Denk je dat het kan. Dat het echt kan?

Stel je voor. We leren alle kinderen vanaf hun geboorte. Vanaf het moment dat ze hun eerst adem op de aarde uitblazen. Leren we ze dat iedereen verschillend is. En daardoor gelijk. We doen niet meer moeilijk. We stoppen met oordelen. We laten de ander zijn wie hij is, en we genieten van wie we zelf zijn. Laten we het koesteren noemen.

Zou het kunnen? Dat we koesteren. Onszelf en de ander. Geen onderscheid meer in oordeel en wat-wel-hoort. Maar gewoon. Zijn zoals het is. En groeien door elkaars unieke eigenschappen.

Ik ken ze gelukkig. De mooie momenten waarin het zo was. Ik heb ze vaak gezien, en mee gemaakt. Ooit starte ik een nieuwe groep op in een basisschool. Een groep 7/8. Op een jenaplanschool. Na 3 maanden was de groep volledig zelfvoorzienend. Ze hadden hun eigen ‘groepsafspraken’ gemaakt, we hielden wekelijks vergadering waarbij er een roulerende voorzitter en notulist was. Er waren filosofie- , vertel- , boeken-, projectkringen. Ze kozen ’s ochtends zelf hoe hun dagprogramma eruit zou zien [inclusief de verplicht gestelde onderdelen]. En het ene na het andere project werd uitgevoerd. En. het belangrijkste. Er was respect voor elkaars toegevoegde waarde. De groep draaide als een trein.

Totdat ik twee dagen minder in de week ging werken, en er een duo-juf kwam. Een goede juf. Met sterke kwaliteiten en het hart op de goede plek. Maar de juf was geen Annette. En de juf, was ècht een juf. Dus na een paar weken hadden we de poppen aan het dansen. Juf boos. Kinderen boos. En allemaal klagen. Over elkaar. Dacht ik, dat ik samen met de kinderen een respecterende, ‘zelfvoorzienende’ groep gecreeërd had. In werkelijkheid was het net zo gesloten als menig andere organisatiecultuur: Zolang mensen mee konden gaan in onze gemaakte ‘afspraken’, was het goed en waren wij allemaal blij. Maar als er een volledig andere kleur werd neergelegd, hadden we wel een probleem. Hoe open was het werkelijk?

Natuurlijk is deze situatie uitzonderlijk. De duo-juf die kwam pakte meteen de leiderspositie, die haar vanuit haar functie op een bordje was aangeboden. En dat bordje nam ze ook. Ze was niet een nieuw kind in onze groep, of een gast die even langs kwam. Nee. Zij was meteen ‘de baas’. En. Daar maakte ze, uiteindelijk in haar eigen nadeel, dan ook grondig gebruik van. Zonder te kijken naar de kinderen. Zonder te kijken naar wat de groep verlangde. En waar ze hen kon ontmoeten.

Maar ik heb me vaak afgevraagd. Was die groep kinderen in 2002 wel echt zo zelfstandig als ze leken? Waren ze echt zo open, autonoom en respectvol als wij op school toen dachten? Zou het kunnen. En was het gelukt. Dat iedereen in die groep wíst dat we allemaal verschillend zijn? En dat dát ook zo hoort. Dat het klopt dat ieder van ons anders is. En dat dat juist de bedoeling van dit alles op aarde is.

Stel je voor. Vanaf vandaag vertellen we aan ieder mens die we tegen komen dat elk verschil dat we waarnemen oké is. We gaan niet meer in discussie. En proberen een ander niet meer te overtuigen van iets waarvan wij vinden dat het waarheid is. We kijken enkel nog naar elkaars toegevoegde waarde. En koesteren.

Gesprekken en verbaal taalgebruik zou met 60% verminderen denk ik. Sommige vrienden zouden ontdekken dat ze eigenlijk geen vrienden zijn. En dat is dan oké. Processen zouden soepeler verlopen. Omdat niemand zich meer werkelijk druk maakte als er iets – op een zeker moment – even anders ging. Want dat stroomde dan toch wel. En iedereen zou altijd naar elke verjaardag kunnen, omdat er dan nooit meer gevraagd wordt ‘En wat doe jij voor de kost?’. Waardoor je, met welke antwoord je ook kiest, toch altijd het ‘verkeerde’ antwoord geeft.

Zou het kunnen? Zou het echt kunnen. En Zullen we dit eens testen de rest van 2012? Zalig Pasen.