In 2012 stond ik veel op podia om te vertellen over het – toen nog – nieuwe idee dat de wereld in geslingerd werd. Nu doe ik dat nog heel weinig, want als ik gevraagd word verwijs ik liever door naar iemand uit de eigen regio. Bij een project als
Oke. Ik zou net een blogje gaan schrijven. Over dat ik vanmiddag een mail gekregen had van groep 3/4/5 uit Kekerdom. Ik wist toen nog niet waar Kekerdom ligt. Nu wel. Het is mooi daar. Volgens Google Earth. In dat blogje zou ik vertellen dat ik ze terug geschreven had.
Lieve mensen, Er is geen betere start van dit verhaal, dan te beginnen met de uitleg van het spelletje ‘doorfluistertje’. Al denk ik dat iedere Nederlander het spel wel kent. Het spelletje waarbij iemand een woord of zin in het oor van een ander fluistert. Heel zachtjes. Zodat niemand het
. . Ik lach naar Kaia en Nara op de stoelen naast me. We zitten op de voorste rij van het kleine zaaltje in het grote conferentie gebouw. Midden in Kathmandu, Nepal. Buiten vult de lucht zich met stof, en rijden er honderden motoren en taxi’s over de onverharde wegen,
Op vrijdag 21 september werd er een persoonlijke droom werkelijkheid. Het was Keep it Clean Day, en ruim 120 gemeenten ruimden in hun eigen omgeving het zwerfafval op. Daarnaast waren er honderden mensen die onderweg van huis naar het werk dat ene verdwaalde cola-blikje opraapten en in de prullenbak gooiden.
Heel vaak. Echt. Heel vaak. Dromen we van dingen waarvan we willen dat ze lukken. Van situaties die een succes zijn. We fantaseren over hoe het er dan uit ziet. Hoe ons leven dan in positieve zin veranderd is. En hoe alles om ons heen gelukkig is. Inclusief wijzelf natuurlijk.
It’s fascinating to see your own intuition coming to live. First you feel you’re right. Then you hope you’re wrong. And in the end the reality shows you the answer. The final truth about your guesses. Some how I knew in the beginning which direction we should take to make
Zondagavond laat had ik opeens een plan. InspirationShot had me gevraagd te vertellen over mijn persoonlijke reden om Nederland op te ruimen. Nu weet ik die wel. Heus wel. Maar door al het georganiseer er omheen, is het moment waarop ik dacht ‘Ja, We gaan dit doen!‘ soms al een beetje vervaagd
In mijn straat wandelt al weken een mevrouw. Misschien wel maanden. Maar dat is me dan ontgaan. De mevrouw wandelt er iedere dag. Soms in de middag. En soms in de avond. Ze is gekleed in eenvoudige kleren, oogt een jaar of vijftig en ik zie zelden een glimlach rond
Hoe langer ik er over nadacht, des te simpeler dat het werd. Hoe moeilijk kon het zijn? Op een afgesproken tijdstip loop je de deur uit. Met een plastic zak in de hand, en als je wilt een paar handschoenen om je vingers. Vervolgens speur je de straat of het