaties waar je door
‘Wat zou je eigenlijk willen dan?’, vroeg Caroline. Ik lachte. Tja. Wat ik het liefste zou willen was stiekem best duidelijk. Althans. In mijn hart. Maar de twee weken hiervoor had voorzichtigheid zich vermengt met de droom. De voorzichtigheid die door anderen buiten mij gedeeld was. Ze dachten dat ik
‘Als ik naar de overkant van de straat kijk, zie ik best vaak plastic zakjes zwerven’, zegt de meneer aan de telefoon. De meneer is van een landelijke krant, en toen hij belde besloot ik – per ongeluk – om mijn persoonlijke mening te vertellen in plaats van een standaard
Wat: Aftrap van een Mondiaal Event waarna meer dan 100 landen collectief de Wereld gaan Opruimen. Waar: Tallin & Jäneda in Estland Wanneer: 12- 15 januari 2012 .
Iets minder dan een jaar geleden begon ik met het schrijven van deze ‘Columns’. Om twee redenen. De eerste was dat ik wel eens wilde testen hoe ik het zou vinden als ik geen controle meer had op mijn lezerspubliek. Schrijven doe ik al lang. Maar altijd koos ik zelf
In Berlijn hing een A4-tje. Met daarop de woorden ‘Liebe – Nimm soviel du brauchst’. Aan de onderkant van het A4-tje hingen losse stukjes papier die je er van af kon scheuren. Op elke stukje stond ‘Liebe’. Met een hartje er achter. Van het plakaat in Berlijn was een foto
Ooit kwam ik er, na heel lang nadenken, achter dat er drie dingen zijn die ik nooit in mijn eentje zou gaan doen. Ik ben een enorme onafhankelijkheids-fan en geloof heilig in autonomie. En al ben ik er over het algemeen van overtuigd dat we elkaar als mens zo nu en dan nodig
Het is de week van ‘Verbinding‘. De eerste week van maart 2011. Honderden mensen dragen bij aan de sociale upgrade van Nederland via 7 Day’s of Inspiration. In de stadsschouwburg van Amsterdam is gisteravond een bijzondere uitzondering gemaakt om voor de mensen van TEDx Amsterdam een livestream verbinding te creeren, zodat we op Hollandse bodem kunnen genieten
Ik waarschuw alvast: Dit wordt een overpeinzing. Zonder gezellige, pasklare oplossing. Zonder Heppy End.
We hebben koekjes en thee. Essentiële ingrediënten voor een geslaagd moment vind ik. Heb ik altijd gevonden, al waren al mijn oud collegae het daar niet altijd mee eens. Bij de ene organisatie werd mijn liefdevolle interventie gedoogd, bij de andere weg gelachen en een derde stond open en probeerde
‘Schrijf je jouw achternaam met drie L-en erin?’, vraagt de aardige man naast me aan tafel. ‘Wat…?’ vraag ik. Oprecht beduusd. Hij kijkt vast verkeerd. Hij kijkt nog eens. En nu van iets dichterbij. Ik kijk ook. Van dichtbij. Oh ja hoor. ‘Het is toch niet waar’, antwoord ik. Maar het is wel waar. Daar staat mijn