Ooit kwam ik er, na heel lang nadenken, achter dat er drie dingen zijn die ik nooit in mijn eentje zou gaan doen. Ik ben een enorme onafhankelijkheids-fan en geloof heilig in autonomie. En al ben ik er over het algemeen van overtuigd dat we elkaar als mens zo nu en dan nodig hebben. Dat we samen bruggen bouwen en elkaar verrijken en inspireren –  het leek me wel eens handig te bedenken waar mijn onafhankelijkheidsdrang haar grenzen kende.

Het eerste dat ik besloot om nooit in mijn eentje te gaan doen was: Emigreren naar een nieuw land. Dit had ik bedacht na aanleiding van twee maanden in de Filippijnen rond gehuppeld te hebben. Beetje lesgeven, projecten bezoeken, en onderwijs bekijken. En ondertussen heel veel mensen ontmoeten, knuffelen, lachen, dansen, zingen en plezier maken. Ik heb met een karaoke bandje opgetreden voor tweeduizend kinderen! En heb zelfs vier weken het onderwijspersoneel geregisseerd in een toneelstuk over de kolonisatie van het land. Onbeschrijfelijk. Ik voelde me net een avonturier die op een groot schip de oceanen bevaren had om aan te komen in dat mooie vruchtbare land, om vervolgens iedereen gelukkig te maken. Wat zonder enige bescheidenheid, toch aardig gelukt is dacht ik zo.

De tegenhanger van dit vrolijke feest kwam al snel aan de oppervlakte in zicht. Hoe fijn het feest ook was – Er is niemand die jouw Gisteren kent. Niemand die weet wat de Fabeltjeskrant is, of hoe suikerbrood smaakt. Die ‘Joepie de Poepie’ snapt, of weet waar Zandvoort ligt. Leven in het buitenland: Hartstikke top, maar… Niet solo!

Nummer twee in de lijst was ‘Eten buiten de deur’. Geen goed plan in je eentje. Vond ik. Ik was een keer vijf dagen in de winter in Torremolinos- Spanje  (Ja, vraag maar niet hoe ik daar terecht kwam). In mijn eentje. Het was herfstweer- en snertweer. Overdag kun je me overal planten en ik heb het leuk. Je kunt het zo gek niet bedenken of het komt wel goed met me. Ik observeer de boel een tijdje, ga op onderzoek uit of verzin wel iets leuks. Maar als het etenstijd wordt ontstaat er kortsluiting in mijn brein. Iets dat ik niet getransformeerd krijg. Ontbijt alleen: C’est bien. Lunch alleen: C’est tres bien. Maar diner alleen: Onmogelijk. Met als gevolg dat ik eerst zestig rondjes langs mogelijke restaurants wandel, en dan eindig bij de McDonalds of een salade maak op de hotelkamer. Doodongelukkig uiteraard. Wachtend tot de ochtend weer aanbreekt.

Totdat ik afgelopen zomer (2010) in Rome bivakkeerde. Ik was op slag verliefd. In plaats van twee, ben ik meteen vijf dagen gebleven en wilde nooit meer weg. En toen, in Trasteverre, geschiede een wonder. De ene pasta na de andere pizza straalde me geurend vanaf een vrolijk terras tegemoet. Klinkende kannen wijn ernaast en lachende mensen. En opeens zat ik aan een tafel. In mijn eentje. En het voelde goed. Bijster goed. Ik heb de gewoonte foto’s van mijn eten te maken als ik alleen èn extreem lekker eet – dan kan ik het later altijd alsnog delen. Het was een feest, en kan nu met succes van de niet-in-je-eentje-te-doen-lijst geschrapt worden!

Als laatst had ik besloten dat ik nooit in mijn eentje (lees: zonder liefdesrelatie) een Eigen bedrijf zou starten. Ik ben een mensen-mens en heb, ondanks mijn drang naar autonomie, mensen om me heen nodig die me inspireren en scherp houden. Tien jaar geleden had ik de mogelijkheid al om voor mezelf te beginnen, maar alles in me had angst tegen het ‘alleen’ zijn. Dan zou ik opstaan alleen, werken alleen, lunchen alleen, werken alleen, avond eten alleen, slapen alleen… Om depressief van te worden zo alleen als dat klonk! Ik hield dus loondienst banen en deed er veel freelance opdrachten naast. En droomde over ‘als we nou eens dit… En als we nou eens dat..’. Jaar in. Jaar uit. Maar het leven gaat waar het stromen moet. Dus alle rivieren stroomden mij maar één kant uit: Die van de zelfstandigheid. En we weten hoe dat afgelopen is!

Dus lijstjes van dingen die je doet. Of die je laat. Die je droomt. Of hoopt. Of vreest. Of er lustig naar verlangt, zijn geweldig. Ze steunen en verhelderen je inzichten en gedachten. Ze helpen je jezelf te zien. Jezelf te observeren. En gelukkig, als je niet te star bent, verrassen ze je op de meest onverwachte momenten! Dan zit je opeens ergens en denkt: Hé, ik had hier toch een lijstje voor!?’  En dan blijkt het lijstje geen lijstje meer, maar gewoon een simpel punt. En wie weet wat er met dat ene punt gebeurt op den duur…

Creativiteit Verbinding