Vier jaar geleden, toen de banken van Ijsland vielen, viel ook de Nepalese monarchie. Naar horen zeggen was dit zowel ‘goed’ als ‘lastig’. Zoals met elke verandering meestal het geval is. Wat volgde in Nepal was veel gedoe. Er kwam een regering die op het moment om de paar maanden wisselt van personen en positie. Alsof ze een kinderspelletje spelen, waarbij iedereen mee mag doen. Maar toch stiekem niet.  Jij bent uit. Nu ben ik.

Tijdens de tweede avond van Diwali zagen we ’s avonds laat een ongeluk. Een autobus knalde op een motor. Ze lagen verkreukeld op straat. Met bloed. En van die dingen. In minder dan een minuut stonden er dertig mensen omheen. Ook onze gastheer snelde zich naar de wrakstukken op straat. Wij blijven op een afstandje en vroegen ons hardop af wat er niet klopte in dit plaatje.

‘It almost feels like a revolution’ zei één van ons opeens. De nachten zijn donker, er is vuur, muziek en iedereen danst op straat. Mensen drinken ‘Roxy’ ( synoniem voor een vodka-achtig  iets). En de energie in de lucht voelde als een snelkookpan met rijst die op ontploffen stond.

Onze gastheer kwam terug en we wandelden verder door de met kaarsjes verlichte straten waar we af en toe een groepje dansende mensen tegen kwamen. ‘Is the motorcycle ok?’ vroegen we. ‘Oh, he’s dead or very injured‘ was het antwoord. Wij zwegen.

Even later hoorden we een politiewagen aankomen. Door de kleine straatjes manoeuvreerde de wagen zich richting het ongeluk. Tot hij niet verder kon. Midden in de smalle straat stond een rockband te spelen. Geen van de mensen was van plan om te wijken voor de wagen. De wagen wachtte. En wachtte. En wachtte nog even.

En toen gebeurde het. Zonder enige actie, moeite of inspanning schakelde de agent de wagen in zijn achteruit en reed langzaam het straatje weer uit. De rockband keek niet op of om. Mijn gastheer reageerde niet. En ik stond erbij en keek ernaar.

Niemand lijkt meer naar iemand te luisteren, Is dit een crisis of een kans?

Verschillende mensen heb ik de afgelopen dagen gevraagd hoe ze de toekomst van Nepal zien. De één heeft hoop, de ander vrees. De één gelooft, de ander wantrouwt. De één wacht af, de ander beweegt. En allemaal vertellen ze hetzelfde verhaal: Dat niets meer is zoals het was. Dat alles voortdurend verandert en dat iedereen zoekt. ‘Veel slechter dan dit kan het niet worden’, antwoorden de meeste mensen.

Dus in dat opzicht verschillen Oost en West niet zoveel van elkaar denk ik.