Alles is al gedaan. En alles is al geschreven. Woorden zijn gevormd. En foto’s zijn gemaakt. We leggen vast wat we onthouden willen. We bewaren om te koesteren. We delen woorden en delen de beelden. Met de wereld op het scherm. We delen zodat we krijgen. Iemand die ons ‘liked’.
En toch is er nog zoveel niet. Er is nog zoveel leegte. In het wit tussen de regels. Verscholen in de schaduw van het één of ander. Op onbewaakte momenten. Buiten dat beeld. Zijn we het weer vergeten. De mooie foto’s en de sterke woorden. In het moment van de handeling blijkt onze herinnering vaak leeg. Of gevuld met angst.
Angst dat we teveel zijn. Angst dat we te weinig zijn. Angst dat we alleen zijn. Angst dat we verstikt worden. Angst voor de ander. Angst voor onszelf. En zelfs voor Liefde zijn we bang. Angst voor de ontmoeting. Angst voor echt contact.
Maar wie ben jij om niet te leven zoals je bent wanneer we je ‘liken’. Wie ben jij om niet te stralen zoals je doet op de digitale plek waar je je dromen deelt.
Wees die mens op het zebrapad. Als je naar de auto’s zwaait die voor je stoppen. Wees die mens in de rij voor de pinautomaat. Wachtend op de bus. De Trein. Of starend in een file. Kijkend naar de cassiere terwijl ze je gekochte producten scant. Bij het passeren op de roltrap. Of in de lift naar de zevende verdieping.
Maak jezelf niet klein uit angst om groot te zijn. Wees niet stil zodat je het risico niet loopt voor gek versleten te worden. Zwijg niet, zodat anderen ook kunnen zwijgen. En we allemaal stil zijn. Op die plek waar ons echte leven zich afspeelt. Die plek daar buiten. Daar op straat. En in de natuur. Daar waar we ademen en wandelen. Waar ons lichaam beweegt en onze zintuigen waarnemen.
Want alles is al gedaan. Alles is gezegd. En alles is al geschreven. Maar nog niet door jou. En nog niet vandaag. En nog niet. Daar Buiten.
[Vrij geïnterpreteerd naar de tekst van Marianne Williamson from A Return To Love: Reflections on the Principles of A Course in Miracles]
.
.