Toen ik in het laatste jaar van de theateropleiding besloot om te stoppen, kreeg ik van verschillende docenten goed-bedoelde verwijten. Ik zou laf zijn. Niet dapper genoeg om het aan te gaan. En iets op de vlucht zijn. Elke opmerking liet ik rustig door mijn aderen gaan, waarna ik mezelf
‘Maar is er géén projectleider?’ vraagt ze, terwijl ze zoekend kijkt. ‘Nee’. Ik schud mijn hoofd. Een ander vult haar aan. ‘Dus er is wel een procesbegeleider, maar geen leider..? Zoals bij SCRUM een scrummaster?’ Ik schud weer mijn hoofd. ‘Je kan als team een procesbegeleider inkopen. Maar een projectleider die
‘We willen handvat(t)en om het zelf te doen.’ Het is de meest gestelde vraag tijdens team- trainingen en ontwikkelingsprocessen. Mensen worden vervolgens pas gerustgesteld als ze methodische stappen zien, werkvormen op papier krijgen aangereikt en spelregels zien. Terwijl de essentie, de ware reden van verandering, helemaal niets te maken heeft
‘Ja…’ zegt hij, terwijl hij in een auto rijdt en ik aan de andere kant van de lijn in de vensterbank van mijn huis hang. ‘Ja, het is gelukt èn niet gelukt op hetzelfde moment.’ ‘Hoezo dan?’ vraag ik. We praten over grote projecten en op welke manier het succes
Je mag niet klagen over een ander, want – zo zeggen ze – dat trekt als vanzelf negativiteit aan. Of het wordt beschouwd als zwart makerij, roddelen, besmeuren, belasteren of beschimpen. Allemaal niet heel netjes en gezellig. En dat willen we natuurlijk niet. Dus hebben we hele volksstammen opgevoed met
We leven in een ‘uiterst complexe wereld’ tegenwoordig. Economische ellende, terroristen die de macht willen en smeltende poolkappen. Naast de echte problemen vind ik persoonlijk twintig soorten tandpasta ook behoorlijk verwarrend. Laat staan de prijsverschillen tussen de Lidl en de Albert Heijn, waarbij ik het consequent eerlijker vind om eerst
Een fijne zondagmiddag. Het regent buiten, binnen geniet ik van de dag. Boekjes, een afwas, veel muziek en lieve mensen aan de telefoon. Zulke dagen mogen er vaak zijn. Rond een uur of 15.00 uur doe ik de computer aan, en al doe ik mijn uiterste best – het lukt
‘Het enige dat ik weet is dat ik niks weet’. Socrates sprak deze woorden uit, ergens 450 v. chr. in het oude Griekenland. Hij stelde dat alleen het stellen van vragen ons bij het juiste innerlijke inzicht brengt. Namelijk dat wat we nog niet wisten. Hierdoor, zegt Socrates, blijven we
‘Ik wil het niet.’ zei ik. Bijna stampvoetend als een klein kind. Toch was ik allang volwassen en gerechtvaardigd om eigen keuzes te maken. Maar soms kan de druk van buiten je opjagen en dan blijft er niets anders over dan helder en duidelijk je standpunt helder te maken. Dus
‘Wat zal ik kopen voor de lunch?’ vroeg ik mijn co-trainer. ‘Something simple with pasta, tomatoes and pesto’ zei hij. In de supermarkt kwam ik pompoen tegen. Dat leek me ook wel wat. En verse spinazie. Ook zag ik dille. En thuis had ik nog oregano. Ik kocht mozarella en
Ooit werkte ik op een Jenaplanschool. Ik was 24 jaar en zag de wereld van het onderwijs als een roze luchtballon waar iedereen het beste mee voor had. Dat was de ‘schuld’ geweest van de Pabo waarop ik had gezeten. Een school waar ik alles kon. Naïef als ik was
Jaren geleden had ik een vriendin die altijd vrolijk was. Natuurlijk niet in het echt. Maar wel voor iedereen om haar heen. In het begin vond ik het een feest. Als ik samen met haar was, kleurde de wereld oranje en waren al mijn twijfels en onzekerheden als sneeuw voor
We staan voor de deur van haar tijdelijke huis. Al denkt zij anders over de term ‘tijdelijk’ en ik over dat van ‘huis’. Het is een drugspand, en zij is dertien. We voeren discussies over waar een ‘huis’ aan dient te voldoen, en zij wint. Een huis moet een dak
Het onderscheid tussen training en coaching ligt in de nuance. In de regel worden trainingen meestal groepsgewijs gehouden, en is coaching één-op-één. Maar het kan ook andersom. Belangrijkste element is dat je samen met de trainer/coach je verwachtingen goed afstemt voordat je samen start. Dit voorkomt gedoe, en bovendien ook onnodige