Al een paar maanden mijmer ik over iets dat me zowel spannend als subliem lijkt. Het begon als ludiek ideetje dat ik steeds serieuzer begon te nemen, tot ik het ging testen bij de mensen waarover het ging: Bestuurders en Conciërges in het onderwijs.
Deze zomer verhuisde ik. Van het ene naar het andere huis. Met zes weken daartussen waarbij mijn ge-he-le inboedel opgeslagen lag in twee containers van 10m3. Het was een louterende ervaring, ik kan niet anders zeggen. Niet altijd leuk, want ‘oh jee, je had per ongeluk ook je bikini ingepakt’.
Het heeft me altijd verbaasd. Altijd. Waarom we wel met elkaar willen juichen, maar we het heel erg moeilijk vinden om er te zijn als het even wat minder gaat. Of als de ander negativiteit over zich heen krijgt. Mogen we dan niet struikelen in ons leven? Soms lijkt het
Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus. * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’ We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo
. . Ik lach naar Kaia en Nara op de stoelen naast me. We zitten op de voorste rij van het kleine zaaltje in het grote conferentie gebouw. Midden in Kathmandu, Nepal. Buiten vult de lucht zich met stof, en rijden er honderden motoren en taxi’s over de onverharde wegen,
A bit ambitious it is, but after a couple of days in Estonia there is not one of the 150 participants who is still thinking it’s impossible. We do think of blue skies. To clean rivers. And green forests. And the feasibility of the plan. The plan to Clean the World in six months. This
Een tikkeltje ambitieus is het wel, maar na vier dagen in Estland is er geen van de 150 deelnemers meer die daar nog aan denkt. Wel denken we aan blauwe luchten. Aan schone rivieren. En groene bossen. En aan de haalbaarheid van het plan. Het plan om in zes maanden de
‘Als ik naar de overkant van de straat kijk, zie ik best vaak plastic zakjes zwerven’, zegt de meneer aan de telefoon. De meneer is van een landelijke krant, en toen hij belde besloot ik – per ongeluk – om mijn persoonlijke mening te vertellen in plaats van een standaard
Wat: Aftrap van een Mondiaal Event waarna meer dan 100 landen collectief de Wereld gaan Opruimen. Waar: Tallin & Jäneda in Estland Wanneer: 12- 15 januari 2012 .
‘Mag het denk je?’ vraag ik aan Timo. ‘Mag ik er over schrijven?’. Timo is mijn oud-collega bij het gedragscentrum waar ik werkte met ‘de jongens’ (zestien tot zesentwintig jaar. Licht verstandelijk beperkt en ex-gedetineerd. Of half-gedetineerd. Dat lag aan het moment.) Na het tweede jaar waarin ik samen met
Ik snapte Open Source niet. Ja. Ik snapte het wel. Maar eigenlijk begreep ik het niet. Nu heb ik er sowieso vaak moeite mee om ander-talige termen op de juiste manier te interpreteren.
Ik verdwaal altijd in de Bijlmer. Niet omdat ik er nog nooit geweest ben. Maar wel omdat de logica van de planologische structuur in de Bijlmer niet bij me lijkt te passen. Het sluit gewoon niet aan. Hoe erg ik mijn best ook doe, op de één of andere manier lijk ik
Lang riep ik in situaties waar ik in zat, maar uit wilde dat je ‘in een brandend huis ook niet staan blijft’. De meeste mensen moesten dan lachen, maar ik meende het bloedserieus. Ik vond het van de zotte om iets te doen wat je eigenlijk niet wilt, en deed
Ik geloof dat we hier zijn om ons eigen Ding te doen. Wat dat dan ook moge zijn. De één om een partijtje adem-te-halen. De ander om een continent te redden. Een derde om zo mooi gitaar te spelen dat niemand het ooit meer vergeet. Wat het dingetje is, weet je alleen
We staan op de kloveniersburgwal en zoeken een combinatie van de beste koffie met het zonnigste terras. Wat nog behoorlijk ingewikkeld blijkt te zijn. Na het opsommen van twaalf mogelijkheden in een straal van 3km, laten we de terras-vereiste los en houden twee opties over: De Bagels & Beans in de Warmoesstraat
Toen ik eind november mijn baan opzegde zonder een nieuwe te hebben, en zonder een helder en gekaderd plan voor ogen te zien, vonden veel mensen me ‘dapper‘. Ikzelf vond het noodzakelijk. Ik was geen seconde bezig met de gevolgen die er aan vast geplakt zaten (drie weken later werd ik behoorlijk ziek,