Tijdens alle banen die ik had in het onderwijs en zorg sector, werd er voortdurend geroepen dat de kinderen ‘structuur’ nodig hadden. Structuur was de basis naar succes. Naar de weg van verlichting en overzicht. Ik vroeg dan altijd hoe ‘structuur’ er uit zag, maar dat was een vreemde vraag vonden ze vaak. Ik wist toch wel hoe Structuur eruit zag!? Ga je mond spoelen met zeep, lees tachtig boeken en kom dan weer terug.

Dat deed ik uiteraard niet. Wel zweeg ik, of probeerde uit te leggen – voor wie het horen wilde – dat structuur net zo goed een anarchistisch pedagogisch klimaat kon zijn als het er op na houden van een dictatoriaal klasse management. Net zoals Punkers volgens een structuur bewegen, zo wandelen de mensen op de golfclub van hole naar hole. Het ziet er alleen anders uit. That’s it. Nothing different.

Ik weet niet wat het is met dat woord structuur. Zodra je het in de mond neemt trek je drommen mensen naar je toe, en stoot je tegelijkertijd volksstammen af. Lang heb ik gedacht dat ik schreeuwende in de woestijn was, maar gelukkig leef ik alweer een jaar of tien in de gelukkige omstandigheid van mede-gelovers en verkeren we in een bloeiende oase.

Wat me doet denken aan een ander voorbeeld. In 1999 switchte ik van Pabo student naar theaterschool student. En ik kan daarbij vertellen dat ik accuut steeg op de lijstjes van sommige mensen. Met stomheid geslagen was ik, de eerste keer dat ik dit fenomeen ontdekte. Alsof je bent wat je beroep zegt dat je doet…

Je bent waar je van houdt. Waar je hart warm van wordt. Je bent je angsten en je dromen, je ervaringen en gedachten. Je wensen en verlangens. En al je acties van de dag. Maar je bent niet je ‘beroep’. En je bent ook niet alle mensen die je kent. Of alle ingangen die je hebt aan netwerk contacten. Althans, niet in het systeem waar ik in leef. Mijn structuur kenmerkt zich door te leven vanuit je hart. Door gewoon maar te doen waar je zin in hebt, met al je angsten en projecties op de koop toe genomen. Zonder uiterlijkheden daarin als leidraad te nemen.

Ik ben er niet zo scheutig mee deze kant van mezelf te delen. Ik heb al gauw de angst (wordt aan gewerkt hoor) dat ik te zweverig overkom, en de mensen waar ik zo van hou – de mensen uit de klei – van me afstoot om vervolgens alleen nog maar zweefteven over te houden. En de rest van mijn dagen met wierookjes en kruidenthee te moeten slijten. Om in gesprekken te belanden waarin mensen iedere zin beginnen met ‘ik zie’, of ‘ik voel dat jij’…  Ik bepaal zelf wel wat ik voel, denk ik dan onmiddellijk.

Ik vind dat je ernaar moet leven: Naar alles wat je voelt, ziet, hoort en weet. Gewoon dóen. Of er een boek over schrijven. Zodat iedereen zelf kan kiezen of het leesmateriaal is. En vooral vind ik dat je áltijd uitgenodigd moet worden om iets over een ander te mogen zeggen. Tenzij het je geliefde of beste vriend is die op het punt staat een brandend huis binnen te wandelen – dan worden de regels wat soepeler geschreven.

Maakt mij dat dan star of narrow-minded? Of ben ik gewoon ‘gestructureerd’ in mijn opvattingen? Is dat de aarde onder mijn voeten, de rust in mijn brein. Of is dat wat mij mens maakt nu ik besloten heb niet meer te ‘werken’? Want wie ben ik nog als ik geen ‘Beroep‘ meer heb? ;)

Natuur Verbinding