In mijn straat wandelt al weken een mevrouw. Misschien wel maanden. Maar dat is me dan ontgaan. De mevrouw wandelt er iedere dag. Soms in de middag. En soms in de avond. Ze is gekleed in eenvoudige kleren, oogt een jaar of vijftig en ik zie zelden een glimlach rond haar lippen. Verder staart ze voornamelijk naar de grond.
Met een knijphandje en een vuilniszak raapt de mevrouw alle plastic zakjes, de blikjes en verdwaalde papiertjes op. Als de zak vol is, leegt ze hem in de metalen afvalbakken die verdwijnen onder de grond. En begint weer kalm opnieuw.
De straat waar ik woon is druk. De weg is breed. Net zoals de stoep. Er rijden bussen en brandweerauto’s langs. En naast de blokkendozen-portiekwoningen stralen plantsoentjes en wonen er grote bomen. We hebben winkels, snackbars en café’s. En dus ook veel troep. Vooral als de wind gewaaid heeft, en de prullenbakken voor de snackbar zijn omgevallen. Dan ligt onze straat bezaaid. Vol met patatzakken-papier. En de mevrouw ruimt alles op. Iedere dag weer. Steeds opnieuw. Dezelfde straat. Dezelfde weg.
Ik zou graag een praatje maken. Zeggen dat ik haar bewonder in de volharding die ze heeft. Ik zou willen vertellen over de KeepItCleanDay waar mijn hart opeens aan verslingerd is geraakt. En vragen stellen over wie ze is. Maar ik durf het niet.
Telkens als ik haar voorbij zie lopen, met haar knijphandje, de vuilniszak en haar gezicht naar de aarde, dan voel ik schaamte. Terwijl ik toch echt niets verkeerd heb gedaan. Dat weet ik dan wel weer zeker. Ik merk dat ik opzij kijk als ik langs loop. Dat ik doe alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat die mevrouw daar in weer en wind steeds opnieuw onze straat aan het opruimen is.
Maar het is natuurlijk niet de gewoonste zaak van de wereld. Het is alles behalve gewoon zelfs. Het is bijzonder. En het ergste is, dat ik me bij dat besef nog eens extra schaam. Waardoor ik dicht klap, stop met ademhalen, en sneller ga lopen dan nodig. Of ik ga nep-bellen. Mijn jas dicht rissen. In mijn tas kijken. Of doen alsof ik iets anders waarneem dat mijn aandacht trekt. Ik kan dat namelijk heel goed. Doen alsof. Je hebt er alleen zo weinig aan. Behalve nu dan. Nu ik met de mevrouw in mijn maag zit.
Sinds een paar weken broed ik dus op een plan. Het kan toch namelijk niet zo zijn dat we in Nederland een KeepItCleanDay! organiseren, daarvoor duizenden mensen mobiliseren, en dat ik dan de mevrouw niet eens aan durf te spreken. Behoorlijk idioot.
Ingewikkeld is het plan niet: Het begint met de eerste stap naar de mevrouw, en een ‘Hallo’. Nou klaar. Dat moet kunnen toch?
En nu zal het je misschien verbazen… Maar nee, dat kan dus niet. Want eigenlijk vind ik stiekem. In het geheim. Fluisterend. En niet kwetsend bedoeld, dat de mevrouw óngelofelijk onhandig bezig is. Met iets goeds. Dat dan weer wel. Maar mensen-kinderen, wat vind ik het een onhandige werkwijze zeg!
Hoe krijg je het voor elkaar om iedere dag. In dezelfde straat, met hetzelfde knijphandjes, en een vuilniszak wéér die troep op te ruimen! Ik vind het me een partijtje onhandig. Echt. In mijn beleving is het inefficient en traag. Niet verkeerd. Dat niet. Maar onhandig. En traag. Terwijl die mevrouw in essentie iets prachtigs voor onze straat doet, heb ik al haar inzet en energie opzij geschoven omdat de manier waarop ze het doet naar mijn mening niet bijdraagt aan een structurele oplossing voor het zwerfafval-gedoe.
Handiger zou het zijn als de mevrouw een groepje startte. Met meer opruimende-mensen er in. Dat ze een flyertje ophingen aan de lantaarnpalen en vertelden dat ze goede-dingen deden tegen één van de grootste ergernissen die Nederlanders schijnen te kennen: Zwerfafval. Dan zou ze – met het groepje uiteraard – ook nog leuke tshirtjes kunnen maken zodat ze opvallen, en de mensen in de straat hun herkennen en vrolijk worden van de extra hulp. Ze zou een vast tijdstip kunnen kiezen zodat mensen spontaan aan kunnen sluiten als ze tijd hebben. En er zouden grappige initiatieven ter voorkoming van het afval bedacht kunnen worden. Och, wat zou dat een gezellig plan zijn zeg! Zo voor deze mevrouw. En vooral. Vooral heel handig.
Maar ja. Ik ben de mevrouw niet. Ik ben iemand anders, en zij is zichzelf. En als haar Bruto Nationaal Geluk omhoog gaat door iedere dag dezelfde straat, met hetzelfde knijphandje en een vuilniszak gestaag op te ruimen. Wie ben ik dan? Ohja. Ik zat in een team dat maar meteen besloten heeft het hele land te ontdoen van rotzooi. En dat moet best kunnen in één dag. Op een zo’n Handig mogelijke manier natuurlijk …
Morgen zeg ik haar gedag. Kijken of ze terug lacht.
Note: Uren later vertelde Andrea Brandes me vol overgave:‘ Heb je míjn Blog gelezen? Dit is níet toevallig!’. Andrea bleek in Amstelveen precies zo’n mevrouw tegen te zijn gekomen. Alleen … zij durfde wel gedag te zeggen!
Haha! Kun je haar niet porren om met jouw plannetje mee te doen als je haar gedag hebt gezegd en zij terug lacht? Misschien doe je haar een eindeloos plezier mee!!! P.S. Ik geniet ontzettend van je blogs…. Keep on going!