Deze zomer verhuisde ik. Van het ene naar het andere huis. Met zes weken daartussen waarbij mijn ge-he-le inboedel opgeslagen lag in twee containers van 10m3. Het was een louterende ervaring, ik kan niet anders zeggen. Niet altijd leuk, want ‘oh jee, je had per ongeluk ook je bikini ingepakt’. En zes weken in hetzelfde jurkje verveeld na een tijdje ook. Bovendien blijkt een bank een uitstekende uitvinding te zijn. Net zoals stoelen en een tafel. Om van een koelkast maar te zwijgen. Maar goed. Daar ging dit verhaal niet over.
Afgelopen dagen mocht ik alles weer uitpakken, op mijn nieuwe adres. Tot mijn grote geluk was ik vergeten om op de meeste dozen te schrijven wat er in zat, dus was elke doos één groot verrassingsei, waar ik als een klein kind verwonderd naar stond te kijken als ik de kartonnetjes open sloeg.
In één van de dozen vond ik een klein boekje. Bordeau rood, met een bed op de voorkant. ‘the LAST TIME as WE ARE‘ heet het. Geschreven door Taylor Mali. Er staan gedichten in die ik allemaal op internet kan vinden. Maar ook geschreven woorden met een pen. Aan mij. Het boekje bracht me terug naar de ontmoeting met Mali, eind vorig jaar.
En terwijl ik het boekje door bladerde, liet ik me inspireren. Voor de inhoud van een reeks lezingen die ik geven moet komende herfst. Eerlijkheid gebied me te vertellen dat ik lezingen leuk – heel leuk – vind, maar de interactie met de mensen in de zaal vind ik minstens zo belangrijk. Ik ben nou eenmaal voorstander van een zo exponentieel mogelijke win-win-win situatie als er collectieven bij elkaar zijn. En als ik dan in mijn eentje ga staan praten…
Maar afgelopen jaar veranderde die beleving. Ik ontdekte gaandeweg dat mensen tijdens het luisteren naar inspiratie talks, hun eigen proces door maken. Er is geen tijd voor gezamenlijke acties en reflectie, maar een spreker dient de zaal volledig te vertrouwen. Nog meer dan andersom. Het vertrouwen van de spreker naar de zaal moet groter zijn, dan dat van de zaal naar de spreker. Hoe vreemd dit ook mag klinken. Dat vertrouwen van de spreker zit in het loslaten van de controle over de uitkomst. Het loslaten van de gedachten. Door het geven van vrijheid aan de zaal. Zodat iedere stoel haar eigen verhaal kan schrijven, al tijdens de lezing.
Weinig sprekers zijn hier toe in staat, is mijn beleving. Het is een kunst. Eentje met de grote K. En mijn theaterachtergrond hielp er ook niet in mee om dit lichtzinnig op te pakken. Tot ik Taylor Mali ontmoete.
I am for reckless abondon and spontaneous celebrations of nothing at all, like the twin flutes I kept in the trunk of my car in a box labeled ‘Emergency Champagne Glasses!’
Taylor Mali is een docent uit New York City die – zoals ik het zie – begrijpt waar onderwijs over gaat. Vooral omdat hij les kan geven. Een docent herkent een docent uit duizenden. Het zijn de nuances in het vak die voor mensen-buiten-het-klaslokaal mysterieuze geheimen blijven. Een codetaal die enkel weggelegd is voor de ervaringsdeskundigen – en daarmee bedoel ik, hoe lief ik jullie ook heb, niet de papa’s en de mama’s thuis. Nee. Taylor Mali is docent. En werkt de laatste jaren als schrijver. Daar is hij zo buitengewoon goed in geworden dat hij er zijn brood mee verdient en op podia staat waar hij spreekt en zijn poezie [slam poetry] voordraagt.
That’s why I’m for best friends, long drives and smiles, nothing but the sound of thinking for miles. For the unconditional love of dogs: may we learn the lessons of their love by heart. For therapy when we need it. For poetry when we need it. And the wisdom to know the difference.
Taylor stond op het podium van Tuschinski in Amsterdam tijdens een groot onderwijs congres. Ik was daar toevallig ook en zag de ene na de andere spreker voorbij komen. Soms veerde de zaal op, soms zakte de zaal in. De energie verschilde per alinea. Inhoud speelde daar uiteraard ook een rol in, maar de persoonlijkheid van de spreker sprak des te meer. Aan het einde van de dag beklom Taylor Mali het podium en raasde over het publiek als een uit het niets ontstaande tornado. Hij overrompelde. Totaal. En wie afhaakte? Prima. Taylor raasde door. Liet het gaan en stoorde zich niet. Wie ‘aan‘ bleef werd getrakteerd op nóg meer energie. Nog meer emotie. Nog meer techniek. Nog meer verhaal.
But as far as what soothes me, what inspires and moves me, honesty behooves me to tell you your rage doesn’t move me. See, like the darkest of clouds my heart has a silver lining, which does not harken to the loudest whining, but beats and stirs and grows ever more when I learn of the things you’re actually for.
Na de middag ging ik naar hem toe. ‘Hoe doe je dat?’ vroeg ik. Ik wond er geen doekjes om. Taylor heeft namelijk wel meer te doen, dan met mij te praten. Maar het werd een lang gesprek. Over theater. Over onderwijs. En het geven van lezingen. ‘Wacht’ zei hij opeens. Hij wandelde naar zijn tas en haalde er een boekje uit. ‘Dit is het’, zei hij. Hij opende bladzijde 23 en schreef er iets boven. ‘It will definitely make you cry‘ zei hij daarna lachend.
I’m for evolution more than revolution unless you’re offering some kind of solution. Isn’t that how we got the Consitution? For charm and charisma and style without being a self-important prig. For chivalry and being a gentleman at the risk of being called a male chauvinist pig.
I am for crushes not acted upon, for admiration from afar, for intense sessions of self-love, especially if they make you a nicer person.
‘Dit is het.’ dacht ik na het lezen [heus wel zonder tranen]. Dit is waar commitment over gaat. Dit is jezelf het ravijn instorten in het volste vertrouwen dat je vliegen kan. En dat de ander met je meevliegt. En als je dan toch neerstort, merk je er ook weinig van. Dan is het gebeurd voor je erg in hebt. En sta je bovendien, in de meeste gevallen, gewoon weer op. Net zoals in stripverhalen. Donald Duck gaat zelden dood. Net zoals Taylor Mali. Die komt ook elke keer weer ongeschonden boven. Net zoals ikzelf en zoveel anderen die ik ken.
En toch. Toch zijn er nog zoveel minder-dapperen. Want dat zijn ze. Mensen die van achterklap houden, omdat ze de spiegel niet aan kunnen. Mensen die uitjoelen, terwijl ze eigenlijk bewonderen. Die ’s avonds in hun bed jaloezie voelen en het de volgende ochtend weer allemaal wegslikken. Voor wat? Voor de goede lieve vrede, dat in werkelijkheid een schijnvrede is?
Wees je eigen Taylor Mali. In welke situatie je je ook bevindt. Staand op een podium. Luisterend in een stoel. Werkend in een uitdagend team. Of zoekend naar ruimte in de organisatie. Wees je eigen Taylor Mali. Of je nu na het reces terug komt op het gemeentekantoor of provinciehuis. Of een school binnen wandelt na de zomervakantie. Als we leren te vertrouwen, kunnen we allemaal die spreker zijn.
Ga ik nu weer even verder met dozen uitpakken.
I am for the courage it takes to volunteer, to say ‘yes!’, ‘I believe in this!’ and ‘I will’. For the bright side, the glass half full, the silver lining, and the optimists who consider darkness just a different kind of shining.
So don’t waste my time and your curses on verses about what you are against, despise, and abhor. Tell me what inspires you, what fulfills and fires you. Put your goddamn pen to paper and tell me what you are for.
