Ik heb een droom. Dat elk kind les krijgt van een immens gelukkige leerkracht.
Het is een simpele droom, zo op het eerste gezicht. Op het tweede gezicht blijkt het iets ingewikkelder. En toch wil ik dat het waar wordt. Dat ieder kind in Nederland een juf of meester ontmoet die blij en tevreden de dagen door wandelt. Het hoeft niet elke dag juichend en jubelend te zijn, dat zeker niet. En er hoeven ook geen vlaggen uit gehangen te worden.
Een leven kent ook rustige dagen. Of saaie. Langzame. Kalme en rusteloze dagen. Verdrietige en chagrijnige dagen. Ze horen er allemaal bij. Dus ook voor kinderen. Maar ze staan geluk niet in de weg. Geluk is iets anders dan emotie.
Gelukkig zijn betekent dat je op de plek bent die jezelf gunt. Die je jezelf wenst. Dat je de dingen doet die je raken in je hart. Op momenten dat het er echt op aan komt. Als je niet gelukkig bent, dan merk je dat meteen op dagen dat het iets minder jubelend is. Dan stottert het. Dan haakt en struikelt het nog meer dan op precies zo’n zelfde dag, maar dan in een gelukkig leven. Een ongelukkig leven houd je nooit lang vol. Dat is dan weer geluk.
Een gelukkig leven houdt mensen gezond. En onze wereld ook. En precies om die reden, heb ik een droom. Dat elk kind les krijgt van een gelukkige leerkracht. En ik weet, dat dat nu niet het geval is. Ik weet, ik zie, ik zag en ik voelde dat het niet zo is. Op scholen in Amsterdam. Want, verder dan die stadsgrens kan ik op dit moment niet spreken.
Gisteren luisterde ik naar de nieuwe wethouder van onderwijs in Amsterdam. Simone Kukenheim. ‘ik ben verliefd op haar’ appte ik een vriendin die iets verderop in dezelfde zaal zat. Mevrouw Kukenheim (al mag je vast ook Simone zeggen) vertelde ons haar droom. En dat deed ze op een fantastische manier. Ze legde uit dat ze een Amsterdamse lerarenbeurs in het leven wil roepen. En elke vraag om kaders, regels, dranghekken, afspraken en vangnetten, pareerde ze zorgvuldig. ‘Ik wil geen regels’ antwoordde ze. ‘Ik hoor dat leraren ruimte willen. En met de lerarenbeurs wil ik ze die geven. Het samen vormgeven.’ Ik geloofde haar woorden. En ik geloofde haar.
Het mysterieuze effect van iemand die voor een zaal zijn of haar droom deelt, is dat de ontvanger bijna als vanzelf ook durft te dromen. Aan de ronde tafels ontstonden er tijdens het diner langzaam gesprekken over de toekomst. Zou die zo mooi gaan worden als dat Simone het verwoorde? Iemand lachte, een ander fronste, een derde werd wakker. En dat was ik.
Vorige week startte ik een nieuw project waarmee ik de ‘Mooiste scholen van Nederland’ wil verzamelen. Scholen die doen wat anderen willen. Die niet terug deinzen voor financiële obstakels, of praktische onmogelijkheden. Die blije dagen kennen. Van dat soort scholen.
Gisteravond wist ik opeens waarom. Een waarom dat veel dieper zat dan ik in eerste instantie dacht. Het was simpeler dan ik dacht. Ik heb een droom dat elk kind les krijgt van een gelukkige leerkracht. Ik wil dat ze gelukkig zijn. De meesters en de juffen. Omdat er geen enkele andere manier is waarop we onze kinderen ook gelukkig kunnen maken. We kunnen duizenden methodes bedenken. Maar zonder een gelukkige leerkracht beklijft er helemaal niets.