De sterfscène aan het einde van ‘Into the Wild‘ duurt ongeveer 17 minuten. Ik heb hem een keer of vijf gezien, en steeds weer hoop ik dat het anders zal lopen dan de keer daarvoor. Maar dat doet het niet. Het einde is keer op keer hetzelfde. En ik blijf achter met een vreemd gevoel. Want de werkelijkheid terug draaien kan ik niet, maar accepteren dat het is zoals het was, is ook nog even onmogelijk.
Allemaal door dat ene stomme besje…
‘Into the Wild’ vertelt het waar gebeurde verhaal over Chris, uit de VS die het leven waarin hij zit ontvluchten wil. Hij breekt radicaal met zijn familie, zijn omgeving, geld en materie en verbreekt zelfs de communicatie. Het is een vlucht. Op zoek naar Liefde.
We zijn het bijna allemaal. Of wel eens geweest. Op zoek naar Liefde. Naar wie we zijn. En naar hoe je ‘ik’ kunt blijven in relaties die je op je pad tegen komt. Soms zal dat makkelijk gaan, en op andere momenten ren je het liefst zo snel mogelijk linea recta de andere kant weer op. Het is maar om het even. Om de chemie die je wel of niet ervaart.
We kennen het allemaal. Moeilijke momenten in nog moeilijkere situaties. En hoe je ook je best doet – het lijkt in niets te helpen. Ingewikkelde ervaringen. Ruzies of conflicten die energie kosten. Machteloosheid. En wat is het heerlijk om dan alle deuren naar de buitenwereld even keihard dicht te smijten! Weg te lopen en te vergeten. Om het gewoon maar even alleen te doen. Zónder anderen.
Toen ik twee weken geleden impulsief begon met ‘Liefde – Neem zoveel je nodig hebt’ dacht ik dat het iets kleins was dat ik initieerde. Iets weinig-noemenswaardigs. Iets dat vooral leuk was voor mezelf: Ik hing een gezellig liefdevol A4tje voor mijn deur, en telkens als ik er langs liep kreeg ik als vanzelf een glimlach rond mijn mond. Dat er ook strookjes ‘Liefde’ afgescheurd zouden worden door voorbijgangers was het laatste dat in me op kwam! Het was een prachtig experiment.
Nu – twee weken later – hangt het prachtige experiment in zes verschillende steden. Het hangt in wijkcentra, een politiebureau en naast pin-automaten. Voor mijn deur heb ik al twee keer een nieuw vel papier opgehangen, want binnen een paar dagen zijn alle strookjes ‘Liefde’ telkens mee genomen!
Ik verbaas me er over. En stel me voor hoe de mensen er langs wandelen. In gedachten verzonken. Bij de momenten van alledag. Bij moeilijkheden, of gewoon bij menselijk-gedoe. Hun blik valt op ‘Liefde‘, en iets in hen besluit een strookje mee te nemen. Iets raakt. Iets geeft hen, net als dat het bij mij deed, die glimlach om de lippen. Iets. Wat ‘iets’ dan precies is, weet ik niet. En dat hoeft ook niet.
Ik stel me voor hoe ze daarna verder wandelen. Hoe hun leven doorstroomt, en ze weer in de momenten opgaan. En hoe ze dan onverwacht, als ze het misschien alweer vergeten zijn, het strookje papier terug vinden in hun jaszak. En ze glimlachen opnieuw. Of geven het cadeau aan iemand die dicht bij ze staat. Het kan allemaal.
We hebben behoefte aan Liefde. Veel behoefte aan Liefde zelfs. En even, in de ontmoeting met het A4tje op de lantaarnpaal – de parkeerautomaat, de elektriciteitskast of de muur – even durven we te ontvangen. Even zijn we niet meer alleen. Is er een ontmoeting geweest. Zijn twee mensen die elkaar niet kennen, verbonden met elkaar. In een klein moment. Zonder grote investering of ingewikkelde contacten. Het enige dat je hoeft te doen is het A4tje ophangen. En daarna leef je gewoon verder. As simple as that! Niemand weet van wie het komt, en niemand weet waar het naartoe gaat. Maar dat er een glimlach volgt is zeker.
Aan het eind van ‘Into the Wild‘ schrijft Chris: ‘Happiness is only real when shared’.
Alles lijkt vaak vanzelfsprekend. We verwachten dat iedereen die ene ander heeft om Liefde van te krijgen. Maar we vergeten te vaak dat dat niet zo is. Dat we ons ook vaak groot houden, en ons niet laten kennen. Dat we ervan overtuigd zijn dat we het heus-wel alleen kunnen. Maar dat kunnen we niet. We hebben elkaar meer dan nodig. Om te genieten. Om te leren. Om te delen. Om te creëren. Om te ontvangen. En… Om te geven!
In de publieke ruimte. Openbare Gebouwen. Ziekenhuizen. Zorginstellingen. Overheidsinstanties. Scholen. Wijkcentra. Winkels. Openbaar Vervoer. Wat mij betreft op het Binnenhof!
Als jij denkt dat er Liefde nodig is: Print onderstaand pdf.je eventjes uit [of schrijf het zelf] en ‘Geef zoveel je Kwijt kunt!’
Want ‘Happiness is only real when shared’. Hieronder vind je de pdf.jes nogmaals:
.
Note: Hier vind je de Facebook Pagina! Daar kun je foto’s plaatsen, linkjes en alles dat je kwijt wilt. Je mag ook mailen naar annettedolle@gmail.com . Één keer in de zoveel dagen voeg ik foto’s toe, en neem die van jou dan mee.
Twitteren kan ook! Dankzij @kplattel is de hashtag kort en krachtig gebleven:#LTT [LoveToTake] Plaats je foto op twitter en voeg de hashtag toe, dan is je tweet makkelijk te vinden.
.
X
Geweldig, Annette!
Daar wordt een mens blij van :-)