8 november. 16.00 uur. De WorldCleanUp confernce in Kathmandu stond op het punt van beginnen. We (3 Estlanders, 1 Sloveen en ik) hadden stiekem weddenschappen afgesloten waarin we voorspelden hoeveel van de genodigden op tijd zouden zijn. Dat Aziaten de tijd iets anders interpreteren dan Europeanen was de dagen ervoor al snel duidelijk geworden.

16.15 uur. De grote zaal liep langzaam vol. Chai thee en koffie stonden klaar. En terwijl alles ontspannener dan we dachten ontstond, stuiterde ik de zaal rond. Ze lachten me liefdevol uit, de anderen. En ik mocht gewoon lekker door stuiteren. “I’m nervous” zei ik tegen Ave.  Ave had de aanleiding van mijn gestuiter gemist, en ik was uiteraard meer dan bereid om het verhaal nog maar eens een keer te vertellen.

Drie van de vier projecten die ik bezoek komende maand, zouden ook naar de WorldCleanUp conferentie komen! Een gemakkelijker verbindingsmoment dan dat kun je je niet wensen. En zeker niet in Nepal, waar de straten geen naam hebben, en taxi chauffeurs ‘Ja’ zeggen als ze ‘Nee’ bedoelen. Uiterst handig dus dat ik al die mensen al op mijn derde dag in dit mooie land allemaal samen in een zaaltje had. Maar ook spannend, want we kenden elkaar alleen via de mail en de open uitnodiging.

‘Lucie van CashtheTrash komt’, zei ik tegen Ave. ‘En Sabitha, van the Moonlight Solar lamp. En iemand van de Vajra Academy, een groene school in Nepal’. Ave was onder de indruk en ik was daar natuurlijk erg blij mee. Ik stuiterde nog even door, tot er iemand naast me kwam zitten die me verdacht veel aan Lucie deed denken. “Are you..?’ begon ik voorzichtig. ‘You must be Annette!’ was het antwoord en mijn eerste contact was gelegd.

Iets later kwam ook Sabitha binnen, een sterke onafhankelijke vrouw met de openheid van een meisje. Sabitha is professor op de universiteit in ‘Environment Science’ en had spontaan ook twee van haar studenten mee genomen. Het feest werd steeds leuker. ‘How do you feel?’ vroeg Nara toen ik hem aan ‘mijn’ gasten voorstelde. ‘Het voelt als mijn verjaardagsfeestje!’ antwoorde ik. En het was niet eens gelogen.

De conferentie werd geopend met lezingen en verhalen. We luisterden en keken. En opeens ontstond er chemie in de zaal. Sabitha stond op en ging de discussie over het één of ander aan, en nog geen uur later stond Lucie voor de zaal en vertelde ontspannen wat WEPCO, de organisatie waar ze voor werkt, allemaal doet in het recyclen van afval.

De vier dagen die volgden bleken magischer dan we dachten. De verbindingen groeiden, en ‘mijn’ gasten ontpopten zich als echte deelnemers die dagelijks terug kwamen en actief deelnamen aan de workshops, lezingen en geen discussie uit de weg gingen. De NGO’s die ik leerde kennen vanuit Nederland, gewoon omdat ik langer naar Nepal wilde, kennen nu ook elkaar. En sommigen gaan zelfs koffie drinken om te kijken of een samenwerking mogelijk is. Ik ben trots. Op dat wat totstand mocht komen. En omdat ik geluisterd had naar de flow die ontstond.

‘You are also the Guru of Glue‘ grapte Taisto een paar dagen later toen we samen de conferentie evalueerden. We hadden het woord ‘host’ vervelend gevonden, en Nara’s functie (die dus host was) omgedoopt in ’the Guru of Glue’. Het maakte me verlegen, vooral omdat we geleerd hebben om onszelf niet té grote complimenten te maken. En jezelf al helemaal geen ‘Guru’ te noemen (nu ben ik uberhaupt geen fan van het woord ‘Guru’, dus dat scheelt). Maar trots ben ik wel. Heel trots!