We hebben koekjes en thee. Essentiële ingrediënten voor een geslaagd moment vind ik. Heb ik altijd gevonden, al waren al mijn oud collegae het daar niet altijd mee eens. Bij de ene organisatie werd mijn liefdevolle interventie gedoogd, bij de andere weg gelachen en een derde stond open en probeerde zich in ieder geval te verplaatsen in mijn ideeën van verbinden. Dus vandaag zijn ze er ook. De thee en de koekjes. Eenvoudige biscuitjes. Maar een koekje is een koekje. En daar gaat het om.
We gaan zitten. Eva Cassidy zingt ter ondersteuning van de sfeer op de achtergrond wat deuntjes, maar mocht haar genre vandaag net de plank mis slaan, dan hebben we Petula Clark als back-up klaar liggen. Een goede voorbereiding is immers het halve werk. Of, zoals een oud collega ooit tegen me zei – die zich overigens kapot irriteerde aan mijn liefde voor improvisatie- ‘90% van het succes komt door de voorbereiding, 10% door het moment’. Ik heb de afgelopen jaren nog redelijk wat geleerd, dus zit nu keurig voorbereid klaar voor de strijd:
De eerste teamvergadering van ons nieuwe bedrijf!
Ik ben voorzitter, notulist, commissielid, office manager, en werknemer in één. En het bevalt me uitstekend. Er hoeft nooit een interne mailwisseling uit, want de communicatie gaat via de kortste lijn die je maar bedenken kan: namelijk mijn hoofd. Er vinden geen verbindende gesprekken bij het koffiezetapparaat plaats, want er is verbinding genoeg: in mijn hart. Iedereen wandelt dezelfde kant op – alleen onze fiscalist wil nog wel eens eigenwijs afwijken – en deze werkwijze ligt ons allen werkelijk fantastisch. We voeren een horizontale bedrijfsvoering, want we vinden dat iedereen van gelijke waarde is in dit bedrijf. Machtsspelletjes kennen we niet, en als de één een steekje laat vallen, vangt de ander hem op.
Maar, zoals bij alle bedrijven, is het heel verleidelijk de kruimels onder het kleed te vegen, en kleine oneffenheden te verdoezelen. In de hoop dat ze vanzelf verdwijnen. Of vergeten raken. En daar gaat het bij veel bedrijven mis denk ik. Op de lange termijn weliswaar, maar het gaat een keertje mis. Want de kruimels geven een berg rotzooi, en de oneffenheden veroorzaken na verloop van tijd scheefgroei in het systeem. Niks meer aan te doen. Rien de va plus.
Beter is het om eerlijk naar de kruimels te kijken. En ze op te ruimen.
Dus daar zitten we dan. Ik, Eva, de thee en de koekjes. Op onze eerste teamvergadering. ’Hoe gaat het met ons?’, vraag ik aan mezelf en het overzicht dat voor me ligt. Naast de gelukszalige, sfeerversterkende elementen ter voorbereiding van een positieve samenkomst, heb ik er ook inhoudelijk voor gezorgd dat we snel door deze meeting heen zijn, en iedereen weer productief aan de slag kan. Ik heb van te voren al een overzicht van afgelopen maand geprint. Met de contacten, gesprekken, opdrachten, potentiële opdrachten, inkomsten en uitgaven. We lopen alle punten af, en bespreken de lopende projecten. Voelt alles nog goed voor iedereen? Is dit nog waar we mee bezig willen zijn, of zijn er zijwegen en alternatieven nodig? Welke stappen zetten we komende maand, en hebben we daar ook hulp bij nodig?
We lopen het hele rijtje af en iedereen komt aan het woord. Eva zingt er nog steeds lustig op los, en misschien, als ze zo door gaat, geven we haar op het eind een bosje bloemen als bedankje. Ik neem nog een koekje, en kijk om me heen. Soms mis ik de interactie met echte mensen. Collega’s en grapjes. Maar ik moet zonder enige twijfel toegeven: Dit is absoluut het leukste team waaraan ik ooit heb deelgenomen.
Note. Dit moment deed me later denken aan een spel methodiek genaamd ’the Fool’. Ontwikkeld door Franki Anderson. Jaren geleden introduceerde een vriend me met deze werkwijze. Voor wie nieuwsgierig is: The Fool and the Empty Space