Ik heb het niet van de digitale daken afgeschreeuwd [dat moest er vandaag maar eens van komen dacht ik zo], maar mijn lichaam leidt al een ruim een maand of acht haar eigen leven.

Ik, en de rest van mijn holistisch systeem vinden dit uiteraard niet zo heel gezellig. Maar ach, we gunnen iedereen haar opstandige fase. Dus zo ook mijn lichaam.

We laten haar duizelig zijn. En misselijk. We laten haar wiebelen op haar benen. En als ze denkt dat ze om gaat vallen, dan zoeken we een bankje. Zo zijn we dan ook wel weer. Zo nu en dan, als we niet goed luisteren. En het ons niet ‘snel’ genoeg gaat, stuurt ons lichaam een partijtje hoofdpijn op ons af.. Daar zou zelfs een bokser na een KO van bij moeten komen. De hoofdpijn kan dagen duren. En dan wachten we. Ik. Mijn hart. Mijn hoofd. En mijn lichaam.

Dit ‘wachten’ [zoals ik het acceptatieproces noem] hebben we geleerd. Want eerst wilden we helemaal niet wachten. We wilden door blijven dansen zoals daarvoor. En lachen. Ondernemend zijn en mooie dingen meemaken. Maar dat ging opeens niet meer. En ‘opeens’ was al in januari. En het duurde maar. En duurde maar.

Eerst zagen we het als een leuke les. Want zo gaan die dingen in ons hoofd. Als leuke lesjes. Toen werd het heel erg stom. Kinderlijk stom. Achterlijk zelfs. En alles was vervelend. En niemand mocht het weten. Want niemand kon iets doen. Vonden we. Er was geen pilletje. Geen medicijn. Of methodiekje dat het dit keer op kon lossen. Het enige dat helpen kon was Tijd. En Liefde. Heel veel liefde. Maar ja. Als je het aan niemand vertelt is er ook weinig mogelijkheid voor de ander om Liefde te geven…

En precies daar raakte ik in de knoop.

We leven namelijk stiekem in een samenleving waarin we nog steeds sterk willen zijn. We willen mee doen, en bijdragen. We willen stralen en positiviteit het luchtruim in sturen. Niet zeuren. Niet moeilijk doen. Maar inspireren. En creëren. Ik ook. Net als de meeste anderen.

En als dat even [lees: langer dan een weekje griep] niet gaat, dan schrik je van jezelf. Dan vraag je je af waar je de richtingaanwijzer bent verloren. Waar je verkeerd bent gewandeld. Je vraagt je af waarom het juist jou is overkomen. En hoe dat dan nu verder moet. Nu je even niet meer kunt stralen. Of laten we zeggen: Véél minder kan stralen dan daarvoor.

Je zorgde toch altijd goed voor jezelf. Dacht je. Maar daar heb je je dus in vergist. Dus heb je nu gefaald. En falen mag ook al niet. Want je moet juíst alles accepteren dat er is. Falen is een verboden woord. Je hebt niet gefaald. Je mag dit accepteren. Je mag zijn zoals je bent. Alles is welkom – Zolang je daarna maar weer bijdraagt aan een mooie wereld. En daar lieve lezer, ging ik er met boter en suiker in. Want natuurlijk heb ik wel gefaald. Anders was ik niet ziek geworden.  

Om dit soort nutteloze discussies te voorkomen [waar ik bovendien veel te weinig energie voor had] zweeg ik in alle talen van de regenboog. Leek me handig. En vooral functioneel. Ik was alleen één dingetje vergeten… één klein, miniscuul detailtje. Het stukje van de Liefde.

Dus toen ik half juni opeens allemaal feestjes van mijn liefste vrienden moest missen – omdat ik met het lijf van een bejaarde op de bank lag – viel er een kwartje. En was de knoop opeens ontward. Ik vertelde mijn beste vrienden over de rare capriolen van mijn lichaam. Van de pijn, die op de meest onverwachte momenten van zich liet horen, en van de complexiteit van de klachten. Een enorm geluk in dit hele verhaal is dat ik niet depressief ben [dat was ongeveer het eerste dat mijn huisarts afgelopen winter constateerde]. Dus dat vertelde ik er opgelucht bij. Hadden mijn hart en ik ook een puntje om te scoren.

En iedereen was lief. Zo lief! Zo lief had ik het niet bedacht. Als een warme deken reageerden ze. Begripvol. Lachend. Warm. En omarmend. Wijze woorden sprekend met lieve knipogen van plezier. En ik leerde in die ene week in juni, meer dan in vele situaties daarvoor.

Alles heeft een functie. En later lach ik hier vast nog net iets meer om dan vandaag. Dat is in elke crisis weer een zelfde realisatie. Want, ook daar worden we mee om de oren gegooid: Elke crisis is immers een kans. Maar sjeminee, dit is me wel een crisisje hoor.

Ik wilde dat 2011 een jaar van transformatie zou worden. Van nieuwe inzichten. En nieuwe cadeaus. Vol met Liefde. Vol met inspiratie. En dat is in ieder geval nu al gelukt. ;-)  Maar dat het zo dichtbij huis zou liggen, en er zo anders uit zou zien… had ik nooit kunnen bedenken.

Attitude Liefde ontmoeting Rust verandering Verbinding