‘Doe eens iets aardigs voor iemand, zónder dat de ander weet dat jij dat hebt gedaan.’
Deze opdracht kreeg ik van iemand toen ik een jaar of twintig was. Ik woonde op dat moment in Groningen in een studentenhuis met twee anderen. Ik volgde de pabo in Assen. En had een gezellig baantje in de horeca. Alles kabbelde zoals het kabbelen moest.
De opdracht – of beter gezegd: ‘uitdaging’ – leek in eerste instantie een leuk spelletje, maar bleek al snel behoorlijk ingewikkeld. Want doe maar eens iets voor iemand zónder dat het opvalt. Zonder dat iemand weet dat jíj , ja jíj, het was. Meestal is er namelijk direct te achterhalen wie iets aardigs voor wie deed. En stiekem willen we dat misschien ook wel.
Maar goed. Ik ging vlijtig aan de slag. Het zou me heus wel lukken – Ik ben namelijk niet zomaar voor één gat te vangen. Nee. Nee. De eerste poging was eenvoudig. In het studentenhuis. Afwasje hier. Extra koffie daar. Maar dat werd natuurlijk onmiddellijk gesignaleerd door de omgeving. En bovendien was het normaal om aardige dingen voor elkaar te doen.
Vervolgens kwam ik erachter dat ik het in de collectieve omgeving moest zoeken. Dus probeerde ik het op de pabo en in de Brasserie. Maar ook daar was er altijd wel iemand die iets zag, of dacht te zien. En liegen vond ik ook zo wat. Dus wederom constateerde ik het experiment als mislukt.
Praktische dingen bleken überhaupt een flinke kluif, omdat ze zo concreet zichtbaar zijn. Beter is het om het in de communicatie en verbindingen te zoeken. Het opnemen voor de één als de ander negatief is, kwam aardig in de richting. Indirecte complimenten uitdelen bleek ook goed te werken. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dat allemaal ook behoorlijk ‘sneaky‘ vond. Al die secundaire communicatie kwam me al snel aardig de keel uit. Het lijkt dan bovendien alsof je een geheim hebt, en geheimen over jezelf hebben is gedoe vind ik. Dus daar doe ik bij voorkeur niet aan.
En na een paar weken puzzelen, moest ik toegeven: Het is echt ongelofelijk moeilijk om iets voor iemand te doen zónder dat diegene dat weet. Ongelofelijk moeilijk.
Maar nu. Vijftien jaar later. Ligt het opeens voor mijn voeten! En ik hoefde er niet eens naar te zoeken.
‘Liefde’ uitdelen zonder dat je daar de groetjes met je naam als afzender onder zet, is namelijk in mijn beleving de aller- aller- aller- vrijste vorm van geven. Je kunt het geven midden in de nacht. Overdag of tussendoor. Je kunt je blij, stom, verdrietig of weet-ik-veel-wat voelen. Je kunt zwijgen. Je kunt zingen en je kunt mompelen. Je kunt het helemaal doen op de manier zoals jij het wilt. En niemand – echt niemand – weet dat!
De mensen die ontvangen kunnen bovendien ook alles doen wat ze willen. Ze mogen ernaar kijken. Er aan voorbij lopen. Ze kunnen glimlachen. Cynisch zijn. Boos worden. Of ontroerd raken. En er een strookje Liefde afscheuren. Of niet. En ook dat kan op ieder moment van de dag en van de nacht. Of tussendoor.
Dus toen ik vorige week van allerlei kanten de vraag kreeg of ik ook een achterkantje van de leuke Liefdes-A4tjes kon maken, moest ik daar even over denken. Want van de ene kant is het natuurlijk meer dan geweldig dat we via social media deze actie wereldwijd kunnen neerzetten en delen. En uiteraard gaat dat sneller als mensen op het strookje een bit.ly adresje kunnen vinden. Dat snap ik ook.
Maar ook voelde ik onmiddellijk dat de impact ervan dan verandert. De ontvanger van het strookje ‘Liefde’ heeft opeens een relatie met een bit.ly adres. En je kunt zelf wel bedenken hoe dat er uit ziet – Als een indirecte vraag om contact. En dat was nu net niet het idee. mijn idee. Maar misschien is het wel jouw idee, en moet je het dus gewoon doen!
Dus, lieve lieve mensen. Ik zelf maak geen achterkantjes met adresjes er op. Ik ben zo blij met jullie! En zo onder de indruk van alle lieve en vrolijke reacties, dat ik zeker weet dat deze stroom zich ook voortzet zonder een directe verwijzing naar de site. Maar… Omdat dit van ons allen is, en niet van mij, ben je natuurlijk hartstikke vrolijk & vrij om zelf even een achterkantje te maken!
Het kan namelijk wel uitermate handig zijn als je op een kantoor zit, een kroeg hebt, of op een school werkt, en geen zin hebt in allerlei vragen met ‘Wat is dat briefje?’.
Dus daarom even praktisch.
Voor iedereen die het wil:
bit.ly/u73WM8 – is de verwijzing naar ‘Love-Take alle you need’ [aangezien niet iedereen Facebook heeft].
on.fb.me/oOgsbh – is de verwijzing naar Facebook.
En dan kan ik u tot slot meedelen dat de briefjes ook al de overkant van de oceaan bereikt hebben, en er snel foto’s volgen! Hoe leuk.