Het heeft me altijd verbaasd. Altijd. Waarom we wel met elkaar willen juichen, maar we het heel erg moeilijk vinden om er te zijn als het even wat minder gaat. Of als de ander negativiteit over zich heen krijgt. Mogen we dan niet struikelen in ons leven? Soms lijkt het
Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus. * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’ We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo
Ik had opeens behoefte aan een Boek. Een eigen Boek. Een Heilig Boek. Een Boek voor mij alleen. Over alles waar ik in geloof. Over Jezus en Mohammed. Over Jahweh, Ganesha en Vishnu. Met psalmen en soetra’s. Met soera’s en shruti’s. Met mijn eigen invalshoek. Over liefde en van die
De mooiste. Allermooiste momenten die ik mee maakte met de Liefdesbriefjes, waren dankzij het A4tje op de lantaarnpaal voor mijn huis. Het anonieme A4tje vol liefde. Zonder mijn naam. Zonder verwijzing. Zonder iets. Gewoon met strookjes ‘liefde’ voor wie het wilde. Vanuit mijn raam keek ik naar beneden als de
. . Ik kan het niet denk ik. Ik kan niet afscheid nemen. Zoals je gedag zegt tegen vrienden die je na een tijdje wel weer ziet. Of zoals je lachend een arm omhoog steekt als je reisgenoten uitzwaait. Want dat zijn ze. Reisgenoten. Vrienden. Wereldburgers. Net als ik.
‘Ik dacht dat jij een vriend had. Want je bent zo leuk’, zei iemand laatst. Het was een vrouw van een jaar of veertig. Een vriendelijke, lieve vrouw. Intelligent en onbevooroordeeld. En hoewel de vrouw een mooi mens is, schijnt haar opmerking de doodsteek in singles-land te zijn. Ik zie
‘Je klaagt veel de laatste tijd’, zei iemand tegen me. En als iemand ‘Je klaagt veel’ tegen je zegt. Nou. Dan mag je je even achter je oren gaan krabben. Klagen is prima. Niks mis mee, en kan van een buitengewoon functionele toegevoegde waarde zijn in situaties waar je door
‘Wat zou je eigenlijk willen dan?’, vroeg Caroline. Ik lachte. Tja. Wat ik het liefste zou willen was stiekem best duidelijk. Althans. In mijn hart. Maar de twee weken hiervoor had voorzichtigheid zich vermengt met de droom. De voorzichtigheid die door anderen buiten mij gedeeld was. Ze dachten dat ik
Alles is al gedaan. En alles is al geschreven. Woorden zijn gevormd. En foto’s zijn gemaakt. We leggen vast wat we onthouden willen. We bewaren om te koesteren. We delen woorden en delen de beelden. Met de wereld op het scherm. We delen zodat we krijgen. Iemand die ons ‘liked’.
A bit ambitious it is, but after a couple of days in Estonia there is not one of the 150 participants who is still thinking it’s impossible. We do think of blue skies. To clean rivers. And green forests. And the feasibility of the plan. The plan to Clean the World in six months. This
Een tikkeltje ambitieus is het wel, maar na vier dagen in Estland is er geen van de 150 deelnemers meer die daar nog aan denkt. Wel denken we aan blauwe luchten. Aan schone rivieren. En groene bossen. En aan de haalbaarheid van het plan. Het plan om in zes maanden de
‘Als ik naar de overkant van de straat kijk, zie ik best vaak plastic zakjes zwerven’, zegt de meneer aan de telefoon. De meneer is van een landelijke krant, en toen hij belde besloot ik – per ongeluk – om mijn persoonlijke mening te vertellen in plaats van een standaard
Wat: Aftrap van een Mondiaal Event waarna meer dan 100 landen collectief de Wereld gaan Opruimen. Waar: Tallin & Jäneda in Estland Wanneer: 12- 15 januari 2012 .
Jaren geleden was ik juf van een groep 12 jarigen in Amsterdam. De groep bestond uit een mooie mengeling van allerlei culturen en achtergronden. Uit talloze gedachten en gevoelens. ‘Begrip hebben voor elkaars verschillen, en kijken naar de verbinding’ stond dan ook altijd hoog op het prioriteiten-lijstje in de klas.
‘Mag het denk je?’ vraag ik aan Timo. ‘Mag ik er over schrijven?’. Timo is mijn oud-collega bij het gedragscentrum waar ik werkte met ‘de jongens’ (zestien tot zesentwintig jaar. Licht verstandelijk beperkt en ex-gedetineerd. Of half-gedetineerd. Dat lag aan het moment.) Na het tweede jaar waarin ik samen met
‘Doe eens iets aardigs voor iemand, zónder dat de ander weet dat jij dat hebt gedaan.’ Deze opdracht kreeg ik van iemand toen ik een jaar of twintig was. Ik woonde op dat moment in Groningen in een studentenhuis met twee anderen. Ik volgde de pabo in Assen. En had
Onderweg naar huis regent het. Pijpenstelen. En er zijn ronde korrels ijs die besloten hebben zich over me heen te storten. Als een douche. Precies daar waar ik fiets. Ik fiets harder, maar de korrels ijs worden er niet minder van. Ondertussen denk ik na. Probeer ik een keuze te
In Berlijn hing een A4-tje. Met daarop de woorden ‘Liebe – Nimm soviel du brauchst’. Aan de onderkant van het A4-tje hingen losse stukjes papier die je er van af kon scheuren. Op elke stukje stond ‘Liebe’. Met een hartje er achter. Van het plakaat in Berlijn was een foto
Ik snapte Open Source niet. Ja. Ik snapte het wel. Maar eigenlijk begreep ik het niet. Nu heb ik er sowieso vaak moeite mee om ander-talige termen op de juiste manier te interpreteren.
Ik heb het niet van de digitale daken afgeschreeuwd [dat moest er vandaag maar eens van komen dacht ik zo], maar mijn lichaam leidt al een ruim een maand of acht haar eigen leven.
Ik verdwaal altijd in de Bijlmer. Niet omdat ik er nog nooit geweest ben. Maar wel omdat de logica van de planologische structuur in de Bijlmer niet bij me lijkt te passen. Het sluit gewoon niet aan. Hoe erg ik mijn best ook doe, op de één of andere manier lijk ik