Het leek even alsof ik de enige Nederlander was die nog nooit voet op Nepalese bodem had gezet. Zoals je dat ook wel eens hebben kunt als je op een feestje staat, en je stiekem afvraagt of je de enige bent die nog nooit een boek geschreven heeft. Hele volksstammen schrijven boeken en jij droomt er alleen maar van. Was het dan zo makkelijk? Heb je iets gemist? Één of andere trend ofzo. En verhip, toen bekend werd dat ik naar het voormalig koninkrijk in de Himalaya zou gaan, gebeurde er hetzelfde en kwamen er uit alle hoeken en gaten opeens mensen tevoorschijn die ‘iets’ met Nepal hadden. En dat gingen ze natuurlijk állemaal aan mij vertellen.
‘Heb ik iets gemist?’ vroeg ik na een tijdje maar eens hardop. Een verwarde blik keek me dan nog verwarder aan. Wat voor mij dan een teken was om de vraag heel snel naast me neer te leggen en alle gekregen Nepalese adressen, tempels, routes, hostels, projecten, winkels, contacten, bergpassen, natuurgebieden, en visies op het land geruisloos in mijn nieuwe moleskine op te schrijven. ‘Oh’ zei ik daar dan quasi-geinteresseerd knikkend bij. En ‘dankjewel’ zei ik ook natuurlijk. Wat ik dan vervolgens wel weer meende.
Met ‘Mmm..’ en ‘Aha…’ kwam ik de dagen vrijwel zonder kleerscheuren door en vormde er zich langzaam een reis die aansloot bij de kern van wat ik in november in Nepal doen en ontdekken wil. Net toen ik een beetje over de eerste schok heen was, volgde de tweede. Natuurlijk.
Aan de hand van alle informatie die ik verzameld had, was ik een google-zoektocht gestart. Ik surfde via de ene website naar de andere. Met naast me een pot yogi-thee, want een overvloed aan opties maakt me altijd een beetje rusteloos. Je kunt mij ook het best maar gewoon één soort tandpasta geven waar dan alle goeie dingen gewoon bij elkaar in de tube gestopt zijn, zodat ik niet meer zelf in de winkel uit 34 soorten een verstandige keuze hoef te maken. Wonderbaarlijke commercie vind ik dat, die tandpasta- industrie.
Zowaar. Een overvloed aan Nederlands- Nepalese stichtingen lukte het nu dus ook om me in verwarring te brengen. 71 stuks kwam ik er tegen. Ja, u hoort het goed. 71 Hollandse stichtingen hebben wij, die allemaal de wereld in Nepal beter en mooier maken. 71. Een zeven met een één erbij.
Nu ben ik absoluut geen tegenstander van het mooier maken van de wereld. Integendeel. En aangezien Nepal niet bepaald het rijkste land op deze aardbol is, lijkt het me dan ook meer dan zinnig om er veel liefde en praktische tips heen te sturen. Maar jongens, doen we dat echt in 71 hapklare brokjes?
De mevrouw van het Nepalese consulaat in Amsterdam vertelde dat een Nederlandse stichting alleen bestaan mag als er een partner-organisatie aan de andere kant van de lijn ook mee doet. Dus mijn logische brein dacht, leuk: 71 + 71 = 142 stichtingen die met z’n allen Nepal upgraden. Maar dat is dus niet zo, nee. Een telefoontje verder wist ik dat sommige projecten in Nepal gebruik maken van meerdere Nederlandse stichtingen wat de constructie er niet bepaald eenvoudiger op maakt.
Het was een warboel van lijntjes, verbindingen en heel veel keuzes. Stralend en breed lachend zat ik te puzzelen, want naast het feit dat al die opties een overkill aan informatie geven, is het natuurlijk ook een prachtig voorbeeld van wie ‘wij’ zijn. ‘Wij’ zijn lief. We willen helpen, meedenken, dromen, onze idealen beleven, en de wereld mooier maker. Maar… we willen het wel op ónze manier.
Wat ik afgelopen jaar bij KeepitCleanDay zag, en waar het lukte om op de 21ste september 50.000 mensen samen-in-beweging te brengen, gebeurde alleen omdat we ook vrijheid en eigenheid boden. Om helemaal op je eigen manier, en zoals jij het wilde zwerfafval op te ruimen. Ik zie het nu weer. In 71 aparte stukjes. 71 groepjes mensen die allemaal dat mooie land in de Himalaya helpen willen.
In Nederland kennen we in totaal 34.600 stichtingen en 23.400 verenigingen (bron: kvk). Samen dus goed voor 58.000 groepjes mensen die iets moois doen om de samenleving up te graden (details even daar gelaten). Allemaal op hun eigen manier. Dus laat ik ook niet net doen alsof de wereldproblematiek opgelost is met het verbinden van 71 groepjes in Nepal. En daarbij, is verbinden wel het antwoord? Of moeten we alles laten zoals het is. Was klein niet het nieuwe groot?