Hoe langer ik er over nadacht, des te simpeler dat het werd. Hoe moeilijk kon het zijn? Op een afgesproken tijdstip loop je de deur uit. Met een plastic zak in de hand, en als je wilt een paar handschoenen om je vingers. Vervolgens speur je de straat of het plantsoen af naar troep. En dat raap je op, en stopt het in de zak. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?
Het enige dat wij dan moeten doen, is zorgen dat we al die duizenden mensen op het zelfde moment in beweging krijgen. Een soort flashmob maar dan anders. Een wave zonder golf. Een estafette die gelijk loopt. Hoe moeilijk kon het zijn?
Dus toen alles steeds simpeler leek te worden, ging ik dat maar eens checken bij mijn omgeving. Mijn favoriete marktonderzoek als ik denk het wiel weer eens uitgevonden te hebben. En tot mijn grote verbazing werd de omgeving vrolijk van mijn plan. Ze waren optimistisch, en vol van positiviteit. Dus toen werd het nóg simpeler.
En toen kwam de vraag hoe? Hoe ga je ervoor zorgen dat duizenden Nederlanders de troep van een ander opruimen? Want ja. Dat is het. De troep die een ander daar neer gegooid heeft. Niet jij. Niet ik. Nee. De ander. De eeuwige ander heeft het gedaan. We kennen ze allemaal. De anderen. En wij zijn het niet.
Wij gooien onze troep in de prullenbak. Misschien zelfs nog gescheiden ook. Wij betalen belasting aan onze gemeente om reinigingsbedrijven in te huren en te zorgen dat het schoon blijft. Wij betalen de plantsoenendienst. De rioolheffing. De afvalstoffenheffing. We betalen zelfs om onze lantaarnpalen in het donker licht te laten schijnen. En dan zouden we ook nog op moeten ruimen? Nee. Wij niet. Dat is voor de anderen.
Bovendien heeft Nederland, in tegenstelling tot veel andere landen, weinig natuurgebieden waar illegale dumpplekken hun thuis hebben. Daar hebben we immers meestal allang weer één of andere boete of controle voor bedacht. Andere landen hebben namelijk wel dat soort gebieden. En die gebruiken daar een prachtige applicatie voor waarmee ze grote stukken vuilnis kunnen vastleggen op een digitale landkaart. Wij hoeven niet te ‘mappen’. Wij kunnen de troep zo uit de bosjes vissen. Zijn wij eigenlijk wel vies genoeg?
Een ‘gewone‘ Clean Up Day! leek dus al met al niet zo geschikt voor ons kikkerlandje. Maar ja. Het was toch zo simpel? En bovendien – Hoe kun je nou de kans laten voorbij gaan om in een periode van zes maanden met tweeëntachtig landen de Wereld op te ruimen? Daar wil je toch gewoon bíj zijn!
Dus. Passen en meten. Denken en loslaten. En na zo’n zestien keer alles rond draaien, wisten we het! Niet Opruimen. Nee. Opgeruimd Hóuden. Dat moesten we doen. We bedachten een Keep It Clean Day! en bleven het simpel houden. Ook voor onszelf. In plaats van duizenden Nederlanders te mobiliseren als vrijwilliger, draaien we het om. De Keep It Clean Day! beweegt vanuit bedrijven. Vanuit organisaties. Instellingen. Ministeries en het onderwijs.
Op een – nu al – zonnige vrijdagmiddag in september, gaan duizenden Nederlanders vanuit hun woon -, werk – of schoolomgeving de straten van ons land in. Met plastic zakken.Vuilniszakken. Bakken en emmers. Scheppen en handschoenen. En één uurtje. Één enkel uurtje ruimen we de troep op. Met elkaar. En dan zul je zien dat Nederland na dat uurtje een heel stuk schoner is. Dat onze harten een stuk meer voldaan zijn. En ons hoofd een stuk leger is. We kunnen opgeruimd het weekend in. Dus. Hoe simpel kan het zijn?
Eigenlijk wordt hier nog weinig vuil op straat achtergelaten, de meeste mensen laten hun vuil achter in de daarvoor voorzien vuilbakken die her en der opgesteld staan. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel, maar in onze wijk worden de straten, zoals in gans Mechelen trouwens, proper gehouden door enkele buurtwerkers in dienst van de stad.
Terwijl de meeste mensen die job niet zouden willen doen, hebben wij hier een stadswerker die zijn job graag doet. Hij is altijd vriendelijk, maakt een praatje met de mensen en houdt onze straten proper. Voor mijn part mogen ze die man een medaille geven want zo lopen er niet veel meer rond tegenwoordig ;-)