Over iets minder dan twaalf uur vlieg ik naar Slovenië. Mijn tas ligt nog steeds half gevuld in de kamer. Bloembollen, kaartjes en schriftjes rollen naar buiten. Ik ga om te onthouden. En om te delen. Om te ontvangen. Te vieren, genieten, ervaren. En om soms even stil te staan. En te kijken naar al dat moois.

Als iemand me drie maanden geleden verteld had wat ik nu weet, had ik vriendelijk bedankt voor de info. En vervolgens geconstateerd dat je de toekomst niet voorspellen kunt. Dat we, naast alle seintjes die de kosmos ons geeft, nog altijd in het bezit zijn van een vrije wil. En bij iedere straathoek de keuze hebben om ons om te draaien. Om weg te lopen, of zelfs te rennen als het uitzicht ons niet bevalt.

En ik bleef gaan. Bleef na iedere bocht, en iedere straat een nieuwe kiezen. En nu sta ik hier. Met een paspoort in mijn hand, en een tas vol cadeaus. Er zijn nieuwe mensen in mijn leven die zich vrienden noemen. Maar ik ken ze niet. Er worden mails verstuurd in een vreemde taal, en plotseling blijken de landsgrenzen vervaagd en zijn we één groot continent.

De mooiste ontdekkingen komen onverwacht. Zomaar uit de mist opgetrokken, of opduikend vanachter een stille verscholen boom. Soms wou ik dat ik ze pakken kon. De momenten die ons overvallen. De avonturen die ons leven schrijven. Zoals ook dit avontuur mijn leven weer een stukje verder schrijft. Het ontroert. Echt. Het ontroert echt. En het gaat over een onderwerp waar ik eerst hélemaal niet mee bezig was: Opruimen.

Ik ben een fan van de natuur. Heus. Maar wie is dat niet? Wie wordt er niet gelukkig van een duinpan waar het ligt van de zon het zand verandert in goud. Of in de glinsteringen van diezelfde zon door het bladendek als je door een bos wandelt. Om nog maar niet te spreken van de sterren op het water als de zon er haar stralen op laat vallen. Niets mooiers dan dat!

Maar ik zorgde altijd gewoon voor de natuur zoals me dat geleerd was. Vanaf mijn jeugd. Gewoon. Keurig opgevoed. Verantwoording dragen voor jezelf, je huis en je omgeving. Zo hoort dat. Dat anderen dat niet altijd ook zo doen is jammer. Maar ja. ‘Zo gaan die dingen nou eenmaal’.

Ik kijk weer naar mijn tas. Ga ik echt zaterdag propjes prikken in Slovenie?

Nee. Ik ga veel meer doen dan dat. Ik ben deelgenoot van een wonder. Het klinkt misschien vaag, maar een wonder gaat het worden. En voordat ik daar nog enige woorden aan vuil maak, Nara [één van de initiatiefnemers van Slovenië] schreef er een Prachtig Stuk over. Over het wonder dat over zwerfafval gaat, maar eigenlijk over zoveel meer. Dat stroomt, gaat, beweegt. En soms even stil is. Om te kijken. Naar de avonturen die ons leven schrijven.