Ooit vertelde iemand me dat ik zijn moest als riet. Riet zwiept in de wind, doorstaat de regen, ontvangt de zon en verliest nooit zichzelf. Ik vond het een slecht idee. Zijn als riet. Ik werd duizelig van het beeld dat ik eindeloos heen-en-weer zou blijven zwiepen als de wind
Het lijkt me nou zo leuk als we gewoon geen Blinde Vlekken meer hebben. Gewoon. Niet. Dat we elk gedragstukje van onszelf herkennen, en erkennen. En dat we na verloop van tijd, als een soort beloning voor het ouder worden, onze eigen handleiding gezellig begrijpen. En in een mapje hebben.
Jaren geleden was ik juf van een groep 12 jarigen in Amsterdam. De groep bestond uit een mooie mengeling van allerlei culturen en achtergronden. Uit talloze gedachten en gevoelens. ‘Begrip hebben voor elkaars verschillen, en kijken naar de verbinding’ stond dan ook altijd hoog op het prioriteiten-lijstje in de klas.
Ik heb het niet van de digitale daken afgeschreeuwd [dat moest er vandaag maar eens van komen dacht ik zo], maar mijn lichaam leidt al een ruim een maand of acht haar eigen leven.
Op maandag 30 augustus 2010 zat er een man voor de trappen van de Ss. Stimmate in Rome. Hij had een saxofoon meegenomen. En speelde. Voor hem stond een statief met daarop een bakje geschroefd. Het was de bedoeling dat de mensen daar geld in wierpen. Als dank voor zijn muzikale klanken
Lang riep ik in situaties waar ik in zat, maar uit wilde dat je ‘in een brandend huis ook niet staan blijft’. De meeste mensen moesten dan lachen, maar ik meende het bloedserieus. Ik vond het van de zotte om iets te doen wat je eigenlijk niet wilt, en deed
Vorig jaar was ik voor de eerste keer in mijn leven in Rome. Nou geeft dat niets, want er zijn miljarden plekken te noemen waar ik überhaupt nog nooit geweest ben, en waarschijnlijk ook nooit komen zal. Maar bij Rome was het toch een beetje wonderlijk.
Het is maandagochtend. Een maandag uit de boekjes. Zon en vogels in de achtertuin. Koffie op het balkon en een leven dat je toelacht. Zo wil je dat de tijd stil staat, en blijft. Daar blijft waar ze is. Dat dat niet gaat weet je ook wel. Maar op dit soort dagen
Ik geloof dat we hier zijn om ons eigen Ding te doen. Wat dat dan ook moge zijn. De één om een partijtje adem-te-halen. De ander om een continent te redden. Een derde om zo mooi gitaar te spelen dat niemand het ooit meer vergeet. Wat het dingetje is, weet je alleen
Op het station staat een stille trein met dichte deuren. In de trein zitten mensen. Wij staan op het perron en kunnen er niet in. Zij kunnen er niet uit. We willen allemaal naar Haarlem. Een treinreis van amper tien minuten. Wat nu dus niet gaat. Want de trein rijdt niet